Heldere mist
Yolande Belghazi-Timman

Opgroeien in de jaren zestig, dat was nog eens wat. Dat was de eerste popmuziek; dat was de geschiedenisleraar die opeens zijn baard liet staan en alleen nog maar met zijn voornaam wilde worden aangesproken; dat was ontwakend politiek engagement, bewustzijn over burgerrechten, ongelijke behandeling van vrouwen en de oorlog in Vietnam.

In Heldere mist, de tweede roman van Yolande Belghazi-Timman, komt het allemaal voorbij en Noor Elderson, de hoofdpersoon van het boek neemt het ook allemaal bloedserieus, maar toch is het niet meer dan achtergrond, want Noor heeft belangrijker zaken aan haar hoofd.
Ik bedoel dit niet badinerend: voor een meisje van 14, 15, 16 is het belangrijker hoe haar klasgenoten over haar roddelen; of ze voor een schoolfeestje een nieuwe, felgroene jurk zal kopen of toch gewoon haar spijkerbroek zal dragen; of een jongen, of een leraar, nu wel of niet met bijzondere aandacht naar haar kijkt. En voor Noor is het zelfs een zaak van leven of dood – tegen het einde van het boek ook letterlijk- want zij is hypersensitief, gelooft dat ze onder een ongelukkig gesternte is geboren, en is dus onzeker over alles en iedereen. Wat er om haar heen gebeurt komt binnen zonder filter, en het gevolg is een niet-ophoudende stroom van twijfels, argwaan, misverstanden en conflicten. Wat ook niet helpt is de scheidslijn die door het gezin met vijf kinderen loopt, een liefdeloze moeder en een vader die zich eigenlijk alleen thuis voelt in zijn eigen hoofd.

De manier waarop de auteur Noors identitaire worsteling beschrijft is verbluffend: het is alsof ze kon putten uit een geheim dagboek waarin tot in het kleinste detail de dagelijkse strijd om te overleven stond beschreven. Het gevolg is een niveau van authenticiteit, en daarmee geloofwaardigheid, dat ik niet eerder tegenkwam in een coming of age -roman. Wat Noor uiteindelijk overeind houdt zijn de sprookjes die zij zichzelf vertelt, het magische gevoel deel uit te maken van de kosmos die oneindig veel groter is dan haar eigen nietige wezen en, vooral, haar liefde voor buiten zijn en haar ontvankelijkheid voor het weer en de seizoenen.

‘Als ik de stad verlaat, wordt de lucht onnoembaar blauw. De anderen zijn ver. Het ruikt naar aarde en hooi en houtvuur. Verderop is ​een tractor bezig. De zon komt lager en doet de weilanden warmgroen oplichten. Voor me ligt een meertje. Ik leg mijn fiets in het gras en ga tussen de halmen zitten die vochtig en koel aan mijn handen zijn. ’

Een warme en poëtische roman die de jaren zestig op een onverwachte manier dichtbij brengen.

ISBN 9789492020246 | Paperback | 249 pagina’s | Uitgeverij Nieuwe Druk | juni 2018

© Hein-Anton van der Heijden, 12 augustus 2018​

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER