De verjaardagen
Hanneke Hendrix
Twee hoofdpersonen allebei met een beperking die het leven lastig maakt.
Lies heeft een vreselijke ziekte epidermolysis bullosa, een ongeneeslijke aandoening waarbij een enkele aanraking al brandwondachtige verwondingen kan veroorzaken. Ze moet gezwachteld worden, en een stinkende zalf gebruiken. Was ze al niet kwetsbaar gewoon door 'te zijn', eenzaam door haar gedwongen afzondering, dan was haar uiterlijk en de geur die ze af gaf al voldoende om mensen uit haar buurt te houden. Ze is alleen met haar moeder, die haar angstvallig bewaakt. Een normaal leven zit er voor haar niet in.
Buurjongen Boris groeit op als een normale jongen, maar hij is anders.
‘Ja, nee, agressief is hij nooit, had mevrouw Van de Venne aan de telefoon gezegd. ‘Nog niet. Maar het is niet normaal. U moet misschien eens met hem naar de dokter. Alles wat hij aanraakt valt uit elkaar. Dat is toch niet normaal. Daar is motorisch echt wat mis. Dat kan echt niet en vooral hier niet.’
Als hij op de dag dat hij vijftien wordt hoort dat zijn vader niet zijn biologische vader is, en dat die niet eens bekend is bij zijn moeder, draait hij helemaal door. Hij is als een bom die op springen staat. Niets kan hem meer deren, hij doet maar raak. Tot hij zijn buurmeisje echt ontmoet, ziet wat zij is: een paria, net als hijzelf.
De twee vinden elkaar in een onmogelijke relatie.
Het boek opent met de barman, die onwetend een groot aandeel heeft in het verhaal dat volgt.
Het zijn slechts twee woorden die dat later uitdrukken. Of bedenk ik nu dingen die helemaal niet plaatsvinden in het verhaal? Nou ja, als lezer heb ik recht op interpretatie, ook al heeft de schrijfster het niet bedoeld.
Het geheel is een verhaal met een soort wrange humor, die doet denken aan de schrijfstijl van Stefan Brijs in ‘Arend’ en ‘De engelenmaker’.
Het is niet echt om te lachen wat er met deze twee jongeren gebeurt, maar de manier waarop het geschreven is heeft wel iets speels, hoe ernstig het ook is. Het is ook de manier waarop Hendrix het dorpsleven beschrijft die aan Brijs herinnert. De vrouwen die bij de bakker de laatste roddels uitwisselen, ‘ach en wee’ roepen en snel wegschuifelen als het onderwerp van gesprek in zicht komt. De outcasts die gebonden zijn aan dit leven, uitzichtloos, met toch af en toe dat sprankje hoop op iets meer.
Flitsende dialogen, deels in spreektaal, doorbreken af en toe de somberheid. Er staat geen woord te veel, Hanneke Hendrix heeft een bondige stijl, ze schrijft in korte zinnen, zonder mooimakerij.
De sfeer die dit boek uitstraalt alleen al maakt het de moeite waard.
ISBN 9789044523188 | paperback | 287 pagina's| De Geus| augustus 2012
© Marjo, 13 maart 2013
Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER