http://www.mariafoerier.nl/

Mooie jongens
Maria Foerier

'Ik ben een man, maar er is niemand die het ziet'

De schrijfster van dit boek zet degene die er iets over wil zeggen meteen voor de keus: accepteer je het verhaal van de hoofdpersoon, die het verhaal in de vorm van een ik-figuur vertelt? Je moet een keuze maken namelijk: is het een vrouw of een man?

Lucia wordt geboren als meisje. Dat denkt de omgeving tenminste, maar nooit was hij echt gelukkig. Iets was er fout. Toen het gezin – met nog een broer – verhuisde naar een dorp, besloten de ouders hem op therapie te doen bij de huisarts. En hij ontdekt dat hij een jongen is. Niemand ziet dat, op enkele bijzonder gevoelige mensen na, maar hij is het wel. Zijn besluit staat vast: hij wil omgebouwd worden. Weg met dat lijf dat blijkbaar aantrekkelijk is voor mannen, maar dat voelt als verraad.
Als het verhaal begint gaat Luc naar Venetië, om daar alvast te leven als man. Als hem dat lukt –blijft een onduidelijk: wie controleert dat en hoe? – kunnen de operaties beginnen. Het is geen gemakkelijke stap, maar er daagt hulp: net voor zijn vertrek ontmoet hij Ron, een jongen die niets van hem lijkt te willen, en daarom prima als klankbord kan fungeren.
Luc stort zijn hart al vrij snel uit, vertelt hem dingen die hij nooit eerder vertelde. En Ron besluit mee te gaan naar Italië. Lucs vader betaalt het allemaal.
Terwijl Luc zijn draai probeert te vinden en daarbij een lotgenote ontmoet, zakt Ron weg in een onduidelijke lethargie. Wat mankeert hem toch? De confrontatie kan niet uitblijven.

Dit verhaal is ruim genoeg, zou ik denken: we lezen in flashbacks hoe het voor het kind was om te ontdekken dat hij niet als jongen gezien en behandeld werd. Hoe hij als puber moest omgaan met zijn ontluikende seksuele gevoelens. Dit verleden, dat uitmondt in het verhaal over het Venetiaanse jaar, waarna de uiteindelijke beslissing genomen moet worden, is voldoende om de lezer een mooi verhaal voor te schotelen, vooral omdat het goed verteld wordt. Waarom dus die extra bagage in zijn jeugd, waarom broer Simon en vriend Thijs op te laten draven met hun  verhalen, ik zie er het nut niet van in. Extra jus voor het verhaal? Het was niet nodig. Niet in deze vorm.
Het is een diep psychologisch portret van een man die zich niet thuis voelt in het lichaam dat hem gegeven is. Met filosofische elementen.
Het verhaal over de stoel van Breuer bijvoorbeeld. De stoel is ’het eindresultaat van een intensive poging om het willekeurige door het rationele te vervangen’. Als je er voor kiest om het willekeurige weg te doen, moet je het mooie, het fantasievolle vervangen voor een zakelijke doelmatigheid. Lucs vader, bewonderaar van Breuer, bouwde in een soort navolging een bungalow met ramen die nergens op uitkeken, ‘omdat hij de buitenwereld duidelijk wilde maken dat het in het leven niet om de uiterlijk maar om de innerlijke wereld gaat.’
Luc schrijft hij een betoog tégen Breuer, maar spreekt zichzelf daarbij tegen. Hij wil immers zijn innerlijk tonen door een transformatie te ondergaan? Wat mooi is aan hem wil hij laten verdwijnen.
Het jaar in Venetië wordt zoals het bedoeld werd door zijn begeleiders: een jaar van beslissingen.
Al zou ik scènes geschrapt hebben, het blijft een mooi boek, goed geschreven, een waardig debuut. Met een verhaal als dit zou je ook uit kunnen zijn op tranentrekken. Daar is geen sprake van. Het is een integer verhaal, zonder overdreven melodrama.
Ik vind de omslag erg mooi en veelzeggend: het masker geeft het dubbele van de inhoud van het boek weer.

ISBN 9789051799026 | paperback | 301 pagina's| Gopher| november 2012

© Marjo, 13 maart  2013

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER