De weg naar San Martino
Olaf Olafsson

De Engelsen die zich in Florence vestigen, bemoeien zich nauwelijks met de Italiaanse bevolking. Ze vormen een eigen gemeenschap en de welgestelde Alice haalt zich dan ook de woede van haar ouders op de hals wanneer ze met Claudio trouwt, de zoon van een eenvoudige Italiaanse landeigenaar. Tijdens de huwelijksnacht gaan ze er samen vandoor om de oppervlakkigheid van de rijken te ontvluchten.

Hun goede vriend Pritchett heeft een leuk boerderijtje voor hen gevonden maar op weg naar hun mogelijke nieuwe onderkomen valt Alice als een blok voor een vervallen landhuis. Wanneer het stel het pand nader inspecteert, stelt Alice teleurgesteld vast dat het huis een bouwval is. Maar Claudio ziet toch mogelijkheden en zo gebeurt het dat het jonge stel een compleet landgoed koopt.

Met hulp van de vaardige Pritchett herleeft het landgoed San Martino. Er worden putten geslagen, gebouwen worden opgeknapt en dammen en bruggen verrijzen. Er ontstaat een zelfvoorzienend boerenbedrijf waar het leven goed is. Toch kan Alice haar draai niet vinden. Nu ze afstand van haar luxe leven heeft genomen, mist ze de weelde en de feesten. Ze laat haar zoontje Giovanni regelmatig op San Martino achter om zich in het feestgedruis te kunnen storten. Alice mist haar oude leven en begaat een grote fout.

Ook Kristín Jónsdóttir, afkomstig uit IJsland, heeft een leven in Italië opgebouwd. Ze is alleen en moet hard werken om in haar levensonderhoud te kunnen voorzien. Kristín gaat in de leer bij de Engelse restaurateur Robert Marshall en ze blijkt uit te blinken in het restaureren van schilderijen. Dat Marshall met de eer strijkt en grote hoeveelheden geld aan haar verdient terwijl zij rond moet komen van een schamel loon, vindt ze niet erg. De twee delen het bed met elkaar en hij doet haar beloftes hoewel hij met een ander getrouwd is. De zachtaardige Kristín laat lange tijd met zich sollen maar op een dag is de maat vol.

Het is inmiddels 1944 en de Tweede Wereldoorlog is in volle gang. San Martino transformeert in een toevluchtsoord voor partizanen en geallieerde soldaten en zelfs weeskinderen vinden hun weg naar het landgoed. Ook Kristín Jónsdóttir arriveert op San Martino. Ze is gewond en heeft een missie waar ze niemand over vertelt. Alice is inmiddels samen met Pritchett druk bezig om het leven op het landgoed in goede banen te leiden. Ze mist Claudio. Toen het na een hartverscheurende gebeurtenis bergafwaarts met hun huwelijk ging, verdween hij. Op een dag was hij weg. Nu Claudio er niet meer is, beseft Alice hoezeer ze hem liefheeft en ze wacht vol ongeduld op zijn terugkeer. Hij kan haar en San Martino toch niet voorgoed de rug toegekeerd hebben?

De weg naar San Martino gaat over de liefde. Het gaat ook over kunst, gemis, verlies en over de Tweede Wereldoorlog. De situatie op San Martino wordt steeds onveiliger want de Duitsers rukken op en het wordt ronduit gevaarlijk om mensen op het landgoed verborgen te houden. Kristín helpt mee waar ze kan maar haar verblijf op San Martino is niet zo toevallig als ze doet blijken. Ze is naarstig op zoek naar iets waarvan ze vermoedt dat het op San Martino verborgen wordt.

Het verhaal wordt niet chronologisch verteld en onthullingen over een aantal ontwikkelingen worden pas later in het boek gedaan. Om in de stijl van het boek te blijven: het is een als een schilderdoek waarop met elke penseelstreek een beetje meer van het eindresultaat wordt onthuld. Sommige delen van het schilderij zijn al af, andere toevoegingen zullen het plaatje compleet maken. Het verhaal van Kristín wordt in de zij-vorm verteld en dat van Alice afwisselend in de ik- en de zij-vorm. De ik-vorm beslaat een dagboek dat aan Claudio is gericht. Nog altijd hoopt Alice dat hij bij haar terug zal komen.

De uit IJsland afkomstige Olaf Olafsson heeft met De weg naar San Martino treffend beschreven hoe twee vrouwen worstelen met de liefde in een poging richting aan het leven te geven.

ISBN 9789056724399 | Gebonden met stofomslag en leeslint | 272 pagina's| Signatuur| juli 2013
Vertaald door Anne Jongeling

© Annemarie, 3 augustus 2013

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER