http://www.patrickvanhees.com

De geluksprofessor
Patrick van Hees

De ik-verteller uit het boek heet Cuno Groen en is professor op Neyenrode. Hij rijdt in een Porche en heeft een afspraakje met geile Daniëlle, dat toppertje van de PR met grote borsten en die sexy panty's. "Reken maar dat ik die bubbels (champagne) over die siliconentieten ga spuiten." Zo vertelt Cuno ons. Even later begroet hij een goede vriendin, ex-studiegenote, met 'dag Parelslet'. Ze vindt het namelijk leuk, als net meisje uit het Gooi, als er met lekker ordinaire woorden gegooid wordt... Voor mij was dat al genoeg, geen boek voor mij, ik voel steeds een enorme afkeer als zo over vrouwen gesproken wordt. Het is goedkoop, platvloers en zeer vrouwonwaardig.

Maar ja, ik had beloofd dit boek te lezen en ik las er toch wel milde, redelijk positieve, recensies over. Telkens pakte ik het boek weer op maar elke keer ergerde ik me er groen en geel aan en legde het weer weg. Ik kwam maar niet door het begin heen. Maar vandaag scheen de zon, het bankje buiten lonkte, dus toch maar weer eens proberen onder het motto "is het boek niets dan heb ik tenminste wel lekker buiten in de zon gezeten." Kortom, het kon me deze keer niet zoveel schelen en ik las door.

De bejubelde Cuno, ooit een van de jongste marketing professors, is zijn promotie misgelopen zo blijkt. Hij heeft geen bestuurderskwaliteiten volgens Rob, zijn vriend en baas. Natuurlijk moet geile Daniëlle hem daarna ook gelijk niet meer.
Gelukkig krijgt hij het verzoek om 3 dagen een presentatie te geven over strategische marketing in Cambridge en dat grijpt hij met beide handen aan. Maar eerst spreekt hij nog even af met 'Parelslet" Désiree, die hem ongezouten vertelt dat het terecht is dat zijn promotie niet doorging. Hij mist tegenwoordig de vonk, hij moet nieuwe inspiratie opdoen, hij heeft nieuwe impulsen nodig. Dat kon Patrick ook nog even incasseren...

Cambridge bevalt Cuno uitstekend, hoewel hij nog nooit in Engeland is geweest, voelt het alsof hij thuiskomt. Als hij dit meldt aan Rob vraagt deze hem of hij dan ook de summer course in Cambridge getiteld Persuit of Happinez van hem wil ovenemen, want hij wil met Daniëlle, je weet wel die PR-meid, in augustus naar Aruba. Rob geeft Cuno gelijk voor 8 maanden ziekteverlof, een soort betaalde sabbatical, want volgens Rob heeft Cuno een burn-out. Het komt Cuno allemaal prima uit. Hij kan lekker in Cambridge blijven, in zijn luxe hotel, en zich op zijn gemak voorbereiden op de summer course over geluk. Daardoor krijgt het verhaal een wending want Cuno gaat op onderzoek uit, want 'Zijn we niet allemaal op zoek naar zingeving en geluk? zoals op de cover van het boek staat.

Cuno maakt kennis met de nachtklimmers James, Darwin en Henry die de gebouwen, schoorstenen e.d. van Cambridge beklimmen Zij vertellen hem dat het niet gaat om het klimmen maar om de tocht zelf, dat is de beloning, niet het uitzicht. - Dit heb ik overigens al vaker gehoord, de weg is belangrijk, niet het doel. -  Hij mag met de drie mannen mee op hun nachtelijke avonturen, ze worden uiteindelijk heel goede vrienden. Ondertussen heeft Cuno, ondanks zijn vernieuwde inzichten toch nog wel, eenmalig, wilde seks met het Poolse kamermeisje.
Ook komt hij 'toevallig' in de punter naast Prof. R. Peatgarden van het Trinity College te zitten die het geluksgevoel van mensen onderzoekt. Cuno mag altijd bij hem langskomen...
Verder is Erick Goedhart, de man die Cuno eveneens toevallig ontmoet in de sauna, degene die hem de uiteindelijke weg wijst hoe verder te gaan, en dat is een geluksmodel ontwikkelen waarmee mensen de juiste prioriteiten in hun leven kunnen vinden.

En zo verandert het verhaal van oppervlakkig en chicklit-achtig naar een wat diepgaander geheel. Uiteindelijk belanden we zelfs in de banken van het college waar the summer-course over de jacht naar geluk wordt gegeven. Wij mogen de weg die Cuno volgt naar dit doel met hem meelopen. Die weg is nogal kronkelig met veel zijpaden. Soms lijkt het een doodlopende weg, die zelf één keer inderdaad letterlijk tot de dood leidt, Cuno maakt namelijk zijn eigen crematie mee!

Cuno haalt citaten aan van diverse mensen en deelt zinnen uit songteksten met ons. Hij trekt conclusies en vat die samen in één korte zin die ons mogelijk inzicht zou kunnen geven. Het verhaal staat vol clichés en is voor mij niet echt vernieuwend maar mogelijk wel voor mensen die zich niet bezighouden met zoeken naar zingeving en geluk. Het enige wat echt indruk op me maakte, zijn de twee In Memoriams die Cuno schreef over de oude, oppervlakkige Cuno en de Cuno die hij aan het eind van zijn leven hoopte te zijn.

Het uiteindelijke geheel doet denken aan een soort zelfhulpboek. Niets mis mee, zeker niet na al het banale, oppervlakkige gebral van het begin van het boek. Maar ondanks zijn vlotte manier van schrijven en goedbedoelde weergave van inzichten is het verhaal zelf erg rommelig. Er gebeuren teveel verschillende dingen, waardoor het uiteindelijke doel ondergesneeuwd raakt.  Cuno ontmoet zwervers, professoren, een uiterst gelukkige, intelligente schoonmaker van wc's, een gelukkig oud echtpaar etc. en leert daar zijn lessen van en wij hollen met hem mee. Het is teveel. Uiteindelijk, ondanks de les in de collegebanken, heb je nog steeds geen helder antwoord op de vraag naar gelukkig worden gekregen.

Toch is het wel slim van de schrijver om het op deze manier aan te pakken, hij heeft duidelijk een boodschap die hij graag wil brengen. Had hij er een zelfhulpboek van gemaakt dan kwamen veel mensen niet met zijn ideeën in aanraking. Door er een roman van te maken met alle gewilde ingrediënten, liefde, seks, spanning, vlotte man enz. en te beginnen met een smeuïg verhaal pakt hij ook andere lezers mee en zo leidt hij ons langzaam naar een verhaal over het bereiken van een liefdevoller, zinvoller en vooral gelukkiger leven. Dat verhaal is erg breed opgezet, je kunt er alle kanten mee op. Toch houd je er uiteindelijk wel een beetje vrolijk gevoel van over en dat is al heel wat.

ISBN 9789022572368 | Paperback | 254 pagina's met bronnen- en literatuurlijst | Uitgeverij Boekerij | oktober 2014

© Dettie, 12 juli 2015

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER