De dood in haar handen
Ottessa Moshfegh

‘Haar naam was Magda. Niemand zal ooit weten wie haar heeft vermoord. Ik was het niet. Hier ligt haar lichaam.’

Vesta Gul vindt echter alleen het briefje als ze rustig door het bos wandelt. Geen lichaam te zien. Ook geen sporen.
Terwijl ze haar dagelijkse wandeling met haar hond Charlie voortzet begint ze te fantaseren over de tekst op het geheimzinnige briefje. Is het een practical joke misschien? Of het begin van een verhaal, dat door de schrijver afgekeurd is en hier achtergelaten? Maar het briefje lag verankerd met een paar stenen...

Vesta vertelt - in de ik-vorm - wie ze is: een 72-jarige weduwe, die het huis dat ze met haar man deelde heeft verkocht om in een afgelegen huis in Levant aan de oostkust te gaan wonen. Ze is er inmiddels een dik jaar, samen met de hond die ze heeft genomen om niet helemaal alleen te zijn. Behoefte aan andere mensen heeft ze niet. Ze redt het prima in haar eentje, en gaandeweg komen we te weten dat ze juist blij is dat haar man overleden is. Zo gelukkig was ze niet met hem.

Het briefje intrigeert haar: wie is Magda? Waarom moest zij dood? En waar is haar lichaam dan? En wie heeft het geschreven? Zoveel vragen, maar niet één antwoord.

Terwijl de dagen voorbij gaan, gaat Vesta’s fantasie met haar op de loop. Ze leeft zich zo in in haar verzinsels dat ze de schrijver van het briefje zelfs een naam geeft. En ze weet ook wel op wie het van toepassing zou kunnen zijn, een van de dorpsbewoners namelijk. Magda woonde daar vast ook.
De moordenaar – want ze moet wel vermoord zijn toch? – woont daar vast ook. Wie is het dan?
De wereld die achter het briefje schuilgaat wordt steeds echter voor haar. Ze verzint een compleet leven, sociale contacten, mannen in Magda’s leven.
De lezer puzzelt mee: wordt Vesta bedreigd door een onbekende? Is het haar eigen fantasie? Maar er gebeuren dingen, dat zijn feiten, geen bedenksels. Hoever ga je mee in haar eigen fictie?

Intussen wordt het steeds echter voor Vesta, ze gelooft haar eigen verzinsels. Maar ook wij kennen niet het geheim van het briefje. En de dingen die gebeuren dan? We kunnen wel bepaalde gevolgtrekkingen maken ten aanzien van Vesta zelf: wat zeggen die fantasieën over haar? Ze verzint bijvoorbeeld dat Magda geen goede ervaringen heeft met mannen. Maar ze is wel een sterke vrouw. Slaat dit op Vesta zelf?
Verzint ze feiten voor Magda die verband houden met haar eigen leven, of met het leven dat ze voor zichzelf gewenst had? Het feit dat ze zich hier zo fanatiek mee bezig houdt, vloeit dat voort uit eenzaamheid? Heeft ze spijt over de manier waarop haar eigen leven verlopen is?

Als lezer besef je dat ook deze ik-verteller per definitie onbetrouwbaar is: je leest immers alleen maar haar kant van de zaak. Maar Vesta's verhaal is erg overtuigend!
Denk je misschien in het begin nog dat het verhaal een absurd, maar toch opgewekt einde zal hebben, gaandeweg wordt duidelijk dat dit een schrijnend verhaal is over een eenzame verbitterde vrouw, die alleen maar haar hond heeft. En dan volgt een einde dat je helemaal overrompelt.

Verbijsterend verhaal, over wat eenzaamheid met een mens kan doen. Het verhaal is bijzonder, en de schrijfstijl is mooi, haast poëtisch.

Ottessa Moshfegh (Boston, 980) won met haar debuutroman Eileen in 2016 de Hemingway award en stonde op de shortlist voor de Man Booker Prize. In 2018 werd de O. Henry Award aan haar toegekend.

ISBN 9789403198606 | Hardcover | 272 pagina's | Uitgeverij De Bezige Bij | juli 2020
Vertaald uit het Engels door Lidwien Biekmann en Tjadine Stheeman

© Marjo, 3 september 2020

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER