Het meisje dat poppen liet spreken
Pep Bras

Het hart van eilandarts en weduwe Catarina ging sneller kloppen toen ze het prachtige gezicht van Joan Bras aanschouwde.

“Wat is hij nog jong… Dat was het eerste wat bij haar opkwam. In tegenstelling tot die van Catarina moest zijn leeftijd dichter bij de twintig dan bij de dertig liggen. Alles aan hem straalde kracht uit: de brede stierennek, de gespierde armen en borst, zijn kolenschoppen van handen: werkmanshanden, grof en eeltig. Hij had een stoppelbaard die zijn gelaatstrekken nauwelijks bedekte. Zijn wenkbrauwen waren te borstelig, zijn ogen te klein, zijn neus te groot en te scheef, een boksersneus. Zijn oorschelpen liepen spits toe, zoals die van een jachthond. Zijn lippen die fors en vlezig waren, pasten gewoonweg niet in zijn gezicht. Dit was de vrouwenmond van een wellustige snol, gepropt onder de gok van een vechtersbaas.
En toch, zodra ze hem zag, bekeek Catarina hem ademloos.”

Joan Bras behoorde tot de opvarenden van de Príncipe de Barcelona, een imposante oceaanstomer die in 1909 voor de kust van het Braziliaanse eiland Ilhabela verging. Het gezicht dat Catarina ademloos bekeek, was dat van een dode. Althans… dat dacht ze. Joan werd, in tegenstelling tot de andere slachtoffers, op het kerkhof van het eiland begraven. Die nacht brak er een verschrikkelijk noodweer los en het water uit de bergen stroomde als een kolkende rivier over het eiland. Het water spoelde het zand dat de kist van Joan bedekte weg om vervolgens met de kist aan de haal te gaan. De woeste rit van de kist, die door niemand onopgemerkt was gebleven, eindigde bij het huis van Catarina. Toen Catarina samen met de
eilandinwoners naar de kist staarde, hoorden ze een verbijsterend geluid. Iemand bonkte op de kist. Catarina, die in werkelijkheid slechts de weduwe van een arts was, had Joan ten onrechte doodverklaard.

Het zal niemand verbazen dat Joan en Catarina uiteindelijk een liefdespaar vormden. Het stel was zo gelukkig als een verliefd stel maar kan zijn en hun liefde werd bekroond met een prachtige dochter. Sión was hun beider oogappeltje. In eerste instantie meden de eilandbewoners “zombie” Joan maar toen hij na verloop van tijd zijn diensten als timmerman aanbood, werd hij alsnog geaccepteerd. Waarom was Joan op het eiland gebleven? Had hij geen familie om naar terug te keren? De waarheid was eenvoudig en ontluisterend: Joan wist het simpelweg niet. Hij leed aan geheugenverlies.

Het verhaal van Joan en Catarina leek wel een sprookje maar in tegenstelling tot de meeste sprookjes, liep het niet goed af.
Catarina overleed toen Sión nog maar een kleuter was. Joan stortte in een raakte aan de drank. Sión raakte niet alleen haar moeder maar ook haar vader kwijt toen ze liefdevol in het huis van vrienden werd opgenomen. Joan ging zijn eigen weg en verliet het eiland. Na de nodige omzwervingen hertrouwde hij. Samen met zijn piepjonge vrouw Isabelle en haar vader Maurice keerde hij nog één keer terug naar het eiland Ilhabela. Vader en dochter vonden elkaar terug en Sión verhuisde met haar nieuwe familie naar Parijs waar haar liefde voor het poppenspel tot bloei zou komen. De kleine Sión was vastbesloten buikspreker te worden.

Dit wonderlijke verhaal is geïnspireerd op het levensverhaal van Joan Bras, de overgrootvader van auteur Pep Bras. Sión was zijn oma. In eerste instantie wilde Pep Bras, die jarenlang als journalist en scriptschrijver heeft gewerkt, een biografie over zijn oma schrijven maar uiteindelijk koos hij ervoor ook het verhaal van zijn overgrootvader te vertellen. Het werd geen biografie maar een roman waarin de auteur feiten aanvult met fantasie. Het resultaat is een wonderlijk verhaal. Een bizar sprookje.

Het meisje dat poppen liet spreken is een verhaal vol emotie en avontuur. Het contrast tussen het lieflijke eiland Ilhabela en de wereldstad Parijs is groot. Joan en Sión weten zich in beide werelden staande te houden maar of het lot hen gunstig gezind zal zijn, is nog maar de vraag. Deze sprankelende roman is vreemd, bijzonder, ontroerend en vermakelijk tegelijk. Pep Bras heeft zijn familiegeschiedenis op een openhartige en fantasievolle manier samengevat.

ISBN 9789048821860 | paperback | 336 pagina's| Meridiaan | februari 2015
Vertaald door Henk van den Heuvel

© Annemarie, 7 maart 2015

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER