Samenvatting: Een Hongaarse auteur beschrijft als naamloze ik-figuur zijn verblijf in het Oost-Berlijn van de jaren zeventig. Als de vriend met wie hij een verhouding heeft als verstekeling in een doodskist naar het Westen vlucht, vertrekt hij naar de badplaats Heiligendamm. Twee andere ik-figuren splitsen zich nu van hem af; de ene is een Duitse schrijver uit het begin van de vorige eeuw die grote gelijkenis vertoont met Thomas Mann en een homo-erotische affaire heeft met een kamerdienaar; de andere is het jongetje dat hij was tussen 1953 (Stalins dood) en 1956 (de Hongaarse opstand), ingeklemd tussen de generaties van zijn verscheurde familie.
Geen boek om in één ruk uit te lezen, maar het is zeker de moeite waard als je je ervoor wilt inspannen. Er worden drie verhalen in een niet-chronologische volgorde verteld, die gaandeweg raakvlakken vertonen, zowel in namen, plaatsen als gebeurtenissen. Het verhaal van de Hongaarse jongen en dat van de naamloze hoofdpersoon in Berlijn sluiten nog goed op elkaar aan, maar de jongeman aan het begin van de twintigste eeuw valt niet helemaal te rijmen, ook omdat je niet voldoende details over hem krijgt.
Meer dan over de verhalen gaat het boek over gevoelens, gedachten, beweegredenen en handelingen, hoe die ontstaan en uitwerken in het lichaam. Haarfijn, maar dan ook letterlijk haarfijn, weet de auteur die te ontleden, als een miniatuur dat met een kwast met één haar geschilderd is. Een kus beschrijven bijvoorbeeld kost hem tien pagina's. Bladzijdenlang beschrijft hij de rimpels in iemands gezicht. Het psychologische en filosofische aspect zijn veel belangrijker dan de plot.
Het is knap hoe hij een gevoel zo precies analyseert, dat het herkenbaar wordt. Je hebt het zelf ooit exact zo ervaren!
Het levert een boek op dat soms wel wat saai wordt en zeker niet snel leest, maar doorgaans de lezer geboeid kan houden en stof tot nadenken geeft.