Het purperen land
Edna Ferber
Selina Peake leidde tot haar negentiende jaar samen met haar vader een avontuurlijk bestaan. Simon Peake was namelijk een levensgenieter en 'gokker van nature, karakter en beroep'.
'Lachte het geluk hun toe, dan leefden ze op grote voet en verbleven in de beste hotels, aten exotische, sappige zeevruchten, bezochten het theater en lieten zich per rijtuig vervoeren. [...] Was het lot hun minder gunstig gezind, dan woonden ze in pensions, aten wat de pot schafte en droegen kleren die ze hadden gekocht toen ze nog bij Vrouwe Fortuna in het gevlij waren.'
Selina vond dit leven heerlijk, haar vader liet haar heel vrij en ze verslond alle boeken die ze in de hotels en pensions tegenkwam. Toen Selina's moeder overleed werd het destijds negenjarige meisje aanvankelijk drie jaar ondergebracht bij twee tantes die volgens haar leken op bedorven, verschrompelde appeltjes. Gelukkig haalde haar vader haar na een noodkreet weg en leefde ze haar gelukkige leventje in Chicago waar ze juffrouw Fischers Privéschool voor Jongedames bezocht en in Julie Hempel, de slagersdochter, haar hartsvriendin vond. De meisjes wisten toen nog niet dat ze elkaars verdere leven flink zouden beïnvloeden.
In het jaar 1885 sloeg echter het noodlot toe en overleed Selina's vader dankzij een verdwaalde kogel en werd de sprankelende Selina op haar negentiende een wees. Wat nu? De erfenis van vader stelde niet veel voor. Twee diamanten en vierhonderd en zevenennegentig dollar. Best een bedrag in die tijd maar niet iets om van te gaan rentenieren. Selina zal moeten gaan werken. Ze wil wel les gaan geven aan kinderen. 'Maar dan moet je toch eerst zoiets leuks doen als studeren aan de kweekschool of lesgeven in een dorp, voordat je op de openbare school mag lesgeven?' [...] weet Julie te vertellen. 'Nou, dan ga ik toch op een dorpsschool lesgeven? ik ben goed in rekenen zoals je weet.'
En zo gebeurde het. De rijke vader van Julie, August Hempel, regelde een baan en de kleine, pittige Selina met haar prachtige dikke haar en fluwelen, donkere ogen vertrok naar High Prairie om les te gaan geven op het Hollandse schooltje. Ze gaat in de kost bij Klaas Pool, groentekweker, en zijn gezin. Selina geniet van de reis en vooral van de schoonheid van de groene en rode kolen die op het veld staan te glanzen, 'als jade en bordeaux', zegt dat ook tegen de nuchtere Hollandse Klaas. Die juichende opmerking zal haar nog jaren achtervolgen. Want aan zulke flauwekul doen de Hollanders niet. Selina voelt zich thuis bij het gezin maar het is vooral de gevoelige, intelligente, fijnzinnige, kunstzinnige zoon Roelf (12) die Selina's aandacht trekt. En dit alles speelt zich in veertig bladzijden af.
Maar het leven loopt altijd anders dan jonge mensen zich voorstellen en zo treffen we op pagina 141 en een aantal jaren later Selina als weduwe DeJong aan, in het bezit van een zoon Dirk en een armoedig stuk land. En dan begint het verhaal pas goed. Want opnieuw zal Selina haar schouders eronder moeten zetten, en dat doet ze, vastbesloten als ze is om haar zoon een goed leven te kunnen geven. Ze strijdt tegen de heersende moraal van de conservatie mannenwereld. Ze strijdt tegen het drassige land. Ze strijd tegen de onwetendheid en afkeer van ontwikkelingen op allerlei gebied. Dwars tegen alle conventies in werkt Selina door. Selina wordt een vrouw waarvan het nieuwsgierige en leergierige kind in haar nooit verdwenen is, een vrouw die altijd open staat voor ideeën. Een vrouw die het avontuur opzoekt en haar huis als warme haven voor veel interessante mensen openstelt. Ze is fijngevoelig en heeft veel gevoel voor kunst.
En Dirk? Hij moet er niets van hebben... De nuchtere aard van zijn vader DeJong zit hem voor een groot deel van zijn leven erg dwars. En dát leven van moeder en zoon heeft Edna Feber op weergaloze wijze weergegeven.
Edna Ferber (1885-1968) ontving in 1925 de PulizerPrijs voor dit boek en dat is te begrijpen. Edna Feber heeft namelijk een bijzondere stijl van schrijven. Naast dat ze op een heel eigen manier de karakters van Selina en Dirk weet weer te geven, spreekt ze af en toe tegen de lezer zelf zodat zij weten dat er nog een en ander komen zal, waardoor ze geprikkeld worden om verder te lezen.
'Een roman om te onthouden' schreef de New York Times en ze hebben gelijk.
- In hetzelfde jaar van verschijnen van dit boek werd er een stomme film van werd gemaakt met Colleen Moore in de hoofdrol. In 1932 werd het boek nogmaals verfilmd; dit keer speelde Barbara Stanwyck de hoofdrol. In 1953 verscheen de derde verfilming met Jane Wyman in de hoofdrol. Ferber was lid van de literaire kring Algonquin Round Table, een groep schrijvers, critici en acteurs, opgericht door Dorothy Parker, die dagelijks gingen lunchen bij het Algonquin Hotel in New York. -
ISBN 9789046821459 | Paperback | 319 pagina's | Uitgeverij Nieuw Amsterdam | december 2016
Vertaald door Lisette Graswinckel
© Dettie, 18 maart 2017
Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER
