Buurvrouw Mopperkont en haar hondje Kakkie
Carry Slee

Mevrouw Mopperkont, dat ben ik in dit geval. De verhalen over het hondje Ollie zijn op zich best grappige verhalen, de avonturen zijn alledaagse voorvallen die zomaar kunnen gebeuren. Niet erg origineel, maar dat hoeft voor kinderen van een jaar of vijf waarschijnlijk ook niet. Zij herkennen het dagelijkse leven en het kan best zijn dat kinderen dat heel leuk vinden. Maar ik vind het helemaal niet leuk.
De honden in kwestie: Ollie, Bram en Kakkie zijn vermenselijkt. Ze kunnen met elkaar praten en denken als mensen. Dat kan nog, maar niet in een boek waar ook de mensen hun eigen rol spelen. En waar de honden die mensen verstaan en er op reageren, buiten een bevel opvolgen dus.

'Het wordt jouw hondje dan heeft ze iets om mee te spelen', zegt een aspirant-hondenkoper tegen de eigenaresse van de honden. En dan denkt Ollie: 'dat komt goed uit. Ik kan heel goed spelen.'
Voor mij kan dat niet, het is het een of het ander, niet de twee vermengd. Het irriteert mij en ik zou dit niet willen voorlezen. Wel zijn de verhaaltjes heel beeldend, en dat zou nu wel weer leuk zijn: filmpjes, waarbij de mens zijn mond houdt...

Wat wel mooi is: de illustraties van Noëlle Smit!

© Marjo, januari 2010