De kunst van het veldspel
Chad Harbach

Dit is een boek over honkbal. "De kunst van het veldspel", naar een belangrijk honkbalboek wat de hoofdpersoon, Henry Skrimshander, als zijn bijbel beschouwd. The art of fielding, zoals de oorspronkelijke titel luidt, wat aanzienlijk lekkerder “bekt”. Wat niet noodzakelijkerwijs betekend dat je iets met honkbal moet hebben om dit boek te waarderen. Al verschil ik daarover van mening, zo las ik net, met  Mart Smeets. Volgens hem moet je een honkbalkenner zijn, én de “ins en outs” weten van een Amerikaanse highschool, om dit boek op waarde te kunnen schatten. Maar ik ben zo vrijmoedig om de heer Smeets hierin tegen te spreken...
Natúúrlijk zal je het boek anders lezen als je een fanatiek honkballer bent, zoals je dit boek ook anders zult lezen als  je “Moby Dick”van Melville van voor naar achter  kunt spellen, of inderdaad precies weet hoe de verhoudingen op een Amerikaanse highschool in elkaar zitten. Dan haal je er ándere dingen uit., Misschien wel méér inderdaad. Maar ik blijf erbij dat het geen absolute voorwaarde is, want dit boek gaat namelijk over ménsen. Over menselijke verhoudingen.
Het is al even geleden dat ik een boek las waarin de karakters zo goed zijn neergezet en uitgediept. Ik viel al op de eerste bladzijde voor ze, en dat bleef het hele boek zo. Het boek kent vijf hoofdrolspelers. Henry dus, een onopvallende ietwat onooglijke jongen, zonder al te veel zelfvertrouwen, die een briljant honkballer blijkt. Mike, een honkballer zoals honkballers er in onze verbeelding uit horen te zien, breed, en groot, en met kapotte knieën en een  fikse pijnstillerverslaving... Hij is aanvoerder van het  West College honkbalteam. Ontdekker en behoeder van Henry. De vriendschap tussen deze twee mannen vormt de  rode draad van dit boek. Een onevenwichtige vriendschap, die dan ook gedoemd is érgens te ontsporen, maar die bol staat van loyaliteit en trouw. Dan hebben we nog Owen, Henry’s homosexuele kamergenoot, ook wel de Boeddha genaamd, een ietwat onverstoorbaar figuur, die de verbinding vormt tussen de meeste personages, maar van wie we als enige niet diens gedachten en overpeinzingen lezen.  Tenslotte zijn er nog rector Affenlight die voor het eerst van zijn leven echt verliefd word, wat hem meteen ook behoorlijk in de problemen brengt, en zijn dochter Pella, die net gescheiden, of nog niet eens helemaal, terug keert bij haar vader.

Maar eigenlijk gaat dit boek over dromen. En dan dromen die nét niet lukken. Over teleurstelling en desillusie, over angst voor het leven, over vriendschap,  fanatisme, verbondenheid, loyaliteit, en hoe ver je daar in moet gaan, over vallen en opstaan, over  de liefde, over de dood. Kortom dit boek gaat over het leven. Ik las in recensies overal vergelijkingen met Irving, maar ik vond deze personages veel echter, veel menselijker, dan die van Irivng. Je gaat al na een paar pagina’s van ze houden en worstelt met ze mee. Hoogtepunt wat mij betreft is de scene ,ik zal verder niet te veel uit weiden, waarin Henry midden in de nacht totaal gedesillusioneerd met een vest vol honkballood een meer in zwemt.  Verlatenheid tot op het bot, zoals iedereen die in zijn leven wel eens tegen komt. Een spiegelend meer, maanlicht en een totaal gedesillusioneerde honkballer maar ja, schrijf het maar eens op zonder al te melodramatisch te worden. Harbach lukte het.
Ik las en bleef lezen en geloofde alles. Mijn enthousiasme komt ook omdat het precies het soort boek is waar ik  van houd, en waarvan ik er eens in de zoveel tijd eentje lezen wil; een verhalen-vertel-boek, waarin je lekker mee kunt drijven. Echt zo’n léésboek, in de werkelijke zin van het woord. Zitten, lezen, koffie erbij, en dan de eerste helft steeds sneller lezen, en de tweede helft steeds langzamer. Omdat je niet wilt dat het stopt. Ik had ook nog  eens de luxe dat dit boek tijdens een vakantie op mijn pad kwam, er daar is het, mocht U uw koffer pakken binnenkort, helemaal ideaal voor. Gewoon een ouderwets lekker léésboek.

ISBN 9789023467564 Paperback 496 pagina's | Bezige bij | januari 2012
Vertaald door Joris Vermeulen

© Willeke, 28 april 2012

Lees de reacties en/of reageer op het forum, klik HIER

De kunst van het veldspel
Chad Harbach


Henry Skrimshander, een jonge, getalenteerde honkballer, wordt ontdekt door Mike Schwarts. Mike haalt Henry naar Westish College, een kleine universiteit aan de oever van Lake Michigan, waar sport de boventoon voert. Mike, die de aanvoerder van het honkbalteam blijkt te zijn, ontpopt zich tot trainer van Henry. Ze worden goede vrienden. Alles draait om het honkballen. Henry's idool, is de korte stop Aparicio Rodriguez. (Een korte stop in honkbal is de spil van de verdediging. Hij geeft aanwijzingen, hij krijgt de meeste ballen toegespeeld etc.) Het boek met citaten van Rodriguez is als een bijbel voor Henry, daar haalt hij zijn kracht uit. In zijn spel is hij bijna een kopie van Rodriguez.
Henry moet zijn kamer delen met de homoseksuele 'Boeddha' Owen Dunne. Een jonge intellectueel die ook goed blijkt te kunnen honkballen. Bijna niets kan Owen uit zijn evenwicht brengen. Hij leest boeken als hij op het bankje zit tijdens de wedstrijd.
En dan zijn er nog de rector Guert en zijn dochter Pella Affenlight.
Guert is de eeuwige vrijgezel die droomde van een carrière als schrijver maar toen dat niet lukte stortte hij zich op het lezen en werd daardoor, als bij toeval, een groot academicus. Zijn vrouw is overleden en met Pella heeft hij een haat-liefde verhouding.
Pella studeerde ooit aan Yale, liep vijf jaar geleden, vóór haar afstuderen, weg met een gastdocent en keert nu terug naar Westisch nadat haar huwelijk met hem mislukt is. Ziedaar de hoofdpersonages van dit boek.

De eerste tijd op Westish College ervaart Henry als bizar, vreemd, bijna angstaanjagend. De wereldwijsheid van de studenten verwart hem en maakt dat hij zich bijna onzichtbaar maakt. Maar Mike trekt hem uit zijn isolement en traint en traint en traint met Henry en dat werpt zijn vruchten af.
Henry speelt de sterren van de hemel. Hij ziet waar de bal heen gaat en weet steeds perfect te reageren. Het College wint eindelijk wedstrijden dankzij Henry. Zijn roem stijgt en de aanbiedingen stromen binnen. Maar dan is er de dag dat een routineworp mislukt en een vervelend gevolg heeft. Daarna mislukt deze worp telkens weer. Henry is zijn zelfvertrouwen aan het verliezen. Hij vreest dat hij daardoor ook zijn gedroomde toekomst, profspeler worden, in duigen zal vallen. Kortom, Henry is in een geestelijke crisis beland tot wanhoop van Mike en coach Cox.
De stoïcijnse Owen, probeert te helpen, evenals andere teamgenoten, maar het is Henry zelf die deze crisis het hoofd zal moeten bieden. Toch put hij troost uit de stille aanwezigheid van Owen die ook zo zijn eigen problemen heeft, welke hij overigens met niemand deelt.
Mike, de enorme man, de motor achter Henry, die wilde dat hij zo goed kon spelen als zijn pupil heeft ook zijn eigen zorgen. Zijn grote, zware lijf doet niet wat hij wil. Bovendien wil hij toegelaten worden tot een prestigieuze school, een school met een klinkende naam, om een rechtenstudie te gaan volgen. Maar dan moet hij wel aangenomen worden... En dan is er nog Pella waar hij behoorlijk van onder de indruk is.
Rector Affenlight krijgt een liefdesaffaire die niet goed voor hem is. Hij weet dat maar kan er niet mee stoppen, hij is voor het eerst van zijn leven écht verliefd.
En Pella probeert weer overeind te krabbelen na haar huwelijk met de intimiderende David. Ze voelt zich langzamerhand opknappen en zelfverzekerder worden.

Mike, Henry, Owen, Pella en Geurt Affenlight  weten dat hun leven niet aldoor zo zal blijven, Mike weet dat hij zich los moet maken van Henry en Henry weet dat hij niet eeuwig samen met Mike kan blijven trainen en zich alles door hem laten vertellen, hij zal op eigen benen moeten staan. Geurt Affenlight strijdt met zijn gevoelens, hij moet een beslissing nemen maar wil hij dat wel? Pella strijdt haar eigen innerlijke strijd en leert dat ze zich niet zo afhankelijk op moet stellen. En Owen? Owen gaat zoals altijd gewoon zijn gang...

Het verhaal is moeilijk te beschrijven zonder teveel weg te geven maar het houdt je vanaf het begin in zijn greep. De personages staan als een huis. Het bijzondere is dat, hoewel sport zeker belangrijk is in dit boek, het toch geen sportboek is geworden. Alle personages hebben hun dromen en allen werken er hard aan om die dromen waar te maken. Alle personages vertellen hun eigen verhaal dat soms samenvalt met het leven van de andere personages. Je kunt het boek zelfs een comming of age roman noemen.
Het enige wat me tegenviel, en dat is vaak bij Amerikaanse romans, is het einde. Dat is te plotseling en misschien iets te makkelijk. Ook Owen is aanvankelijk iets te stereotype neergezet als de altijd poetsende, brandschone, lekker ruikende homoseksueel.
Maar dat neemt niet weg dat het verder een uitstekende roman is. Een erg knap debuut, we gaan vast meer horen van deze schrijver.


ISBN 9789023467564 Paperback 496 pagina's | Bezige bij | januari 2012
Vertaald door Joris Vermeulen

© Dettie, 9 april 2012

Lees de reacties en/of reageer op het forum, klik HIER