D
e droom die we delen
Sadeqa Johnson
‘Twee jonge, ambitieuze zwarte vrouwen vechten voor hun geluk’ is de aanhef op de achterflap van De droom die we delen. En dat klopt. In het ene verhaal volgen we Ruby en in het andere Eleanor. Beiden zijn zwart, beiden hebben de ambitie om een ander leven te gaan leiden dan hun ouders en beiden krijgen te maken met veel weerstand. Op een bijzondere manier komen deze verhalen samen.
Sadeqa Johnson schetst de situatie zo beeldend dat je als lezer vanaf de eerste tot de laatste bladzijde geboeid blijft. Eigenlijk zou je willen dat het verhaal verder gaat. Hopelijk volgt er nog een tweede deel!
Ruby is 15 jaar als het verhaal begint en ze doet er alles aan om een beurs te krijgen om naar de universiteit te kunnen. Ze wil optometrie gaan studeren, omdat haar oma blind is geworden en zij dat bij andere mensen wil gaan voorkomen. Samen met elf andere zwarte leerlingen uit de staat Philadelphia is ze geselecteerd voor het We Rise-programma van de Armstrong Association. Eén van hen zal de felbegeerde vierjarige volledige beurs voor de Cheyney Universiteit, de oudste zwarte universiteit van het land, toegewezen krijgen. Om die beurs te bemachtigen moet ze in alle opzichten feilloos zijn.
Eleanor gaat al naar de Howard Universiteit. Haar ouders werken enorm hard en veel om dit te kunnen bekostigen. Zelf heeft ze ook een baan om ervoor te zorgen dat ze kan blijven studeren. Heel graag wil ze lid worden van vrouwenstudentenvereniging Alpha Beta Chi, maar als ze daarvoor afgewezen wordt en het blijkt dat dit door haar huidskleur komt, verandert dit haar leven.
‘Lieverd, iedereen weet dat ze alleen maar meisjes uitkiezen met haar dat zo recht is als een liniaal en een huid die lichter is dan een papieren zakdoek. Onder welke steen heb jij gelegen?’
Nadine ging op haar bed zitten en klopte op haar gouden sigarettendoosje. ‘Soms gedraag jij je alsof Ohio op een andere planeet ligt.’
Eleanor had de geruchten over de ABC’s gehoord, maar ze had die ook precies als zodanig aan de kant geschoven: als geruchten. Ten eerste omdat het gewoon belachelijk was om mensen te beoordelen op basis van hun huidskleur en ten tweede omdat ze ten minste twee meisjes kende die niet voldeden aan Nadines beschrijving. ‘Millicent is een ABC en haar huid is nog een tint donkerder dan de mijne.’
‘Millicents vader is een rechter. Ze stamt uit een familie met oud geld.’ Nadine stak haar Chesterfield aan. ‘Haar moeder was lid van de ABC’s, en haar beide ouders hebben aan de Howard Universiteit gestudeerd. Dat wordt nalatenschap genoemd.’
Dat had Eleanor zich niet gerealiseerd. Deze manier van leven was helemaal nieuw voor haar. Ze wendde haar blik af en bestudeerde zichzelf in de spiegel die rechts van de deur hing. Haar gezicht was nog steeds vlekkerig van de tranen. Ze had een warme, bronskleurige huid, een brede neus, hoge jukbeenderen en een flinke bos met haar.
Het is voor Eleanor een eyeopener dat zelfs zwarte mensen zichzelf op basis van huidskleur van elkaar onderscheiden. Ruby heeft juist te maken met het onderscheid door blanke mensen.
‘Met haar trouwen? Ze is een gekleurd meisje, jij blinde dwaas.’
‘Ze is zwart, mam, en dat maakt ons niets uit.’
‘Het maakt wel uit! Je bent de erfgenaam van onze familie. Hoe kun je onze naam zo bezoedelen?’
De worsteling met hun huidskleur en de gevolgen van het zwart-zijn is het belangrijkste thema van dit boek.
Het verhaal van Eleanor dat in de derde persoon enkelvoud wordt verteld, wisselt zich af met het verhaal van Ruby dat in de ik-persoon wordt verteld. Aan het einde van het boek komen beide verhalen samen en heeft het een verrassend slot.
Sadeqa Johnson is een schrijfster die ik in de gaten ga houden!
ISBN 978 90 239 6193 2 | NUR 302 | Paperback | 445 pagina’s | Uitgeverij Mozaïek | december 2023
De droom die we delen is vertaald door Carola van der Kurk - de Boer.
© Els ten Voorde, 24 januari 2024
Lees de reacties op het forum, en/of reageer, klik HIER
