Een klein leven
Hanya Yanagihara
Het is al een tijdje terug dat een boek zó hard binnen kwam als dit boek. Zo vlijmscherp en indrukwekkend als je ze maar weinig tegen komt en ook nu ik het al dagen uit heb, blijft het rondspoken in mijn hoofd en is het alsof ik uit een andere wereld weer in de onze moet stappen.
De verhaallijn is eigenlijk simpel. We volgen vier vrienden, Willem, JB, Malcolm en Jude, vanaf hun studententijd tot op middelbare leeftijd.
Het verhaal wordt vanuit verschillende personages verteld en in het eerste deel wordt van hun alle vier de achtergrond geschetst, maar al snel heb je als lezer in de gaten dat het verhaal vooral rond één personage cirkelt… Jude. Briljant student wiskunde en rechten, maar met een achtergrond waar niemand iets van weet, zelfs zijn etniciteit is niet bekend, maar dat zijn verleden is omgeven met gruwelijke geheimen wordt iedereen al snel duidelijk.
Jude kampt, na een aanrijding, met helse pijnen en pijnaanvallen waarbij hij geen mens verdragen kan, zelfs zijn vrienden niet. Zijn beperkingen, zijn pijn, zijn schaamte en zijn onvermogen hier hulp bij te vragen vormen de rode draad van het boek, maar Jude is veel verder beschadigd dan alleen fysiek. Hij durft niemand echt te vertrouwen en heeft de diepe overtuiging dat hij geen enkele vriendschap of liefde waard is, hoe hard zijn vrienden en de mensen die van hem houden hem ook van het tegendeel proberen te overtuigen. Ook als hij succesvol wordt, zijn vrienden niet blijken weg te lopen maar blijven en er zelfs liefde in zijn leven komt, verdwijnt de zelfhaat niet maar wordt sterker en destructiever en altijd maar weer is er die schaamte, als ze écht zouden weten wie hij was, zouden ze hem verlaten, dat weet hij zeker. De spoken van het verleden blijven hem achtervolgen en maken hem lichamelijk en geestelijk kapot.
Zelden heb ik een boek gelezen waarin de eenzaamheid van lichamelijke en geestelijke pijn zó scherp en meedogenloos beschreven werd en waarin de onmacht mij regelmatig naar de keel greep. Zelden ook heb ik een mooier boek gelezen over de kracht en de onmacht van vriendschap. Het gaat over liefde en destructie, over angst en eenzaamheid en vooral over de onmacht om te vertrouwen en mensen écht toe te laten, ook al smeken ze er om.
Het is geen feel-good-book, je krijgt als lezer een bijna niet te behappen portie pijn en ellende voor je kiezen. Ik zag dat een boekhandel bij dit boek tissues aanbood, en ik, die tijdens het lezen zelden een traan laat, hield het inderdaad niet droog, terwijl het toch niet sentimenteel geschreven is. Integendeel. Veel dingen blijven lang ongezegd.
Maar de kracht van het boek zit in de personages, die zo goed uitgewerkt zijn, dat je aan het eind van het boek het gevoel hebt dat je ze zou herkennen op straat. Vooral van Jude en Willem ga je houden alsof je ze al jaren kent. Waardoor je alsmaar blijft lezen. En lezen. En lezen.
Dus mocht je niet op zien tegen een dikke zevenhonderd pagina’s en niet tegen een fikse portie ellende, dan is dit boek de absolute aanrader voor de komende maanden. En als het je vergaat zoals het mij verging, zul je deze vier vrienden niet snel meer vergeten.
ISBN 978 90 468 20315 | Paperback | 751 pagina's | Uitgeverij Nieuw Amsterdam | 2016
Vertaald door Josephine Ruitenberg en Kitty Pouwels
© Willeke, 29 april 2016
Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER