http://www.fredrikbackman.com

Zie ook de Leestafelrecensies over de boeken van Fredrik Backman in de categorie non-fictie. 

En elke ochtend wordt de weg naar huis steeds langer
Frederik Backman

"Dit is een verhaal over herinneringen en loslaten. Het is een liefdesbrief en een langzaam afscheid tussen een man en zijn kleinzoon, en tussen een vader en zijn zoon. [...] Het gaat over angst en liefde, die meestal hand in hand lijken te gaan. Het gaat vooral over tijd. Zolang we die nog hebben."Dit zijn woorden in het voorwoord van de schrijver aan de lezer. 

Vervolgens schrijft hij:

"Om heel eerlijk te zijn was het nooit de bedoeling dat iemand dit zou lezen.
Ik heb het geschreven omdat ik iets een plek moest geven, en ik ben zo iemand die zijn gedachten op papier moet zien om ze op een rijtje te kunnen zetten. Maar het werd een kort verhaal over hoe ik omga met het langzame verlies van een van de grootste geesten die ik ken, over hoe je iemand kunt missen die er nog is, en hoe ik dat allemaal aan mijn kinderen wilde uitleggen."

Het boekje, dat maar 63 pagina's beslaat, geeft het verhaal weer van een grootvader met zijn kleinzoon. Opa's geest verdwijnt langzaam in zijn hoofd en zijn gedachten zijn niet altijd meer te volgen. Noahnoah, zoals opa hem noemt omdat hij de naam Noah zo mooi vindt, begrijpt zijn opa precies en geniet van zijn aanwezigheid.
Noahnoah voelt wanneer zijn inmiddels overleden oma bij opa in de buurt is. Hij snapt de af en toe onlogische conversatie van hem, hij schakelt mee in de tijd waarin opa zich wisselend bevindt.

Het zou een triest verhaal kunnen zijn, het is nooit prettig om een persoon die je lief hebt in zijn eigen belevingen te zien verdwijnen dankzij voortschrijdende dementie. Maar de conversaties en de innige band die grootvader en kleinkind hebben, maken alles mooi. Het vertrouwen in elkaar en de liefde die ze voor elkaar voelen is bijna tastbaar.

'Wat staat erop die briefjes?' vraagt de jongen.
'Dat zijn al mijn ideeën,'antwoordt opa.
'Ze waaien weg.'
'Dat doen ze al langer'
De jongen knikt en klemt zijn vingers heel stevig om die van opa.
'Hebben jouw hersens een ziekte?'
'Wie zegt dat?'
'Papa.'
Opa zucht door zijn neus. Knikt. [...]


'Een grote gedachte kun je nooit op aarde houden.'
Noah doet zijn ogen dicht, houdt zijn tranen tegen in hun buisjes, dwingt ze onder zijn oogleden te kruipen. Het begint te sneeuwen op het plein...

ISBN 9789021406909 | Hardcover | 63 pagina's | Querido | augustus 2017
Vertaald door Edith Sybesma

© Dettie, 12 februari 2022

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

En elke ochtend wordt de weg naar huis steeds langer
Fredrik Backman

“Hoe moet ik uitleggen dat ik hem zal verlaten voordat ik dood ben?”

Uiterlijk is hij nog steeds dezelfde, een oude man die zielsveel van zijn zoon Ted en nog veel meer van zijn kleinzoon Noah houdt. Vanbinnen heerst echter chaos. Herinneringen buitelen over elkaar heen. Soms komt ineens iets moois van vroeger naar boven, een andere keer verdwijnt iets voorgoed uit zijn geheugen. Het is beangstigend. Hij wil niets vergeten, vooral niet de liefde die hij voor zijn kleinzoon voelt.

Hoe moet hij de kleine Noah vertellen dat hij meer dan van wie dan ook ter wereld van hem houdt maar hem toch zal gaan vergeten? Hoe leg je uit dat het onvermijdelijk is, ook al zal hij uit alle macht verzet bieden? Zijn kleinzoon is het mooiste dat hem ooit is overkomen. Als opa is hij een beter mens dan als vader. Toen zijn zoon Ted opgroeide, was hij er lang niet altijd voor hem. Zijn werk nam al zijn aandacht in beslag. Nu zijn kind groot is, beseft hij dat hij fouten heeft gemaakt. Fouten die hij goed probeert te maken door zijn kleinzoon met liefde te overspoelen. Liefde die ook voor zijn zoon is bestemd.

Soms voelt hij zich verrassend helder en speelt hij wiskundespelletjes met Noah. Andere keren zwerft hij in het verleden rond en ontmoet hij zijn overleden vrouw opnieuw. Zijn geest speelt spelletjes met hem. Hè, is zijn zoon al een volwassen man? Zit hij niet meer op school? Ted is Noah en Noah is Ted. Of toch niet? Het is verwarrend allemaal.

“Waarom knijp je zo hard in mijn hand, opa?” fluistert de jongen weer. “Omdat dit allemaal verdwijnt, Noahnoah. En ik wil jou het langst van alles houden.” De jongen knikt. Hij knijpt ook wat harder in opa’s hand.

Schrijver Fredrik Backman was aanvankelijk helemaal niet van plan dit verhaal over alzheimer met iemand te delen. Voorafgaand aan dit ontroerende korte verhaal vertrouwt hij de lezer toe dat hij zijn gedachten vaak op papier zet omdat het hem helpt dingen op een rijtje te krijgen. Zijn gedachten werden een verhaal, een verhaal over hoe je iemand al tijdens zijn of haar leven kunt missen. Een verhaal over een traag en intens vaarwel.

“Dit is een verhaal over herinneringen en over loslaten. Het is een liefdesbrief en een langzaam afscheid tussen een man en zijn kleinzoon, en tussen en vader en zijn zoon.”

Als geen ander begrijpt Fredrik Backman hoe eenvoudig en ingewikkeld tegelijk een mens in elkaar zit. Met zijn personages weet hij portretten te scheppen die deel van mijn leven gaan uitmaken. Zelfs in dit korte verhaal weet hij de genoegens van klein en groot geluk prachtig weer te geven, waarbij hij ook verdriet gul de ruimte geeft. Een lach en een traan gaan immers vaak hand in hand. Fredrik Backman is gewoonweg een fantastische schrijver en met dit korte verhaal heeft hij wederom iets heel moois gecreëerd.

ISBN 9789021406916 | Ebook| 38 pagina's | Uitgeverij Q | augustus 2017
Vertaald door Edith Sybesma

© Annemarie, 17 augustus 2017

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Wij tegen jullie
Fredrik Backman

Dit boek sluit aan op ‘Björnstad’. Het gaat voor een deel over dezelfde mensen, hoewel er ook nieuwe personen opduiken. Beide boeken kunnen afzonderlijk gelezen worden. De belangrijkste gebeurtenissen uit ‘Björnstad’ worden in boek wel weer genoemd, zodat de lezer iets weet over de achtergronden.

Maya, de dochter van Peter Anderson, de technisch directeur van de ijshockeyclub van Björnstad, is verkracht door Kevin, de sterspeler van het team, die in het rijke deel van het plaatsje woont. Hier ontstaat het nodige gedoe over, want Kevin ontkent en Maya wordt als hoer beschouwd. Amat, een getalenteerde ijshockeyer, die in het arme deel van de plaats woont en hoopt op een carrière als professional om op die manier z’n moeder, die als schoonmaakster werkt en die veel last heeft van haar rug, te ontlasten, is getuige en besluit dit uiteindelijk ook te melden. Dit wordt hem natuurlijk niet in dank afgenomen door de vrienden van Kevin, die hem in elkaar willen slaan. Als Benji, de beste vriend van Kevin, die ook in het arme deel van Björnstad woont, er niet tussen zou zijn gesprongen, zou Amat het een en ander misschien niet overleefd hebben. Het ijshockeyteam van Björnstad verliest z’n laatste wedstrijd van het team van de grote concurrent Hed, iets wat de vrienden van Kevin in het team wijten aan het feit dat Peter Andersson Kevin niet op heeft gesteld.

Zo is de situatie in het begin van het boek. De vrienden van Kevin zijn overgestapt naar de ijshockeyclub van Hed en het ijshockeyteam van Björnstad zit flink in de problemen. Er moet een nieuw team komen, maar wie zal het sponsoren?

In Björnstad is ook een populistisch politicus, met de naam Richard Theo, opgedoken, die helemaal zijn eigen plan trekt. De man lijkt de redding te zijn voor het ijshockeyteam en er komt een vrouwelijke coach.
Richard Theo blijkt al vrij snel een tamelijk onaangename figuur te zijn. Hij is een intrigant, die groepen mensen tegen elkaar uitspeelt. Zo zou de sponsor willen dat de statribune, waar de fanatieke aanhang van het team, jongens die als hooligans te boek staan en als De Groep bekend zijn, bij elkaar komt, afgebroken moeten worden. Peter Andersson, die het behoud van z’n baan aan De Groep te danken heeft, mag deze boodschap overbrengen.
Tegelijkertijd vertelt Richard Theo aan De Groep dat Peter Anderson hun tribune af wil laten breken. Daar komt dan nog bij dat de jongere broer van Teemu Rinnius, de leider van De Groep (die eigenlijk niet bestaat), de keeper van het ijshockeyteam moet worden. Vidar Rinnius, zit in een jeugdinstelling, wegens drugsbezit en geweldpleging, maar Richard Theo heeft er voor gezorgd dat hij vrij komt en dat hij zelfs een woning krijgt.

Kevin is verhuisd en z’n ouders zijn gescheiden en de ouders van Maya en Leo lijken ook uit elkaar te groeien. Ook tussen de vriendinnen Maya en Ana is alles niet meer helemaal zoals het geweest is voor de verkrachting. Ze zijn nog steeds elkaars vriendinnen, maar er lijkt toch iets beschadigd te zijn. Ana was er niet, toen Maya haar het hardst nodig had. Maya praat ook met niemand over haar problemen. Op school wordt ze gepest, omdat men vindt dat het ijshockeyteam van Björnstad door haar z’n beste spelers kwijt is geraakt.

Ook de vrienden van Amat, Zacharias en Lifa, zijn hun eigen weg gegaan. Lifa hangt rond met de bende van z’n broer en rijdt koeriersrondjes op de brommer met een rugzak waarvan Amat niet wil weten wat er in zit. Zacharias zit hele nachten te gamen en slaapt overdag. Amat probeert hem nog wel te verleiden om samen hard te gaan lopen, maar Zacharias probeert hem binnen te lokken om te gamen en warme broodjes te eten. Voor Amat leidt dit nergens toe en hij stopt maar met bellen en traint in z’n eentje.

Op een zekere avond besluit hij zich bij zijn leeftijdsgenoten aan te sluiten die op ‘de bult’, een heuvel aan de rand van het bos, zitten te chillen. Vanaf zijn balkon ziet hij ze barbecueën en blowen en als hij bij hen komt, krijg hij een sigaret en een biertje. Dan slaat iemand zo hard op z’n arm, dat hij z’n biertje en z’n sigaret laat vallen. Het blijkt Lifa te zijn, die hem bij z’n shirt pakt en hem zonder pardon van de bult afsmijt. Als de jongeren rond de barbecues stil zijn geworden, zegt Lifa, die z’n stem niet hoeft te verheffen: “Wie Amat nog maar één boeken biertje of sigaret geeft, hoeft hier nooit meer te komen barbecueën. Begrepen?”

Lifa en Zacharias geven Amat een preek, waarin ze hem duidelijk maken dat hij moet ijshockeyen, of er nu een team is in Björnstad of niet. De anderen kijken tegen hem op en als hij prof is geworden en kan vertellen dat hij uit de arme buurt komt, dan willen anderen ook worden zoals Amat en niet zoals Lifa. De jongens zullen met Amat rennen, zodat hij altijd een trainingsmaatje heeft. Later, als Amit professioneel ijshockey speelt, zullen sommigen aan een verslaving overleden zijn, anderen zitten in de gevangenis, of hebben hun leven verprutst, maar er zullen er ook zijn die een groot en trots leven hebben.

Het is weer een prachtig boek geworden, al is het misschien geen feel good verhaal. Er zit tragiek in en niet alles komt goed, maar het is een boek als het leven, met mooie momenten en momenten waarop je denkt dat het nooit meer goed kan komen. Ik ben een groot fan van de boeken van Fredrik Backman, maar wat mij betreft zijn de boeken over Björnstad de mooiste die hij geschreven heeft. Hij heeft een eigen stijl, waarin de auteur regelmatig zelf aan het woord is en vooruitblikt op dingen, die soms zelfs niet in het boek plaatsvinden. Zo leren we dat Amat prof-hockyer in de NHL wordt en dat Maya carrière maakt als muzikant. Het verhaal wordt weer in flarden verteld, waarbij er regelmatig andere figuren en gebeurtenissen opduiken. Zo wordt ook het stuk over Amat en Lifa onderbroken door een paar andere stukken. Ergens vind ik het jammer dat het verhaal over Björnstad met dit boek waarschijnlijk een einde heeft gekregen.

ISBN 978 90 214 0640 4 | Paperback | 441 pagina's | Uitgeverij Q | oktober 2018
Vertaald door Edith Sybesma

© Renate, 21 september 2020

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Björnstad
Fredrik Backman


De voorplaat van dit boek geeft in zekere zin al aan dat dit boek anders is dan de eerdere boeken van Fredrik Backman. Hier staat niet een, misschien wat zonderlinge, persoon centraal, maar draait het om het plaatsje Björnstad, ergens in het noorden van Zweden. Centraal staat de ijshockeyclub, die Björnstad moet helpen overleven. Als het juniorenteam landskampioen wordt, kan dit betekenen dat er een ijshockeyacademie in Björnstad en niet in het nabijgelegen Hed komt en dat is natuurlijk goed voor het plaatsje. Toch is het geen ijshockeyboek geworden. Ook voor wie niets met ijshockey heeft (vroeger keek ik er graag naar), is het beslist de moeite waard.

Het boek begint met een tiener, die een dubbelloops geweer pakt, het bos in loopt, de loop van het wapen tegen iemands hoofd zet en de trekker overhaalt. De rest van het boek gaat over wat hieraan vooraf is gegaan. In de eerste hoofdstukken worden de hoofdpersonen van het verhaal geïntroduceerd:

Maya, een meisje van 15, dat graag gitaar speelt en niet van ijshockey houdt. Ze woont met haar ouders Peter en Mira en haar broertje Leo, dat wel van ijshockey houdt in Björnstad. Haar vriendin Ana is een soort semipermanente logé. Peter is technisch manager van de ijshockeyclub. Hij is professioneel ijshockeyer geweest en is met z'n gezin teruggekeerd naar Björnstad, omdat de ijshockeyclub hem nodig had. Mira werkt als bedrijfsjurist.

Amat, die binnenkort 16 wordt en samen met z'n moeder Fatima in kleine flat in 'De Laagte', het arme deel van Björnstad woont. Amat is klein voor z'n leeftijd en leeft voor het ijshockey. Hij is fanatiek en gaat door tot hij er bij neervalt. Z'n moeder is schoonmaakster en heeft last van haar rug en Amat droomt er van om professioneel ijshockeyer te worden, zodat hij voor z'n moeder kan zorgen en zij niet meer schoon hoeft te maken.

Kevin is 17 en een getalenteerd ijshockeyspeler. Hij woont met z'n ouders in 'De Hoogte', de villawijk van Björnstad. Z'n vader is een rijke zakenman, die het ijshockeyteam van Björnstad sponsort. De vader van Kevin is zeer veeleisend. Kevin moet de beste zijn in alles wat hij doet. Een 9 op school is niet genoeg, het moet een 10 zijn. Het is niet genoeg dat het ijshockeyteam wint, er moet veel gescoord zijn, vooral door Kevin. Kevin heeft al contracten aangeboden gekregen, maar hij wil nog in Björnstad blijven hockeyen.

En dan zijn er Zacharias en Lifa, de vrienden van Amat. Zacharias schettert harder dan een radio en Lifa praat minder dan een boom. Benji is de beste vriend van Kevin en woont met z'n moeder in een van de laatste huizen voor 'De Laagte. Hij heeft 3 oudere zussen, die al het huis uit zijn. Ook Benji speelt ijshockey in hetzelfde team als Kevin en hij functioneert min of meer als een beschermer van Kevin. Tot slot hebben Bobo, die ook in het juniorenteam speelt. Hij is niet de beste ijshockeyspeler, maar wel de grootste. Dit zijn zo'n beetje de belangrijkste figuren, die uiteindelijk onverwachte kanten blijken te hebben.

Halverwege het boek speelt het juniorenteam de halve finale en Amat mag meedoen. Hij is nu deel van het team en het maakt niet meer uit waar hij vandaan komt. Dat geldt echter niet voor Zacharias en zo ontstaat er een kloof tussen de vrienden.
De wedstrijd is de katalysator voor een gruwelijke daad, die de stad in beroering brengt. De vraag is dan hoe loyaal je moet zijn en hoe belangrijk het team is. Het verandert vriendschappen en zet de verhoudingen in het dorp op z'n kop. Het slachtoffer krijgt de schuld en de dader lijkt vrijuit te gaan. Niets zal meer hetzelfde zijn en het kan alleen maar verkeerd aflopen. Het boek laat zien hoe seksueel geweld ingrijpt in het leven van het slachtoffer, niet alleen door de daad zelf, maar misschien nog meer door wat er na komt. De actualiteit komt hier wel heel dichtbij.

Fredrik Backman heeft een indrukwekkend boek afgeleverd, dat minder vrolijk is dan z'n voorgaande boeken. Het heeft wel z'n kenmerkende schrijfstijl en als ik lees dat dit het eerste deel van een serie is, kan ik alleen maar uitkijken naar de volgende boeken.

ISBN 978 90 214 0534 6 | Paperback | 406 pagina's | Uitgeverij Q | januari 2018
Vertaald door Edith Sybesma

© Renate, oktober 2018

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Britt-Marie was hier
Fredrik Backman

De drieënzestigjarige Britt-Marie is op zoek naar een baan. Mensen kunnen om uiteenlopende redenen een baan zoeken, waarvan de voornaamste toch wel het genereren van inkomen is. Dat geldt niet voor Britt-Marie. Het gaat haar ook niet om zelfontplooiing. Ze zoekt werkt omdat ze geen stankoverlast wil veroorzaken. Je leest het goed: Britt-Marie schaamt zich dood bij het idee ongemerkt en eenzaam te sterven en haar buren met haar stinkende lijk op te zadelen. Stel je voor dat ze zullen denken dat ze altijd zo onwelriekend is geweest!

Dat het meisje van het arbeidsbureau niet meteen een baan voor haar heeft, begrijpt Britt-Marie niet. Ze vermoedt dat het arbeidsbureau allesbehalve capabel te werk gaat maar vreemd genoeg vallen haar goedbedoelde adviezen niet in de smaak. Dat heeft Britt-Marie wel vaker. Volgens haar echtgenoot Kent, beschikt ze niet over sociale vaardigheden. Kent vond het dan ook beter dat Britt-Marie maar gewoon thuisbleef. De afgelopen veertig jaar heeft Britt-Marie hun appartement smetteloos schoon gehouden, de kinderen van Kent grootgebracht en haar buren van handige tips voorzien. Nog altijd vindt ze het jammer dat de andere flatbewoners haar waardevolle raadgevingen niet op waarde wisten te schatten. Ook Kent lijkt haar al jarenlang niet meer te horen.

Eigenlijk wist Britt-Marie wel dat Kent er een ander op nahield maar pas toen hij na een hartaanval in het ziekenhuis belandde, kon ze niet langer om zijn buitenechtelijke affaire heen. De huid op de plek waar eens haar trouwring prijkte, steekt nu helder wit bij de rest van haar hand af. Britt-Marie zou het liefst haar oude leven weer oppakken maar dat is voorgoed voorbij. Vol vuur bestookt ze de – inmiddels wanhopige – medewerker van het arbeidsbureau met telefoontjes en onverwachte bezoekjes. De baan die ze uiteindelijk aangeboden krijgt is verre van ideaal maar Britt-Marie hapt gretig toe.

Drie weken lang zal Britt-Marie als beheerder van een jongerencentrum in het gehuchtje Borg werkzaam zijn. Het jongerencentrum staat op het punt gesloten te worden. Veel andere bedrijven in Borg zijn al opgeheven. De crisis heeft er in alle hevigheid toegeslagen. Het jongerencentrum ligt tegenover een pizzeria dat ook als postkantoor en supermarkt fungeert. Borg beeldt zeer overtuigend uit hoe troosteloosheid eruitziet. Britt-Marie heeft al veertig jaar niet meer gewerkt en weet niet goed wat ze moet doen. Vreemd genoeg reageert het meisje van het arbeidsbureau steeds ongeduldiger op haar telefoontjes. Ze zei toch dat Britt-Marie mocht bellen als ze vragen had? Britt-Marie doet uiteindelijk maar wat ze altijd doet: ze poetst en ze boent.

De bewoners van Borg moeten wennen aan Britt-Marie en vice versa. Mensen proberen een praatje met haar aan te knopen en verbazen zich over haar ongewone reacties en vreemde adviezen. Ook duiken er kinderen op. Ze voetballen op de parkeerplaats tussen het jongerencentrum en de pizzeria/supermarkt/postkantoor. Het zijn veelal smoezelige kinderen en Britt-Marie weet zich geen raad met hun toenaderingspogingen. Dan komt de aap uit de mouw. De dorpskinderen willen niets liever dan deelnemen aan een heus toernooi en daarvoor is een coach nodig. Aangezien Borg vrijwel uitgestorven is, is er nog maar één iemand die de kinderen kan helpen…

De boeken van Fredrik Backman  stralen warmte uit. Deze auteur weet als geen ander unieke personages te scheppen. Ook Britt-Marie is iemand om nooit meer te vergeten. Ze komt over als een contactgestoorde zeurpiet met smetvrees en dat is ze ook. Toch is dat niet het complete plaatje. Britt-Marie is een vrouw die altijd in de schaduw van anderen heeft geleefd. Haar ouders lieten haar altijd merken dat haar overleden zus hun favoriet was en tijdens haar huwelijk met Kent werd ze stelselmatig afgekraakt. Britt-Marie is een schim die nauwelijks in de maatschappij functioneert. Ze heeft nooit geleerd hoe dat moet. In Britt-Marie was hier komt haar ware ik langzaam tevoorschijn. Ze wordt eindelijk gezien.

Fredrik Backman brak door met het boek Een man die Ove heet. Het behoort nog altijd tot mijn favorieten. Daarna volgde het hartverwarmende boek Oma heeft me gestuurd om te zeggen dat het haar spijt waarin Britt-Marie een geslaagde bijrol voor haar rekening neemt. Met Britt-Marie was hier is Fredrik Backman er opnieuw in geslaagd me te betoveren. Een man die Ove heet moet plaatsmaken voor een nieuwe favoriet.

ISBN 9789021400679 | paperback | 345 pagina's| Uitgeverij Q | oktober 2015
Vertaald door Edith Sybesma

© Annemarie, 19 oktober 2015

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Oma heeft me gestuurd om te zeggen dat het haar spijt
Fredrik Backman

Als je zeven jaar oud en een beetje apart bent, is het leven niet altijd zo onbezorgd als het voor zevenjarigen zou moeten zijn. Elsa is zo’n zevenjarige. Ze is intelligent, driftig en een tikje eigenaardig. Op school is ze niet populair. Zowel bij haar leraren als bij haar medeleerlingen wekt de betweterige Elsa ergernis op. Elsa’s hardwerkende ouders zijn gescheiden. Ze zijn dol op hun dochter maar door hun drukbezette levens zien ze de blauwe plekken die Elsa’s klasgenoten haar bezorgen over het hoofd.

Elsa is dan misschien een beetje apart, haar oma is nog veel vreemder. De krasse oude dame is een bekende op het politiebureau. Ze is geen gevaarlijke crimineel maar wel een meester in het aan de laars lappen van de wet. Eens was oma een ware wereldreiziger en werkte ze wereldwijd als chirurg. Tegenwoordig brengt ze vrijwel al haar tijd met Elsa en het uithalen van kattenkwaad door. Oma ziet de blauwe plekken wel degelijk en trapt niet in Elsa’s smoesjes. Oma en Elsa zijn vrienden, beste vrienden. Andere vrienden heeft Elsa niet.

Oma is dol op zelfverzonnen sprookjes. Elsa is opgegroeid met verhalen over de sprookjeswereld Bijna-Wakkerland. Inmiddels kent Elsa alle verhalen uit haar hoofd maar oma stopt niet met vertellen. Door de verhalen over Bijna-Wakkerland kan Elsa de realiteit ontvluchten. Op school wordt ze gepest maar in Bijna-Wakkerland is Elsa een superheld en neemt ze het zonder aarzelen op tegen reusachtige monsters. Ook oma vecht met een monster. Een monster dat kanker heet. Oma is sterk maar het monster is sterker. Oma verliest het gevecht en Elsa verliest haar rots in de branding.

Omdat Elsa een bijzondere zevenjarige is, vertrouwt oma haar een ongewone opdracht toe. Tijdens haar leven heeft oma een aantal mensen gekwetst en nu – na haar dood – is het tijd om spijt te betuigen. Elsa fungeert als postbode. Natuurlijk had oma haar simpelweg een stapeltje geadresseerde brieven kunnen nalaten maar zo zat oma niet in elkaar. Oma heeft de brieven verstopt. Elsa moet brief voor brief opsporen. Ook het bezorgen van de brieven is niet eenvoudig want de brieven zijn bestemd voor opmerkelijke mensen.

Elsa is nog maar zeven – bijna acht – maar ze is bijzonder slim. Ze beseft al snel dat de mensen aan wie ze de brieven moet bezorgen, overeenkomsten vertonen met personages uit Bijna-Wakkerland. De spookjes van oma waren geen lukraak verzonnen verhaaltjes, het waren verhalen over mensen van vlees en bloed. In de sprookjes van oma kwamen echter niet alleen helden voor. Een sprookje is nu eenmaal geen echt sprookje zonder een gevaarlijke draak…

Een jaar geleden las ik Een man die Ove heet, het debuut van de Zweedse blogger en columnist Fredrik Backman. Ik was op slag verkocht. Mopperkont Ove stal mijn hart. Ook dit tweede boek van Backman kenmerkt zich door een hartverwarmend verhaal. De hoofdonderwerpen zijn ook nu eenzaamheid en menslievendheid. Zowel Elsa als de briefontvangers zijn eenzaam en een tikje eigenaardig. Backman rekent genadeloos af met vooroordelen door de oorzaak van het vreemde gedrag van de briefontvangers te onthullen. Eigenaardige figuren transformeren in doodnormale mensen, simpelweg omdat de lezer naar het innerlijke van de mens leert te kijken. Prachtig gedaan!

Oma heeft me gestuurd om te zeggen dat het haar spijt is geen boek voor serieuze mensen. Serieuze mensen zouden zich ergeren aan de vrijheid die de zevenjarige Elsa geniet. Dit heerlijke boek is enkel en alleen voor mensen die begrijpen dat werkelijkheid en fantasie onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn. Die tijdens het lezen de werkelijkheid los durven te laten en begrijpen dat de auteur het verhaal met een vette knipoog vertelt. Dit boek biedt een doldwaas, ontroerend en  lief verhaal met de onderliggende boodschap dat de eerste indruk niet altijd de juiste is. In het flatgebouw waar Elsa woont wordt bijvoorbeeld de nachtrust van de bewoners vaak verstoord door een schreeuwende alcoholist. Wanneer Elsa achter de oorzaak van het drankprobleem komt is het zelfs voor een kind niet moeilijk te begrijpen waarom deze persoon het zo vaak op een schreeuwen zet.

Oma heeft me gestuurd om te zeggen dat het haar spijt is meer dan een grappig verhaal:  auteur Fredrik Backman doet je een prachtige levensles cadeau. Een fantastische feel-good roman!

ISBN 9789021455792 | paperback | 420 pagina's| Uitgeverij Q| september 2014
Vertaald door Edith Sybesma

© Annemarie, 2 september 2014

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Een man die Ove heet
Fredrik Backman

Ove heeft er schoon genoeg van. De wereld is gevuld met onbenullen, mensen die niet eens fatsoenlijk een pot koffie kunnen zetten of verkeersborden kunnen lezen. Ove ziet zichzelf gedwongen om elke ochtend een rondje door de wijk te lopen om onregelmatigheden te herstellen. Iedereen is de hele dag druk met mobieltjes en computers zonder toetsenbord maar vraag ze eens een plug in het plafond te plaatsen en ze staan met de mond vol tanden. Ove beschikt wél over de vaardigheden om zo’n doodeenvoudig klusje uit te voeren. Hij heeft zojuist met uiterste precisie een plug in het plafond van zijn woonkamer aangebracht en gaat over enkele ogenblikken zelfmoord plegen. Hij heeft alles tot in de puntjes geregeld, zijn heengaan zal niemand last bezorgen. Ove wil naar zijn lieve vrouw Sonja die zes maanden geleden overleed. Nu hij door zijn baas met vervroegd pensioen is gestuurd, houdt niets hem meer tegen. Zomaar zelfmoord plegen terwijl hij op zijn werk wordt verwacht is uiteraard uitgesloten, aldus Ove.

De eerste zelfmoordpoging van Ove levert een boel gemopper op. Kunnen ze dan tegenwoordig geen fatsoenlijke touwen meer maken? Touwen die niet zomaar breken? Ove gromt en Ove bromt. Dan wordt hij afgeleid omdat zijn nieuwe buurvrouw Parvaneh op de stoep staat. Snapt dat mens dan niet dat hij daar geen enkele behoefte aan heeft? De hoogzwangere Parvaneh trekt zich echter niets van Ove’s gebulder aan en weet hem keer op keer voor een klusje te strikken. Ove staat steeds opnieuw versteld over zoveel onbeschaamdheid. Het erge is: steeds meer mensen lijken zijn hulp nodig te hebben. Toegegeven, ze vragen er niet altijd om maar Ove kan het geklungel van zijn medemens niet aanzien en grijpt regelmatig in. Kunnen de buurtbewoners dan niks zelf? Ove wil nog steeds dood maar hij zal een andere manier moeten verzinnen om zichzelf van kant te maken nu er geen deugdelijke touwen meer in omloop zijn.

Ove is een man van principes. Rechtvaardigheid en eerlijkheid staan bij hem hoog in het vaandel. Zo snapt hij niet dat zijn daden soms als heldendaden worden gezien. Als een huis in brand staat en er is nog iemand binnen dan moet die persoon gered worden, wat is daar nu bijzonder aan? En als iemand op het spoor valt dan haal je hem eraf voordat de trein komt. Simpel toch? Hij begrijpt niet waarom een journaliste een artikel over hem wil schrijven. Onzin.

Ove mist zijn vrouw Sonja enorm. Iedereen hield van haar en Ove nog het meest. Hij mist haar sprankelende lach. Hij mist alles aan haar. Vrienden heeft Ove niet. Vroeger was hij min of meer bevriend met zijn buurman Rune maar het eigenwijze tweetal kreeg ruzie. Ergens gaf het geruzie kleur aan hun leven want ze waren erg creatief in het ruziemaken maar nu is Rune ziek. Ove heeft geen vrouw, geen baan en geen vriend meer. Wat hij wel heeft is een opdringerige buurvrouw. En dan zadelt ze hem ook nog met een lelijke kat op! Wat moet hij met zo’n beest? De kinderen van Parvaneh zijn brutaal en haar vriend is een kluns. Toch ontstaat er een soort van vriendschap, al zou Ove dat nooit toegeven.

Een man die Ove heet is een geweldig boek. Geweldig, geweldig, geweldig! In Zweden was het een groot succes en ik weet zeker dat ook Nederland overstag zal gaan. Het verhaal ging aan de haal met mijn emoties. Ik lachte hardop, raakte geëmotioneerd om vervolgens weer in de lach te schieten. Het verhaal is hilarisch maar ook heel aangrijpend. Ik heb zelden zo gelachen als om dit verhaal maar ook zelden zo gehuild. Als een verhaal me heel erg raakt dan wil ik in het ergste geval een bescheiden traantje wegpinken maar toen ik dit verhaal uithad heb ik echt tranen met tuiten gehuild. Het is zo’n mooi, ontroerend en sympathiek verhaal en het had me zo in zijn greep dat het me even te veel werd. Het is moeilijk te geloven dat dit subliem geschreven boek een debuut is. Ove heeft mijn hart gestolen. Mis dit boek niet!

ISBN 9789021447193 | paperback | 288 pagina's | Uitgeverij Q | augustus 2013
Vertaald door Edith Sybesma

© Annemarie, 27 augustus 2013

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER