Mijn kleine oorlog
Dertig jaar aan het front
Rudi Vranx

‘Het was erg zeker?’  vraagt mijn moeder. ‘Tja,’ mompel ik. Het zijn de levenden die blijven spoken, niet de doden. Moeder wenkt de ober en bestelt nog twee cappuccino’s. ‘Italiaanse met melkschuim,’ benadrukt ze.

Rudi Vranckx (Leuven, 1959) is historicus van origine en brengt al 30 jaar voor de Vlaamse televisie verslag uit van de oorlogen die in die jaren overal ter wereld gewoed hebben of nog gaande zijn. Hij schreef columns, reportages en commentaren en boeken over zijn ervaringen, en werd voor een aantal daarvan ook genomineerd voor prijzen, die hij soms ook daadwerkelijk in ontvangst nam.

In zijn Mijn Kleine Oorlog vertelt Rudi over hoe hij zelf - als journalist en ook als mens - sinds drie decennia oorlogen beleeft.
Dit boek is in delen, het eerste een inleiding over hoe het allemaal zo gekomen is, en waarom hij dit boek in elkaar heeft gezet. Het is een compilatie geworden uit dagboeken, journalistieke artikelen, en boeken, die hij zoveel mogelijk chronologisch weergeeft.
Ieder deel begint met een overzichtskaart en een korte inleiding, handig om de achtergrond te begrijpen.

‘Als het niet op de televisie komt, dan bestaat het niet.’

Zijn taak is dus aan de kaak stellen, een morele plicht voelt hij om te laten zien wat er allemaal gebeurt in de wereld en wat de gevolgen zijn.
Zijn werk begon bij de Val van de Muur. De volgende missie was de Golfoorlog, dan de oorlog in Palestina/Israël waarna hij in het hartje van Afrika zijn eigen land tegenkwam. België was immers ooit de koloniale bezetter van Congo. En dan beginnen de terroristische aanslagen, met de oorlog in Irak als wraak vanuit Amerika. Natuurlijk krijgt de oorlog in Syrië de nodige aandacht, en weidt hij uit over de gevolgen die dat alles had voor Europa, met name Brussel en Parijs.
Wat betekent het voor Europa nu de dreiging zo dichtbij komt? Wie zijn toch die jongeren, die Syriëgangers?

Het zijn ruim vierhonderd pagina’s, waarvan een lezer, hoe geïnteresseerd ook, niet vrolijk wordt. De traditionele oorlog waarin het er nog enigszins eerlijk aan toe ging – voor zover je dat kunt stellen – bestaat niet meer. Het zijn stuk voor stuk vuile oorlogen, met misleidende propaganda van beide zijden, oorlogen waar onschuldige burgers het slachtoffer van worden, oorlogen waardoor hele generaties voorgoed verloren zijn. Oorlogen waarin vrouwen en kinderen de dupe worden, verkrachtingen, kindsoldaten, gruwelijke moordpartijen. Het gebeurt allemaal en niemand is bij machte er iets aan te doen. Oorlogen waarin mensen sterven zonder eigenlijk te begrijpen waarom.

Wat Vranx doet is vooral op zoek gaan naar de feiten, naar ware achtergronden, om verslag te kunnen doen van de waarheid. Hij spreekt met de betrokkenen, ontsnapt aan gevaarlijke situaties waarbij hij soms vrienden en collega’s verliest. ‘De willekeur van het lot’, noemt hij dat. We lezen hoe oorlog voeren verandert door de jaren heen, hoe de wereld erdoor verandert, en dat ook zij die menen in veilige landen te wonen, niet meer veilig zijn.

Voor wie de achtergronden van bepaalde conflicten niet helemaal meer kent of misschien nooit geweten heeft is dit een belangwekkend boek. Een boek waarin Vranx voor de lezer alles op een rijtje te zet. Oplossingen heeft ook hij helaas niet.
Aan het eind roept hij de Vlaamse regering op om iets te doen aan de situatie van de IS-vrouwen die vrijwillig naar Syrië zijn getrokken en weten dat ze een fout hebben begaan, maar die nu in kampen zitten, met kinderen, onschuldige kleine kinderen. Dit geldt voor Nederland net zo goed natuurlijk.

Als besluit van dit indrukwekkende  boek is er een dankwoord, een korte nabeschouwing en een literatuurlijst. Vranx schrijft heel prettig en duidelijk over moeilijke onderwerpen.

ISBN 9789492626110 | Paperback |432 pagina's | Uitgeverij Horizon| september 2018

© Marjo, 4 november 2018

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER