Samenvatting: Een groep herders leidt de koeien van het dorp voor de zomermaanden naar Sasseneire, een braakliggende alpenweide, vlak onder de gletsjer, waar zich twintig jaar eerder vreemde ongelukken hebben voorgedaan. Volgens de oudere dorpsbewoners is die weide vervloekt. Als de koeien besmet raken met de "ziekte', worden vee en herders in quarantaine geplaatst. De bange, bijgelovige, van de buitenwereld afgezonderde herders verliezen gaandeweg hun menselijkheid. Dan slaat alles om – de grote angst grijpt om zich heen.
De grote angst in de bergen, uit 1926, is de onverbiddelijke kroniek van een aangekondigde catastrofe. De roman geldt als het meesterwerk van Charles-Ferdinand Ramuz (1878–1947), auteur van een machtig maar buiten Zwitserland relatief onbekend gebleven oeuvre. Ramuz schreef tragische verhalen over boeren uit de wijndorpen en herders uit het hooggebergte, en gebruikte daarbij een uiterst vernieuwende, beeldende taal.
Fragment:
"Dat komt ervan, voorzitter, als je je wilt meten met wat sterker is dan jij… En ze kunnen gemeen zijn, als ze zich
ermee bemoeien." Waarmee hij kennelijk de bergen bedoelde. "Er zijn plaatsen die ze voor zichzelf willen houden,
er zijn plaatsen waar ze geen indringers dulden…"
Mooi, maar niet zo toegankelijk boek. De aparte stijl vergt concentratie, vanwege het voortdurend wisselen van perspectief, het gebruik van allerlei werkwoordstijden door elkaar en de vele herhalingen. Het is heel beeldend beschreven, met de machtige bergen in de hoofdrol. In een grimmige sfeer ontwikkelt het drama zich langzaam maar onvermijdelijk.
In het nawoord geeft de vertaler nog een toelichting. Hij ziet een verband tussen dit drama en de huidige milieuproblemen. De uitgeputte en mishandelde aarde begint terug te vechten.
Een voorbeeld van de stijl: "En zo blijft ze daar achter met haar brief, terwijl hij doorloopt, hij is al doorgelopen, hij is niet eens blijven staan; hij is al een flink stuk van haar vandaan op het pad, waar hij wordt uitgewist, hij wordt bleker van kleur, hij smelt beetje bij beetje weg bij de randen. Daarna, nog iets hoger, kwam de wachtpost."