Ach, deze leegte, deze verschrikkelijke leegte
Joachim Meyerhoff

Dit is het derde boek uit de serie 'Alle Toten fliegen hoch'.
Vreemd genoeg is dit verhaal het zesde deel in de serie theaterstukken, waar de boeken op gebaseerd zijn. In elk boek speelt de dood een rol.

In het eerste boek 'Amerika', dat nog niet vertaald is, overlijdt z'n broer. In het tweede boek 'Wanneer wordt het eindelijk weer zoals het nooit geweest is', overlijdt z'n vader en in dit boek overlijden z'n grootouders, die ook centraal staan in het verhaal. Evenals bij het eerste boek, gaat dit boek vooral over een bepaalde periode in het leven van de auteur. Ging het eerste boek over z'n verblijf in de VS, dit boek gaat over de tijd dat hij bij z'n grootouders in München doorbracht. Hier studeerde hij namelijk aan de toneelschool.

Wat ook in dit boek weer opvalt is met hoeveel liefde hij schrijft over mensen wier gedrag misschien afwijkt van wat we als normaal zouden beschouwen. De grootouders hebben hun eigenaardigheden, waar je als lezer misschien wel eens om moet lachen, maar ze worden door de auteur nooit belachelijk gemaakt. De eigenaardigheden van de mensen, geven ze karakter en maken ze tot wat ze zijn, mensen die je bijblijven.

Het boek begint met een beschrijving van de dagen in het huis van z'n grootouders, opgehangen aan de genuttigde dranken. Voor het ontbijt begon men om 9 uur met een glas sekt en na het ontbijt werd met een volgend glas sekt, de berg medicijnen weggespoeld. Later werd de sekt steeds vaker vervangen door champagne. Om een uur volgde dan de warme maaltijd, met witte wijn. Tussen twee en vijf uur werd er gerust en om zes uur was het dan tijd voor de whisky, terwijl grootmoeder voor die tijd ook nog thee met een flinke scheut rum consumeerde. Bij de avondmaaltijd was het tijd voor de rode wijn en de dag werd afgesloten met Cointreau.

Min of meer tot z'n eigen verbazing wordt de schrijver toegelaten tot de toneelschool, hoewel de audities niet echt een succes voor hem lijken te zijn. Verhalen over z'n verblijf op de toneelschool worden afgewisseld met verhalen over z'n grootouders. Z'n grootmoeder is in het verleden een bekende actrice geweest, maar heeft al lang afscheid genomen van het toneel. In het boek werkt ze nog wel mee aan een film, waar de auteur ook een rol in krijgt. Tot z'n grote spijt ontdekt hij wel dat z'n teksten later door iemand anders zijn nagesynchroniseerd.

Z'n grootvader heeft theologie en filosofie gestudeerd en de grootouders zijn bepaald niet onbemiddeld. Ze wonen bij het park van Slot Nymphenburg en hebben een huishoudster en een tuinman, die met de bewoners oud worden. Zo nu en dan wordt er ook aan z'n verblijf in de VS en de dood van z'n broer gerefereerd.

Na drie jaar is z'n studie aan de toneelschool voltooid en moet hij op zoek naar een engagement. Dat valt nog niet mee en uiteindelijk krijgt hij iets in Kassel. Echt een succes lijkt het niet te worden, maar als hij op een gegeven moment voorstelt om de Werther (Het leven en lijden van de jonge Werther van Johann Wolfgang Goethe) op de planken te brengen, krijgt hij de kans om dit te doen. Hij maakt een eigen versie van het stuk en speelt de hoofdrol, terwijl hij z'n grootmoeder bereid vindt om als vertelster op te treden, waarvoor ze dingen op de band inspreek. Het blijft verbazen hoe het mogelijk is dat iemand, die zowel op de toneelschool, als bij z'n verblijf in Kassel, vaak de indruk wekt, niet echt voor het acteren in de wieg gelegd te zijn, uiteindelijk toch succes krijgt.

Al met al is het weer een ontroerend boek en ik hoop dat nu ook snel het eerste deel van de serie vertaald wordt, zodat de Nederlandse lezers hier ook kennis mee kunnen maken. Ik kijk al uit naar het volgende boek.

Zie ook https://de.wikipedia.org/wiki/Joachim_Meyerhoff

N.B. Op pagina 295 staat nog een merkwaardige fout: "De dokter luisterde met de telescoop, verzocht om stilte in de kamer, luisterde en luisterde, knikte en concludeerde: 'Nu is onze Hermann vredig ingeslapen.'
Dit moet natuurlijk een stethoscoop zijn.

 
ISBN 9789056725518 | 312 pagina's | Uitgeverij Signatuur | NUR 302 | maart 2016
Vertaler Jan Bert Kanon

© Renate, 20 maart 2016

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER