De gast
Guadalupe Nettel


Zo begint het boek:

'Ik heb altijd van verhalen gehouden waarin een of andere vorm van gespletenheid voorkomt, van die verhalen waarin er plotseling een alien uit iemands maag springt of een Siamees broertje op iemands rug groeit.'

In deel een, over haar kindertijd, vertelt de ik-figuur, Ana, over Het Ding dat in haar woont. Ze weet niet beter of er is altijd een andere aanwezigheid geweest. Ze is een soort gespleten persoonlijkheid, waarbij anderen Het Ding niet kennen, maar zijzelf er des te meer last van heeft. Zij heeft een hekel aan doperwten, maar Het Ding is er gek op... Dat is niet zo erg, maar Het Ding is niet goedaardig, het zal haar overnemen, dat weet ze nu al. Ze moet er tegen vechten.
Het Ding beleeft zijn eerste overwinning als haar negenjarige broer Diego sterft. De lezer komt niet te weten wat er precies aan de hand was, Ana geeft haar gast de schuld. Haar vader verdwijnt kort na het overlijden uit haar leven, ze blijft alleen met haar moeder. In deel twee, volwassen geworden, gaat ze de strijd aan tegen de gast.  Eerst begint ze met een memotheek: ze verzamelt herinneringen. Daarmee kan ze zich langer tegen het blinde Ding te weer stellen.

'Jarenlang vergaarde ik de beweging van fietsen op de bladeren in het park, de modderplassen die als het regent de afvoerputjes verstoppen, de vromen die het groen op beschimmeld brood aanneemt. Ik vond het heerlijk stil te staan bij onbeduidende details en er een betekenis in te ontdekken. '

Op de dag dat ze in aanraking komt met het blindeninstituut verandert haar leven. Ze gaat er voorlezen. Voor haar is het een manier om Het Ding weg te houden. Eigenlijk is ze bang voor de blinden, maar ze moet hen leren kennen: Het Ding is immers ook blind.
Langzaam aan krijgt ze meer belangstelling voor de individuele blinde, maar ze houdt afstand. Ze zijn  gevangenen van hun blindheid, ze zijn 'dingen'. Voor hen is er geen hoop, geen lichtpunt. Tot er iemand uit het instituut ontsnapt. Ana ontdekt later hoe Lorenzo het toch redt. Er is er nog iemand die zich bekommert om de blinde mens: El Cacho, een man met maar één been.Ze wil hem op afstand houden, maar hij laat haar niet met rust. Net zo min als de Gast.
Ze ziet El Cacho op straat bedelen, hij is vies en stinkt. Hij blijkt vasthoudend, ze laat zich meenemen naar zijn wereld: de ondergrondse wereld. Daar leert ze Marisol kennen, de vrouw die haar vriendin zal worden. De ondergrondse wereld: wat is daar dat haar trekt? Waarom gaat ze er toch heen, al wil ze eigenlijk niet?
Deel drie vormt de climax: zal het Ding haar komen beheersen, of kan El Cacho haar helpen het leven op een andere manier te leven?

Het verhaal speelt zich af in Mexico. Een stad waar het me niet echt prettig lijkt. Het boek straalt een naargeestige sfeer uit, maar toch weet Gaudalupe Nettel de lezer geboeid te houden. Naast het verhaal over de ondergrondse, is er het verhaal over Louis Braille. Ana spreekt over blinden alsof het geen mensen zijn, maar voorwerpen. Voor haar is er een gelijkenis met de gast die ze in zich draagt. Dit versterkt de bevreemding, het afstandelijke in het verhaal. Er hangt een typische sfeer. Voor mij is het een symbolisch verhaal: heeft niet iedereen een 'gast' in zich? Meerdere misschien zelfs! Een andere ik die je al of niet de ruimte moet en kunt geven naarmate je ouder wordt. Een ander leven waar je al of niet voor kiest.

ISBN 978 90 895 3031 8  Paperback  219 pagina's | Ailantus | januari 2010
'El huesped' vertaald door Arie van de Wal

© Marjo, maart 2010

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER