Juliette of het geluk van boeken
Christine Féret-Fleury

Juliette stapt iedere dag in de metro op weg naar haar werk - dat ze niet erg inspirerend vindt – op het makelaarskantoor. Er blijken veel mensen te zijn die hetzelfde doen, iedere dag de metro nemen naar een of ander misschien net zo saaie baan.
‘Wat lees jij in de metro?’ vraagt ze aan haar collega. Beetje vreemd in deze moderne tijd waarin iedereen op een schermpje lijkt te zitten turen. Toch zijn er lezers in de metro, maar het zijn wel steeds dezelfde, en Juliette begint hen te kennen: die man met de groene hoed die altijd een paar pagina’s leest in een boek over insecten of dat meisje dat altijd geëmotioneerd raakt als ze in de buurt van pagina 247 is.

Op een dag volgt ze een opwelling: ze stapt eerder uit, en ziet een meisje – wervelende rok, grasgroen trui en twee dansende vlechten – en kijkt toe als het meisje een pand binnen gaat waarvan de deur opengehouden wordt door een boek. Het komt ook door het meisje dat Juliette de winkel binnenstapt en de vader leert kennen, Soliman. Een man die leeft voor boeken, niet alleen om ze te lezen, maar ook om ze door te geven. Aan mensen die ze op hun beurt weer doorgeven: bookcrossers. Liefst wil hij dat ze de juiste boeken bezorgen bij de mensen die ze ‘nodig hebben’, als troost, om in aan hun leven te geven of iets dergelijks.
Soliman wil dat allemaal bijhouden, het schrijft het op. Waarvoor is onduidelijk.

Juliette raakt zodanig betrokken bij de man en zijn dichter dat ze haar baan opzegt, niet zonder haar collega en baas een passend boek te geven overigens. Voor de vorm denkt ze over de vraag van Soliman na: of ze op zijn winkel wil passen, hij moet een tijdje weg. Waarom hij weg moet, zegt hij niet, en eigenlijk maakt het niet uit. Juliette neemt de zaak over en zorgt voor het meisje.

Wat Soliman zo graag met zijn boeken wil bereiken, heeft hij bij haar al voor elkaar: haar leven is drastisch veranderd. Tot haar verrassing ontmoet ze de mensen die haar in de metro zo vertrouwd waren geworden – maar waar ze nu niet meer mee reist – opnieuw. Waaronder Leonidas:

‘Hij praatte over boeken alsof het levende wezens waren: oude vrienden, af en toe ook geduchte tegenstanders, de een een opruiende jongeling, de ander een oud dametje dat bij het vuur zat te borduren. Volgens hem vond je in de boekenkasten knorrige geleerden, minnaressen, razende furies, potentiële moordenaars, dunne bordpapieren jongetjes, de hand reikende meisjes wier schoonheid uiteenviel naarmate de woorden waarmee die beschreven werden, veranderden. Sommige boeken waren vurige paarden, niet getemd, die je meenamen in een tomeloze galop, terwijl je je buiten adem zo goed en zo kwaad als het ging aan hun manen vastklampte.  Andere boten die vredig bij volle maan op een meer dobberden. En weer andere waren gevangenissen.’

Een klein minpuntje: spinnen zijn geen insecten en als iemand die een boek over insecten leest dat niet blijkt te weten, dat is kwalijk!
Verder is het een echt een verhaal voor boekliefhebbers: veel herkenning – bijvoorbeeld in het citaat hierboven. Bovendien wordt het echte leven niet vergeten: er gebeurt van alles buiten de boeken om, zoals dat in de echte wereld ook gebeurt.
Zoals het een boek over boeken en lezers betaamt is het geschreven in een poëtische stijl, met fraaie zinnen, en mooie vergelijkingen. Een boekje om vaker stukjes in te lezen.

Christine Féret-Fleury (1961, Frankrijk) studeerde literatuur en werkte enkele jaren als docent aan de universiteit. Ze was daarna uitgever bij een groot Frans uitgeefhuis voordat ze in 1996 debuteerde met een kinderboek. Sindsdien heeft ze zich toegelegd op schrijven.

ISBN 9789402701524 | Hardcover | 174 pagina's | Uitgeverij Harper Collins | juli 2018
Vertaald uit het Frans door Angela Knotter

© Marjo, 2 oktober 2018

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Juliette of het geluk van boeken
Christine Féret Fleury

Het leven van de jonge Parisienne Juliette verloopt dag in dag uit hetzelfde. Elke werkdag van de week stapt ze 's ochtends op de metro en ziet daar vaak dezelfde mensen, die net als zij een boek mee hebben. Ze observeert de lezers graag en vraagt zich af waarom de man met het groene hoedje altijd hetzelfde insectenboek mee heeft en waarom die vrouw altijd op bladzijde 247 in huilen uitbarst en weeft daar soms hele verhalen omheen. Boeken zijn belangrijk voor Juliette, in feite zijn ze haar leven, haar grote liefde.

"Op zondag stroopt Juliette de rommelmarkten af omdat het haar pijn deed de dozen te zien met oude boeken die lukraak door elkaar waren gesmeten, zonder enige zorg, minachtend bijna, en door niemand werden gekocht. [...] Dus kocht zij ze, ze vulde haar boodschappenmand met incomplete series, met kook- of knutselboeken en met sexy detectiveromannetjes waarvan ze niet hield, maar die ze gewoon even in haar hand wilde houden om ze wat aandacht te geven."

Waarom ze op een dag ineens twee haltes eerder uit de metro stapt weet ze eigenlijk niet, het is een gevoel. Maar die daad zal haar leven veranderen. Onderweg ontmoet ze namelijk een meisje dat een gebouw binnengaat waarvan de deur door een dik boek open wordt gehouden. Leesfanaat als Juliette is pakt ze het boek natuurlijk op, maar het meisje berispt haar, dat moet daar blijven liggen, haar vader heeft het boek speciaal daarvoor uitgezocht. Maar eigenlijk is het zo dat het boek zich voor die taak aangemeld heeft, vertelt Soliman, de vader van het meisje, haar even later.

Solimans leven bestaat uit boeken. Zijn hele huis staat er vol mee. Hij is een eenzame ziel die door middel van boeken mensen wil helpen. Hij volgt het principe van Ron Hornbaker op, de man die het fenomeen bookcrossing opzette. Ron wil van de hele wereld een bibliotheek maken door mensen te motiveren hun boeken niet te laten verstoffen in de boekenkast maar hun boeken overal achter te laten, zodat de vinders ze kunnen lezen. Alleen heeft Soliman er iets aan toegevoegd. Mensen mogen bij hem boeken komen halen maar moeten die boeken welbewust weggeven. Ze moeten de juiste lezer bij het boek zoeken, zodat die mensen daadwerkelijk geholpen worden door het verhaal. Hij is er van overtuigd dat boeken levens kunnen veranderen. De mensen moet aan Soliman vertellen aan wie en waar ze het boek hebben gegeven, hij noteert alles nauwkeurig.

Juliete is gefascineerd door deze vriendelijke, erudiete, beetje wereldvreemde man met zijn huis vol opeengestapelde boeken. Zo erg zelfs dat haar leven op zijn kop staat. Ze droomt 's nachts van boeken 'die van hun stapels opstegen om als vogels over een door hoge muren omgeven binnenplaats te zweven, [...] af en toe ontsnapten er baadjes, die door de lucht wervelden en zo hoog gingen dat ze met haar blik niet meer kon volgen...'
Het lijkt alsof er iets in haar is wakker geschud, alles is in het teken komt te staan van Solimans missie.
En dan, op een dag, meldt Soliman, dat hij een tijdje weg moet. Of zij op zijn dochter wil passen en zijn werk waar wil nemen...

Als je zelf een fanatiek lezer bent en ook jaren aan Bookcrossing hebt gedaan is dit boek natuurlijk een feest van herkenning. Alleen is de aanpak van Soliman die van een zeer liefdevolle boekenliefhebber. Hij wil dat elk boek bij de juiste persoon terecht komt. Hij wil van de wereld niet alleen een bibliotheek maken maar de wereld ook mooier maken door middel van de inhoud van de boeken. Juliette voelt dat haarfijn aan, want zij leeft zelf ook op de verhalen uit haar boeken. Zij leidt haar eigen dromerige leventje dankzij die boeken. Er ontstaan mooie discussies, vele titels worden genoemd - die allemaal achterin nogmaals op rij vermeld worden - . De taal is soms bijna poëtisch, er staan prachtige zinnen in die aangeven hoe verhalend en fantasierijk de gedachten van de personages zelf zijn geworden. Misschien vinden sommige lezers de gedachtes té veel wegzweven dankzij de verbeelding van Juliette of Soliman, maar persoonlijk vond ik het erg bijdragen aan de sfeer van het boek.

Het allermooiste van het verhaal is echter dat Juliette dankzij Soliman haar eentonige leventje durft om te gooien en een heel nieuwe weg inslaat, die anders is dan je als lezer verwachtte. '

'Ik zat zelf ook onder een dikke laag stof, zei ze. 'Die had zich opgehoopt zonder dat ik het had gemerkt, begrijpt u?

Christine Féret-Fleury (Frankrijk) studeerde literatuur en werkte enkele jaren als docent aan de universiteit. Ze was daarna uitgever bij een groot Frans uitgeefhuis voordat ze in 1996 debuteerde met een kinderboek. Sindsdien heeft ze zich toegelegd op schrijven.

ISBN 9789402701524 | Hardcover | 174 pagina's | Uitgeverij Harper Collins | juli 2018

© Dettie, 1 september 2018

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER