Stranddagboek
Emily Henry

Als January zich komt vestigen in het strandhuis in een klein stadje, heeft ze maar één plan. Een boek schrijven. Ze moet wel, ze is blut en de uitgever zit haar achter haar vodden.
Eerder schreef ze succesvolle boeken, feelgoodromans, maar haar hoofd staat daar nu helemaal niet naar. Haar vader is overleden, ze is boos op haar moeder, en haar vriend heeft het uitgemaakt. Ze heeft alleen dit huis dat haar vader haar heeft nagelaten.

Bij zijn begrafenis ontdekte ze dat hij een andere vrouw had. En met haar was hij in dit huis. Ze wil alles opruimen en zo snel mogelijk verkopen. Maar dat boek moet er ook komen. En als je kwaad bent – en dat is ze – wil een feelgoodroman niet lukken.
Ook het feit dat er harde muziek uit het huis van de buren komt, helpt niet. De buurman zit op het terras, hij viert het feest niet eens mee en levert commentaar op het telefoongesprek dat January voert met haar vriendin.

Als ze een dag later door de plaatselijke boekwinkel struint, wordt ze voorgesteld aan een andere schrijver. De eigenaresse van de boekwinkel is supertrots: twee schrijvers in hun stadje! Maar January schrikt: ze kent die man! Het is die jongen op wie ze verliefd was toen ze nog op school zat, die jongen met wie ze in de lessen literatuur zat, en die haar vernietigend sprookjesprinses noemde. En het is erger dan dat: hij is de buurman, die ze liever uit de weg wilde blijven!
Als ze toch in gesprek komen blijkt dat hij in hetzelfde schuitje zit: ook hij slaagt er niet in een nieuw boek te schrijven.

‘Eigenlijk,’ begon Gus, ‘dacht ik dat we het op een akkoordje zouden kunnen gooien.’
’Wat voor soort akkoordje, Augustus?’ (-)
‘Jij schrijft deprimerende literatuur, kijk maar of dat iets voor je is en of je zo kunt zijn.’- ik sloeg mijn ogen ten hemel en griste het laatste stuk donut uit zijn hand terwijl Gus ongestoord verder sprak – ‘en ik schrijf een goed einde.’

De weddenschap is een feit: January zal een serieus boek schrijven zoals hij altijd schrijft (existentiële literatuur) en hij werpt zich op een romantisch boek met een goede afloop. Om het de ander te leren nemen ze elkaar mee op sjouw, naar plekken of activiteiten waar de ander zich voor geneert, line-dance bijvoorbeeld, of een verlaten kamp van een sekte.

Intussen lukt schrijven niet zo erg, beiden worstelen ze met een verleden dat eerst verwerkt moet worden. Daardoor is het niet het soort verhaal dat je zou verwachten bij het zien van de omslag en de titel. Zeker: af en toe zijn er scenes die het chicklitgenre dicht naderen, of zelfs enigszins er overheen, maar over het algemeen is het een psychologisch sterke roman, die wel wat meer van de lezer verwacht en waardoor het niet echt een strandboek is.

Het boek bestaat voor een groot deel uit de gesprekken die ze voeren, en die zijn meeslepend geschreven. De twee zijn aan elkaar gewaagd, de steken onder water worden plaagstootjes, en ze vertellen elkaar steeds meer.
Behalve dat de uitjes die ze voor elkaar bedenken ook voor de lezer verrassend zijn, krijgen we ook een inkijkje in het schrijverschap, voor aan de kant van January, omdat zij de ik-verteller is.
Bijzonder verhaal vol emoties.

De Amerikaanse schrijfster Emily Henry schreef eerder feelgoodromans voor Young Adults, die nog niet vertaald zijn. Dit is haar debuut voor volwassenen.

ISBN 9789044355802 | paperback | 336 pagina's | Uitgeverij House of Books | juli 2020
Vertaald uit het Engels door Ellis Post Uiterweer, Anna Post en Carla Hazewindus

© Marjo, 24 september 2020

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER