De schemertuin
Sara Nisha Adams

Wat doe je als je gesteld bent op je privacy, maar je blijkt in een huis te komen wonen waar je samen met de buren de tuin moet delen? Waar de huisbaas weigert een schutting te plaatsen?

In Londen aan de Eastbourne Road hebben de huizen op nummer 77 en 79 zo’n gedeelde tuin.
Winston woont met zijn partner Lewis al een tijdje in het ene huis als naast hem een vrouw komt te wonen met een jong kind. Ze begint meteen het huis te verbouwen en als dat geen lawaai oplevert dan zorgt het kind wel voor lawaai.
Op zijn beurt zet Winston dan de muziek die hij graag hoort nog harder. En de vrouw, Bernice heet ze, komt op zijn deur bonzen. Ze wil ook dat hij stopt met roken omdat het schadelijk is voor haar zoontje. Overdreven, vindt hij: Winston zit dan in de tuin en de jongen is er helemaal niet.
Het is wel duidelijk: deze buren moeten elkaar niet.

Zo’n veertig jaar eerder waren deze huizen eveneens bewoond door mensen die aanvankelijk niet veel van elkaar moesten hebben. In die tijd trokken Prem en Maya, een pas gehuwd stel afkomstig uit Nairobi, in het huis. Maya’s zus woonde er eerst, en zij beweerde dat de buurvrouw een engel was. Wat onmiddellijk tegengesproken wordt door de ‘engel’ zelf. Alma is niet erg toeschietelijk.

Winston en Bernice weten niets van deze eerdere bewoners, zoals ze ook geen idee hebben dat de tuin die ze delen ooit een oase van rust was, een plek waar mensen uit de buurt graag vertoefden. Ze ruziën met elkaar, wat ook wel een achterliggende oorzaak heeft.
Winstons partner begrijpt helemaal niet dat Winston zo tevreden kan zijn met zijn leven. En Bernice heeft er moeite mee haar ex in toom te houden die zich vaak niet aan de afspraken houdt die er ten aanzien van hun zoontje gemaakt zijn. Maar het is wel deze Seb (kort voor Sebastian) die er voor zorgt dat ze toenadering zoeken. En daar zorgen ook de vreemde pakketjes voor die eerst bij Winston, later ook bij Bernice op de mat vallen: foto’s van hun tuin. Maar dan wel in volle glorie!
Maar wie stuurt die foto’s? En waarom?

Een verhaal van een tuin, een bijzondere tuin die mensen verenigt. Want natuurlijk moeten die mensen zelf er voor zorgen dat de tuin aantrekkelijk is. En zoiets doe je samen, zeker als je de tuin deelt!

Het is een mooi verhaal, over gewone mensen die in hun hart helemaal niet zo onaardig zijn zoals ze aanvankelijk lijken. Je ontdekt wat hen bezighoudt, hoe ze omgaan met hun sores, en ondanks alles positief blijven. Sara Nisha Adams sachets een mooi psychologisch beeld, in vier delen – de seizoenen, heel toepasselijk -  met steeds aan het begin een cursieve tekst, waarvan je pas later een idee krijgt wie de schrijver is. De verhalen uit het verleden worden om en om verteld, met wel een nadruk op het heden.
Prachtroman!

Sara Nisha Adams werkt als acquirerend redacteur, maar schrijft zelf dus ook. Ze is van Indiase en Britse afkomst. (hetgeen ook de achtergrond van haar personages verklaart)

ISBN 9789044365597 | Paperback | 400 pagina's | Uitgeverij de House of Books | februari 2024
Vertaald uit het Engels door Gerda Lok-Bijzet

© Marjo, 26 maart 2024

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER