Het lied van de feniks
Katie Ganshert

Nadat zij als enige een bomaanslag in een trein in Chicago heeft overleefd, kampt Autumn Manning met schuldgevoelens. Natuurlijk heeft het voorval een enorme impact op haar eigen leven, maar zij leeft dus nog. Tweeëntwintig anderen niet. Waarom is zij gespaard?

Ervoor was ze een jonge vrouw die graag naar haar werk ging, en gelukkig was met haar verloofde. Haar toekomst zag er zonnig uit.
Nu kan ze zich niet meer concentreren, en de relatie heeft ze beëindigd. Ze komt nergens meer toe, heeft last van slapeloosheid en ze dreigt zelfs haar woning te verliezen, omdat ze het niet meer betalen kan. Om alles te verwerken heeft ze therapie, en de therapeute vraagt haar een dagboek bij te houden.

Intussen probeert haar zus haar weer in het gareel te krijgen, zoekt werk en spoort haar aan om de ex-verloofde weer toe te laten, maar haar manier van doen werkt eerder averechts. Autumn wil met rust gelaten worden! 
Als een jaar na de aanslag een herdenkingsteken - een stalen feniks die uit water oprijst - wordt opgericht wil het comité graag dat zij het lint doorknipt. Maar Autumn laat zich zelfs niet zien. Ze kan het niet aan: al die nabestaanden, terwijl zij nog leeft!

‘Ze hoefde geen lint door te knippen om hun eer te bewijzen. Dat deed ze elke dag.
Elke nacht.
Als de stad sliep, deed zij dat. Keer op keer op keer.’

Maar er is een persoon die haar vanaf het begin niet met rust liet. Iemand schreef haar brieven. Het lukte Autumn maar niet om terug te schrijven en dan zit op een dag de briefschrijver voor haar deur: het twaalfjarige meisje Reese die haar moeder Vivian verloren is bij de ramp. Reese is van huis weggelopen na een aanvaring met haar vader. En of ze nu wil of niet, Autumn raakt betrokken bij het gezin Elliot. En bij de andere overlevenden, want een plan ontstaat: ze zullen een herdenkingsvideo maken, waarin de nabestaanden hun verhaal kwijt kunnen.
Het verhaal loopt dan min of meer verder langs de lijntjes die de lezer verwacht, wat dat betreft is het verhaal nogal voorspelbaar. Maar toch is het een verhaal dat verteld moet worden.

Autumn heeft een posttraumatische stress stoornis. Therapie is prima, handvatten om te proberen verder te leven, dat moet allemaal. Maar het verhaal gaat vooral over hoe buiten de therapie het leven doorgaat. En hoe moeilijk het is om daar mee om te gaan.
Katie Ganshert vertelt hoe een drama als dit impact heeft op zowel de overlevende als de nabestaanden: deze laatsten zijn boos: waarom heeft zij het wel overleefd en hun geliefde niet? Dat is precies ook de kwestie die een enorm schuldgevoel veroorzaakt bij de overlevende, terwijl haar eigen leven totaal op zijn kop staat. Zij is niet meer wie ze was, en niet alleen zij zelf maar ook haar omgeving heeft daar moeite mee. Onbegrip, verwarring, en goedbedoelde, maar verkeerde aansporingen.
Antwoord op je vragen is er niet. En daar moet je het mee doen.

Katie Ganshert, afkomstig uit Iowa, heeft inmiddels dertien romans op haar naam staan, waarvan sommige in de prijzen gevallen zijn. Het lied van de feniks is het eerste boek dat vertaald werd in het Nederlands.

ISBN 9789029727013 | paperback | 368 pagina's | Uitgeverij Kok| september 2017
Vertaald uit het Engels door Marijne Thomas

© Marjo, 7 maart 2018

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER