De kunst van het veldspel
Chad Harbach

Dit is een boek over honkbal. "De kunst van het veldspel", naar een belangrijk honkbalboek wat de hoofdpersoon, Henry Skrimshander, als zijn bijbel beschouwd. The art of fielding, zoals de oorspronkelijke titel luidt, wat aanzienlijk lekkerder “bekt”. Wat niet noodzakelijkerwijs betekend dat je iets met honkbal moet hebben om dit boek te waarderen. Al verschil ik daarover van mening, zo las ik net, met  Mart Smeets. Volgens hem moet je een honkbalkenner zijn, én de “ins en outs” weten van een Amerikaanse highschool, om dit boek op waarde te kunnen schatten. Maar ik ben zo vrijmoedig om de heer Smeets hierin tegen te spreken...
Natúúrlijk zal je het boek anders lezen als je een fanatiek honkballer bent, zoals je dit boek ook anders zult lezen als  je “Moby Dick”van Melville van voor naar achter  kunt spellen, of inderdaad precies weet hoe de verhoudingen op een Amerikaanse highschool in elkaar zitten. Dan haal je er ándere dingen uit., Misschien wel méér inderdaad. Maar ik blijf erbij dat het geen absolute voorwaarde is, want dit boek gaat namelijk over ménsen. Over menselijke verhoudingen.
Het is al even geleden dat ik een boek las waarin de karakters zo goed zijn neergezet en uitgediept. Ik viel al op de eerste bladzijde voor ze, en dat bleef het hele boek zo. Het boek kent vijf hoofdrolspelers. Henry dus, een onopvallende ietwat onooglijke jongen, zonder al te veel zelfvertrouwen, die een briljant honkballer blijkt. Mike, een honkballer zoals honkballers er in onze verbeelding uit horen te zien, breed, en groot, en met kapotte knieën en een  fikse pijnstillerverslaving... Hij is aanvoerder van het  West College honkbalteam. Ontdekker en behoeder van Henry. De vriendschap tussen deze twee mannen vormt de  rode draad van dit boek. Een onevenwichtige vriendschap, die dan ook gedoemd is érgens te ontsporen, maar die bol staat van loyaliteit en trouw. Dan hebben we nog Owen, Henry’s homosexuele kamergenoot, ook wel de Boeddha genaamd, een ietwat onverstoorbaar figuur, die de verbinding vormt tussen de meeste personages, maar van wie we als enige niet diens gedachten en overpeinzingen lezen.  Tenslotte zijn er nog rector Affenlight die voor het eerst van zijn leven echt verliefd word, wat hem meteen ook behoorlijk in de problemen brengt, en zijn dochter Pella, die net gescheiden, of nog niet eens helemaal, terug keert bij haar vader.

Maar eigenlijk gaat dit boek over dromen. En dan dromen die nét niet lukken. Over teleurstelling en desillusie, over angst voor het leven, over vriendschap,  fanatisme, verbondenheid, loyaliteit, en hoe ver je daar in moet gaan, over vallen en opstaan, over  de liefde, over de dood. Kortom dit boek gaat over het leven. Ik las in recensies overal vergelijkingen met Irving, maar ik vond deze personages veel echter, veel menselijker, dan die van Irivng. Je gaat al na een paar pagina’s van ze houden en worstelt met ze mee. Hoogtepunt wat mij betreft is de scene ,ik zal verder niet te veel uit weiden, waarin Henry midden in de nacht totaal gedesillusioneerd met een vest vol honkballood een meer in zwemt.  Verlatenheid tot op het bot, zoals iedereen die in zijn leven wel eens tegen komt. Een spiegelend meer, maanlicht en een totaal gedesillusioneerde honkballer maar ja, schrijf het maar eens op zonder al te melodramatisch te worden. Harbach lukte het.
Ik las en bleef lezen en geloofde alles. Mijn enthousiasme komt ook omdat het precies het soort boek is waar ik  van houd, en waarvan ik er eens in de zoveel tijd eentje lezen wil; een verhalen-vertel-boek, waarin je lekker mee kunt drijven. Echt zo’n léésboek, in de werkelijke zin van het woord. Zitten, lezen, koffie erbij, en dan de eerste helft steeds sneller lezen, en de tweede helft steeds langzamer. Omdat je niet wilt dat het stopt. Ik had ook nog  eens de luxe dat dit boek tijdens een vakantie op mijn pad kwam, er daar is het, mocht U uw koffer pakken binnenkort, helemaal ideaal voor. Gewoon een ouderwets lekker léésboek.

ISBN 9789023467564 Paperback 496 pagina's | Bezige bij | januari 2012
Vertaald door Joris Vermeulen

© Willeke, 28 april 2012

Lees de reacties en/of reageer op het forum, klik HIER