Susie Finkbeiner

Zo hoog als de hemel
Susie Finkbeiner

Met een krachtige proloog over Annie Jacobson en haar vader Frank word je als lezer direct meegezogen in het aangrijpende verhaal van een gezin dat worstelt met de nasleep van de Koreaanse oorlog.

‘Mijn vader had een goede dag, dat had ik al gemerkt op het moment dat ik mijn slaapkamer uit kwam. Ten eerste had hij naar mij geglimlacht, zodra hij me zag. Ten tweede had hij me gevraagd of ik samen met hem op de aanlegsteiger wilde gaan zitten. En ten slotte had hij twee koppen koffie ingeschonken, die van hem zwart en bij die van mij had hij er nog flink wat melk en suiker bij gedaan.
Ontspannen schouders, een ongedwongen glimlach, plagende woorden, een glinstering in zijn ogen. Ja, hij had een goede dag.
Hij had niet vaak goede dagen, niet sinds Korea.’

Zonder dat Annie het kon vermoeden, was dit het afscheid van haar vader van haar. Die nacht vertrekt hij en laat hij de 6-jarige Annie samen met haar moeder, haar kleine broertje Joel en haar grote broer Mike achter.

Als Mike zich 12 jaar later vrijwillig aanmeldt voor het deelnemen aan de oorlog in Vietnam, komen Annie, haar moeder en broertje in een emotionele rollercoaster terecht. Mike is nog maar net vertrokken als opa overlijdt. Zonder dat haar moeder het weet, neemt Annie contact op met haar vader. Het is zijn vader die gestorven is en het is niet meer dan normaal dat hij daarvan weet. Met het verlies van opa, het vertrek van Mike en de terugkomst van Frank verandert er veel in het leven van Annie. Helemaal als zij de persoonlijke brieven van Mike krijgt die vol emoties staan en de situatie in een oorlogsgebied, de constante aanwezigheid van de dood en wat het met hem doet beschrijven. Als lezer kan je je ogen soms niet droog houden als je de heftige situaties en de emoties leest die Mike beschrijft:

‘Ik bid telkens weer dat ik op de een of andere manier jullie allemaal mag overleven zodat geen van jullie mij hoeft te verliezen. Maar ik denk dat dat gebed niet zal worden verhoord. Echt niet. Niet als ik bedenk hoe dicht de dood me elke dag weer op de hielen zit. Elke dag is er in elk geval wel één moment waarop ik denk dat ik nooit meer thuis zal komen. En soms ben ik zo moe dat ik denk dat het nog helemaal niet zo verschrikkelijk zal zijn als alles voorbij is.
De dingen die we zien zijn genoeg om iedereen een beetje krankjorum te maken, Annie. Wij zijn hier niet voor gemaakt. Ik kan me niet voorstellen dat God ons heeft geschapen voor alle dood en verderf die ik om me heen zie.’

Annie kan enorm verdrietig en bang worden als ze denkt aan alles wat Mike kan overkomen. Zal hij sterven of zal hij net als haar vader als een emotioneel wrak terugkeren en zich van hen afkeren?

Susie Finkbeiner weet opnieuw een verhaal neer te zetten waarin warmte, liefde en godsvertrouwen de hoofdrol spelen. De krachtige boodschap van hoop zorgt ervoor dat je als lezer het boek in één adem uit leest.

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Hoop is een kleine vogel
Susie Finkbeiner

Zin in een echt familieverhaal? Dan is Hoop is een kleine vogel zeker een aanrader. Vanuit verschillende perspectieven wordt het gezinsleven van Bruce en Linda aan je voorgelegd.

Via Linda leren wij hun leven kennen in 1975, het jaar waarin zij hun dochter Mindy uit Vietnam adopteren. Dit is een ingrijpende gebeurtenis die op iedereen die nauw betrokken is bij Bruce en Linda, zijn weerslag heeft.
Sonny, de dochter van Bruce en Linda, laat ons zien hoe haar leven in 1988 is. Door haar verhaal komen we ook meer te weten over Mindy. Hoe ervaart zij het om geadopteerd te zijn? En helemaal als Vietnamees meisje in een Amerika dat nog rouwt om de vele soldaten die omgekomen zijn tijdens de oorlog in Vietnam?
Vanuit de ogen van Bruce kijken we naar zijn huidige leven (in 2013) als vader en grootvader, maar ook als zoon van een moeder die sterk veranderd is na de dood van haar lievelingszoon Dale tijdens de Vietnamoorlog.
Deze verschillende verhaallijnen en perspectieven wisselen elkaar door het boek heen af.

De schrijfster Susie Finkbeiner gebruikt een boeiende schrijfstijl, waardoor je als lezer het verhaal verder wilt lezen ook al moet je aan het begin wel even wennen aan die verschillende perspectieven en sprongen in de tijd.
Over de schrijfster Susie Finkbeiner wordt geschreven dat haar romans pit hebben, maar ook de kwetsbare kant van mensen laten zien en ze je altijd stof tot nadenken geven. Dat is zeker het geval bij Hoop is een kleine vogel. Zo lezen we bij Bruce bijvoorbeeld:

De dichter Mary Oliver – een van mijn favorieten – stelde haar lezers eens de vraag wat ze van plan waren met hun ‘wilde en kostbare leven’ te doen. Daar heb ik veel over nagedacht sinds ik die regel voor het eerst las.
Maar vandaag, terwijl ik zo naar mijn familie sta te kijken, denk ik dat ik tot een antwoord ben gekomen.
Als het feit dat ik de zoon, echtgenoot, broer, vader en opa van al deze markante mensen ben alles is wat ik met mijn leven heb gedaan, dan is het goed genoeg.

Zien wij het zijn van een zoon/dochter, broer/zus, vader/moeder ook als een zegen? Of zijn wij nog steeds op zoek naar de invulling van het plan voor ons ‘wilde en kostbare leven’?
Zo zijn er door het hele boek heen kleine opmerkingen die je als lezer even stil zetten.
Hopelijk komt er nog een vervolg op dit boek, zoals bijvoorbeeld over de zoektocht naar de biologische familie van Mindy en wat dit met haar en haar adoptiefamilie doet!

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Boekenarchief E-F

Susie Finkbeiner