De dieren van Lockwood Manor
Jane Healey

Lockwood Manor, het enorme huis waar Lucy alleen met haar vader en een stoet bedienden woont, staat grotendeels leeg. Dat wordt nog erger als de tweede wereldoorlog begint en veel van de bedienden zich melden voor het leger of vrijwilligerswerk.
Lucy heeft nog niet zo lang geleden haar moeder en haar grootmoeder verloren door een auto-ongeluk, en ze vindt de leegte vreselijk.

‘Ze waren daar, zwijgende leegten die erop wachtten dat mijn geest ze zou vullen met verschrikkingen – spoken en schimmen en vreemde kruipende wezens. En soms was wat zich daar echt bevond afschrikwekkend genoeg: lege stoelen, een enorme lege garderobe, een schilderij dat uit zichzelf van de muur was gevallen en in stukken op de grond lag; het in een toevallige windvlaag opbollende gordijn; een peertje dat flikkerde als een boodschap van gene zijde.’

Ze verheugt zich op de komende invasie. Niet van soldaten gelukkig, maar een deel van de collectie van het Museum van Natuurlijke Historie gaat geherbergd worden in hun huis, nu Londen bedreigd wordt door aanvallen uit de lucht.
De dertigjarige Hetty Cartwright heeft vanwege de oorlog snel promotie gemaakt, en mag nu als directeur haar afdeling zoogdieren verhuizen. Ze waakt als een kloek over de opgezette dieren, die allemaal een plaatsje moeten krijgen in de lege kamers en de lange galerijen. Ze wordt geholpen door de jonge David, die als hij de juiste leeftijd bereikt, opgeroepen zal worden, en Helen.

Bij aankomst laat de heer des huizes, majoor Lord Lockwood haar duidelijk merken dat hij niet zo blij is met haar. Hij had een man verwacht. Maar die was gemobiliseerd, vertelde Hetty hem. Ze schrikt als een vrouw haar bijna omver loopt en boos tegen haar sist, maar wordt zonder uitleg door de majoor meegetroond voor een ronde door het huis, de kamers aanwijzend die verboden terrein zijn. Ze is al snel de weg kwijt, maar gelukkig schiet de dochter des huizes haar te hulp.
Die stelt zich voor als Lucy, die haar verder op weg helpt. En die gelukkig haar verblijf verder zal veraangenamen, want Hetty beseft al wel dat ze van de majoor niets hoeft te verwachten.

De boze mevrouw bij aankomst was echter slechts het eerste van vele incidenten: er steekt een mes in de salontafel. Een jaguar verdwijnt! En andere dieren worden verplaatst, al twijfelt Hetty aan haar geheugen. Stonden ze wel zoals ze dacht? Maar Lucy vertelt dat ze het ook gezien heeft. Er ligt een dood konijn op haar bureau; haar horloge verdwijnt. Er zijn onduidelijke geluiden op de gang, er lijken schaduwen weg te schieten als ze gaat kijken. Ogen kijken haar aan achter in de donkere gang. Nu blijken die van een of meer vossen te zijn, die zomaar door het huis rondlopen. Net zoals de ratten en muizen. En het ongedierte dat helaas de opgezette dieren aanvreet. Hetty heeft er een dagtaak aan om al die kevers en motten te bestrijden.
Echt op haar gemak voelt Hetty zich niet, maar gelukkig is er Lucy. Tot er een misverstand tussen hen is, en ze echt helemaal alleen is. Hetty slaapt nauwelijks. Is het daarom dat ze geen verweer heeft tegen de plannen van de majoor, die het feit dat de collectie bij hem in huis staat wil uitbuiten?

Intussen vertelt ook Lucy hoe ze de inwoning ervaart, hoe blij ze is met de vriendschap met Hetty. En: hoezeer ze gekweld wordt door de geesten uit het verleden, ze heeft er vreselijke nachtmerries van.

De oorlog woedt buiten door, al merken de bewoners van Lockwood Manor er niet veel van. Af en toe, bij een luchtalarm, moeten ze de schuilkelder in, en nog steeds krimpt het personeelsbestand. De majoor doet alsof alles gewoon is: hij geeft feesten en diners.

Mede door het verhaal over die feesten en het verhaal van Lucy waan je je als lezer in de juiste setting: het platteland met verarmde adel, die hun leven willen blijven leiden zoals ze al eeuwen gewend zijn. En daartussen moet de stadse Hetty zich staande houden
De vreemde verschijnselen en gebeurtenissen geven het verhaal een gotisch tintje: wat is daar allemaal aan de hand? Waren er echt geesten, zoals Lucy’s moeder beweerde? En zijn ze er dan nog steeds?

Al vanaf de eerste ontmoeting tussen de twee vrouwen, voel je als lezer welke kant die verhaallijn opgaat, maar wat de achtergrond van al die raadselen is, dat blijft lange tijd verborgen, zodat er toch een spanningsboog in het verhaal zit. Het is vooral de sfeer die dit een bijzonder en boeiend boek maakt.
Helaas blijkt alles fictie te zijn. Maar dat is dan gezien de gebeurtenissen ook maar weer goed ook!

Hetty vertelt evenwel uit hoofde van haar functie in het museum veel over hoe het er in het museum aan toe gaat, over de geheime dienst die er zijn intrek nam. Natuurlijk ook over de dieren, wat de moeilijkheid is bij het goed conserveren. Je krijgt wel zin om naar dat museum te gaan, en bijvoorbeeld die kolibries eens te bekijken.

Jane Healey schreef vooral korte verhalen, waarmee ze in 2013 de shortlist van de Bristol Short Story Prize behaalde. Daarnaast heeft ze ook enkele andere  prijzen gewonnen en zijn de verhalen op verschillende plekken gepubliceerd. De dieren van Lockwood Manor is haar eerste roman. De omslag die eveneens afgebeeld staat op de binnenkant is mooi!

ISBN 9789403117010 | Paperback | 352 pagina's | Uitgeverij Cargo | oktober 2020

© Marjo, 25 november 2020

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER