https://www.nancyolthoff.nl

De achtbaantester
Nancy Olthoff

‘Leven. Hoe anderen het doen is hem een raadsel. Niet nadenken over je vieze vaat al dan niet meteen afwassen, en waar die keuze mee te maken heeft. Verder associëren, hij is er heel goed in: van aangekoekte Brinta naar de dood. Via bord, afwas, regels, vader, controle, mama, dood. Of het nou om de afwas gaat of om een lieveheersbeestje op zijn schouder, uiteindelijk heeft alles met de dood te maken’

Het is geen vrolijk leven dat Herman van Dusselen, een alleenstaande dertiger, leidt. Na het overlijden van zijn ouders gaf oom Frans, zijn voogd, hem ondanks dat hij pas achttien was toestemming om in het ouderlijk huis te blijven wonen. Dat vond hij fijn, want daar kon hij zijn hobby uitoefenen: knikkeren.
In de knikkerkamer heeft hij 800 knikkers, netjes geordend, en allerlei soorten knikkerbanen. Ze zijn zijn trouwe, altijd aanwezige toeverlaat voor als hij zich niet prettig voelt. Als de herinneringen hem bestormen.

Hij heeft niet zo’n prettige jeugd gehad: zijn ouders waren overbezorgd en streng. Wat was hij boos toen hij niet mee mocht op schoolkamp, de enige kans die hij had om er op school bij te gaan horen. Hij kreeg een zak knikkers als troost, nou, die liggen nog ergens, onaangeroerd.
Tijdens een vakantie - hij was 8 jaar oud - is zijn moeder onder vreemde omstandigheden verongelukt. Nadien was er alleen zijn vader, niet bepaald een vrolijke man. Zijn motto was ‘wie mikt op een zeven, krijgt nooit een tien.’
En nu is Herman alweer jaren alleen. Met zijn knikkers. Parel. Confetti, Picasso, en nog vele andere.

De dag dat het pasje in de brievenbus valt, verandert zijn leven. Daar staat op:

                                  HERMAN VAN DUSSELEN, GRATIS TOEGANG, GEHELE MAAND FEBRUARI

Vlak bij zijn huis is het pretpark Wonderland. Ook een plek met vervelende herinneringen. Het is nu de kans om dat te veranderen. Om eindelijk te gaan leven. Dat is zoals duidelijk is niet bepaald gemakkelijk. Herman loopt tegen hindernissen aan. En terwijl hij probeert daar mee om te gaan is er ook het verleden dat hem op de meest ongelegen momenten overvalt. En er is oom Frans die binnenkort zal overlijden.

‘Pareltje wordt omhooggetrokken, verliest snelheid en wordt losgelaten in een doorzichtige buis. Je kunt dit met meer knikkers tegelijk doen, maar het risico van een opstopping is hem te groot. Bovendien: waarom zou je?
Als je echt respect hebt voor je knikkers, wil je ze een voor een laten rollen.’

De achtbaantester is tegelijk een tragedie en een komedie. Het gaat over rouw, maar ook over liefde.
Het is prachtig geschreven, wat langere zinnen als het verhaal enigszins beschouwend wordt, maar meestal gebruikt de schrijfster een kordate stijl. Korte zinnen. Woorden. Een stijl die je nauwkeuriger laat lezen, en dat is precies wat dit boek vereist: aandacht. Je wordt er voor beloond, net als wanneer Herman zijn vrienden loslaat op de knikkerbaan. Herman is een enigszins wereldvreemd, maar daar is hij zich terdege van bewust. De achtbaantester vertelt over zijn worsteling om mee te doen, er bij te horen. Om op kamp te gaan, net als iedereen.
Een zeer geslaagd debuut, dat doet uitkijken naar meer.

Nancy Olthoff (Den Haag, 1977) schrijft speeches en strategische teksten voor CEO’s, ministers en staatssecretarissen.

ISBN 9789493081536 | paperback | 204 pagina's | Uitgeverij Orlando | juni 2020

© Marjo, 21 augustus 2020

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER