Een schildpad huilt maar één traan
Carol Campbell

"Juf Esmee en meneer Maans van het schooltje in Seekoegat zouden wel weten wat er moest gebeuren. Haar handen en armen waren kleverig van het bloed. Ze wreef langs haar broek, maar zonder resultaat. Door het droge bloed op haar T-shirt en gezicht zag ze eruit als het slachtoffer van een overval en als ze zichzelf zou hebben kunnen zien, had ze het vast uitgegild van schrik. Ze kon maar beter blijven rennen. Dan zou alles weer in orde komen."

Dit bovenstaande lijkt op het begin van een thriller maar dat is niet zo. Je zou bijna 'helaas' zeggen als je het hele verhaal kent. Degene die in dit bovenstaande fragment namelijk aan het vluchten is, is Siena, een jonge vrouw die een man heeft vermoord, ze moest wel, het was geen leven meer met hem. Ze probeert het schooltje van haar jeugd in Seekoegat te bereiken. Daar wonen de enige mensen die altijd voor haar klaarstonden en een méns van haar gemaakt hebben.

Wisselend van het heden naar het verleden komen we het verhaal van Siena en haar vrienden Boetie en Krekel te weten.
Siena is een dochter van het karretjesvolk, dat zijn mensen die door de binnenlanden van de Karoo rondtrekken op zoek naar werk. Op gegeven moment hebben de ouders van Siena, destijds 8 jaar, voor langere tijd werk gevonden bij 'de boerin'. Een vrouw die het goed voor heeft met mensen.

Siena trekt veel op met Boetie, die na een erg heftige gebeurtenis bij hen is komen wonen, in die zin dat hij overdag aanwezig is maar 's nachts zijn eigen plek zoekt. Boetie is gehard door zijn ervaringen en gaat zijn eigen gang. Hij is ook degene die de oude schildpad doodt waardoor alles in één klap anders wordt.
Volgens de overlevering is de schildpad namelijk een van de oude wijze mannen van de Karoo die alles heeft gezien, vanaf het begin van de wereld. Een schildpad is dus de ziel van de wereld. Een schildpad huilt maar één traan en dat is wanneer hij doodgaat. Niemand wil verantwoordelijk zijn voor die ene traan. Als je die traan ziet, verandert alles. Siena ziet die traan.

De boerin is bijna hysterisch als ze ontdekt wat Siena en Boetie gedaan hebben en Siena wordt onmiddellijk weggestuurd, naar school.  Boetie moet ook naar school maar verdwijnt, hij wil niet.

Achteraf is de school het beste wat Siena kon overkomen. Op school is er eten, maar bovenal is daar juf Esmee, die alle kinderen een gevoel van welkom geeft. Elk kind is in feite beschadigd, hun jeugd was vaak ellendig, ook dat van Krekel met zijn kromme handen, die een tijd later op school arriveert. Maar juf Esmee maakt ze weer heel.
Siena droomt ervan om onderwijzeres te worden, zij zou dan kinderen helpen hun naam te leren schrijven. Net zoals zij dat leerde - en meer..

Drie kinderen van het karretjesvolk, drie kinderen die dezelfde kans krijgen om wat van hun leven te maken, maar alle drie op een heel verschillende manier met die kans omgaan. Uiteindelijk worden zij volwassen en keren gedrieën door omstandigheden terug naar het dorp waar Boetie en Siena hun vriendschap begonnen, een reis die diepe sporen nalaat.

We lezen over het trieste leven van het karretjesvolk én hun kinderen die moeten zien te overleven ondanks dat ze veel aan hun lot overgelaten worden. Drank en hallucinerende middelen zijn favoriet bij de volwassenen. Ouders zijn daarom vaak geen echte ouders maar de kinderen blijven toch kinderen van hun ouders. Ze blijven trouw aan de mensen die hun grootbrachten, wat soms bijna pijn doet om te lezen.

Door het verspringen van heden naar verleden is het verhaal soms wel lastig te volgen, maar toch houdt het schrijnende verhaal je in zijn greep. Ondanks alles is het evengoed een verhaal van hoop en kracht geworden dat na het lezen een diepe en blijvende indruk achterlaat.
Prachtig boek.

ISBN 9789023959465 | Paperback | 207 pagina's inclusief verklarende woordenlijst | Uitgeverij Mozaiek | februari 2020
vertaald door Rob van der Veer

© Dettie, 20 juli 2020

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER