Het meisje in de brief
Emily Gunnis 


‘Soms kijk ik naar de van haat verwrongen gezichten van de nonnen als ze weer eens zo’n mager geknakt meisje slaan, en dan bedenk ik hoe ongelooflijk ongelukkig ze moeten zijn om zich zo te gedragen’

Aan het woord is Ivy, in een van de brieven die ze schreef aan de man van wie ze dacht dat haar vriend was. De man die haar bezwangerd en toen in de steek gelaten heeft. Het is 1956, een tijd waarin het absoluut uit den boze was dat je ongehuwd een kind kreeg. Niet alleen in Ierland, waar we dit al van kennen, ook in Engeland werden zulke meisjes uitgemaakt voor slet, en naar een tehuis gestuurd om daar hun kind te krijgen. Als er betaald werd kon de jonge vrouw na de bevalling naar huis. Zonder kind natuurlijk, dat werd geadopteerd. Had ze niet kunnen betalen dan moest ze in het tehuis blijven werken.

Gruwelijke misstanden waarvan meisjes en kinderen de dupe werden. Hadden de doktoren en de pastoors die meisjes daarheen stuurden enig idee waar ze mee bezig waren? Hadden ze geen menselijke gevoelens? En de nonnen die het huis leidden? Er werd misbruik gemaakt van de vrouwen; uitrusten na de bevalling, hoe zwaar soms ook, was er niet bij, ze kregen nauwelijks voldoende te eten en moesten zeer zwaar werk verrichten in de wasserij.

Het overkomt ook Ivy in St Margareth’s, Haar dochter Rose wordt geadopteerd. De brieven die zij schrijft worden door een iets vriendelijker non naar buiten gesmokkeld en worden jaren later 'gevonden'. In 2017 krijgt Samantha Harper die onder ogen. Ook zij is een alleenstaande moeder, ze is weggegaan bij haar man, met haar dochtertje. Sams oma zorgt voor het meisje als Sam het zelf niet kan. Zij is journaliste, werkt bij een krant waar ze zich zwaar onderbedeeld voelt. Ze bedenkt dat ze dit verhaal over het tehuis uit zal werken, het zal haar toekomst bepalen. Dat loopt heel anders dan ze gedacht had.

Ook in 2017 volgen we Kitty Cannon, die afscheid neemt na twintig jaar lang een succesvolle show te hebben gehad op de televisie. Zij woont alleen en is teleurgesteld in het leven. Haar verleden speelt haar parten. Ze loopt bij een psychiater om daarmee in het reine te komen.

Sams nieuwsgierigheid en Kitty’s verwerking vallen samen met de sloop van St Margareth. Die is al vertraagd geweest doordat de reeds lang vermiste pastoor gevonden werd in het riool onder het huis. Sam ontdekt dat er meer verdachte sterfgevallen zijn.

De roman ontwikkelt zich tot een heuse thriller, met een spannende ontknoping, maar het is vooral het verhaal over het bestaan van dit soort tehuizen waar vrouwen een onmenselijke behandeling ondergingen dat Emily Gunnis de lezer wil vertellen. Helaas doet ze dat niet zo goed als andere schrijvers die haar voorgingen.
Er zitten een paar ongerijmdheden in haar verhaal. De brieven bijvoorbeeld. Haar oma wil ze haar niet laten lezen, waarom doet ze het dan? En een achtjarig kind kan niet zonder dat iemand het merkt het leven van een ander kind overnemen. Beginnersfoutjes zullen we maar denken.

De vorm is  vrij ingewikkeld, er wordt steeds heen en weer gesprongen in de tijd, met daar tussen nog de brieven. Daardoor blijf je overigens wel doorlezen; hoe ze cliffhangers moet gebruiken beseft de schrijfster heel goed. En er is nog het minder uitgewerkte verhaal over de proeven met medicijnen op jonge, vaak gehandicapte kinderen.
Maar het verhaal is helaas iets wat gebaseerd is op historische feiten, het is schrijnend wat er zestig jaar geleden gebeurde als je het slachtoffer werd van de mooie praatjes van een man.

Emily Gunnis heeft journalistiek gestudeerd en heeft een paar scripts en nieuwsartikelen geschreven.

ISBN 9789402730302  | paperback | 368 pagina's | Uitgeverij Harper Collins | oktober 2018

© Marjo, 13 januari 2019

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER