Dit is niet wat er zal gebeuren.
Zita Theunynck

‘Vrijdagavond. Het is 16 over 8. Het weekend begint. Voor iedereen, maar niet voor mij.’

Zita is zelf de ik-figuur. Dit is een autobiografisch verhaal. Bovenstaand citaat is het begin van het boek, het deel van het verhaal dat in het heden speelt, van begin maart tot eind mei 2022. Daarnaast duikt ze terug in het verleden, springt ze door de periode van september 2017 tot december 2021.

In 2017 besloten Zita en Lorenzo dat ze zou stoppen met de pil. Zoals dat gaat, dachten ze er niet aan dat het met de gewenste gezinsuitbreiding niet zo makkelijk zou gaan. Want dat was het geval. Het duurde en duurde en de tijd staat niet stil. Toen ze eenmaal besloten hadden naar een gynaecoloog te gaan, was hun leven niet meer van hen. Het ene onderzoek na het andere, en na een tijd de ene inseminatie na de andere. Tot het eindelijk lukte, want anders had ze nu niet in dat ziekenhuisbed gelegen.

Na de controle die ze zojuist achter de rug heeft, werd haar verteld dat ze moest blijven. Nu ligt ze daar, 26 weken zwanger, aan het infuus met weeënremmers. Maar zo moest het niet gaan!
Een zwaar verhaal? Niet dus, en dat ligt aan de manier waarop Zita Theunynck het vertelt.
Ze vertelt met droge humor, heerlijke dialogen, maar ook gevoelig. Het leest als een trein. De eerste ontmoeting met Lorenzo en het nu, in dat bed.

‘Net als je het niet meer verwacht gebeurt het, dacht ik. Net zoals Lorenzo in mijn leven kwam toen ik het helemaal net verwachtte. Ik zou een paar maanden later op Erasmus gaan en daar the single life leven, je kent het wel.
Lorenzo had op dat moment het kapsel van een Playmobilfiguur en daarmee bedoel ik exact wat je denkt: het leek alsof hij een helm op had die bestond uit zwart haar. En hij droeg een jas waarin een ‘fake’ kap genaaid was, zodat het leek alsof hij een hoody onder de jas aanhad, maar in werkelijkheid was dat helemaal niet zo. Ik weet nog altijd niet waarom je een hoody zou faken. Ik weet wel hoe vaak ik heb gelachen met die trend van ’in jassen genaaide kappen.’

‘Ik lig hier. Ik beslis om lief te zijn voor mezelf en dit lijf. Ik kan misschien niet trots zijn op mijn lijf. Nog niet. Ik kan er wel lief voor zijn. Want dit lijf is het enige dat ik heb. Meer nog dan dat huis in Antwerpen-Noord, is dit mijn huis. En goed, het is heel erg onvolmaakt, maar het is wel mijn thuis. Het lichaam waarmee ik met mijn zussen duizend keer om ter mooist heb gedoken in het zwembad, waarmee ik met vriendinnen zo erg de slappe lach heb dat het pijn doet en waarmee ik Lorenzo al schurend heb verleid op de tonen van ‘Sexy Bitch’’ van David Guetta, feat, Akon. Het is een goed lijf. Dus ik doe met dit lijf wat het al met zoveel andere lijven heeft gedaan, ik omarm het.’

Het is een ontroerend verhaal, dat nergens sentimenteel wordt. Behalve misschien in de belevenis van een lezer(es) die in een soortgelijke situatie heeft verkeerd, maar dan nog slepen de luchtigheid en de humor je er doorheen. Het is moedig van de schrijfster dat ze haar eigen verhaal zo openhartig aan de wereld vertelt. Daarbij is de manier waarop zij haar belevingen neerzet op papier het bewijs dat ze goed kan schrijven.

Zita Theunynck is een Belgische auteur en scenarist. Ze debuteerde in 2017 met ’Het wordt spectaculair. Beloofd’

ISBN 9789492958075 | Paperback | 416 pagina's | Uitgeverij Horizon | oktober 2023

© Marjo, 14 december 2023

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER