Colm Tóibín - Het huis van de namen

[berdine]

Samenvatting: Klytaimnestra heeft veel moeten doorstaan. Haar man heeft haar kind, haar mooie oudste dochter, geofferd aan de goden, en zij heeft hem niet kunnen tegenhouden. Hoe kan ze dit ooit te boven komen? En hoe zullen haar andere twee kinderen reageren op deze ontwrichtende gebeurtenis? Eén ding neemt ze zich voor: haar man zal dit met de dood moeten bekopen.

Wat begint als een hoogwaardige literaire roman, ontaardt na het eerste deel - geschreven in de ik-vorm vanuit Klytaimnestra - in een knullig en kinderlijk verhaal in de derde persoon over Orestes en Elektra. Verder in het boek komt Klytaimnestra opnieuw aan het woord en schiet de kwaliteit onmiddellijk weer de hoogte in om in mineur te eindigen met de lotgevallen van Orestes. Hier kan ik met mijn pet niet bij!

[Marjo]

Dat is inderdaad vreemd. Het is niet zo dat aangegeven wordt dat er een andere verteller is en dat het expres zo geschreven is? Maar dan zou jij dat wel weten. Raar...

[berdine]

Colm Tóibín levert boeken van verschillende kwaliteit, maar ik heb nog nooit zo'n verschil in één boek aangetroffen. Het is alsof hij zich alleen met Klytaimnestra kon identificeren, maar het verhaal van haar kinderen moest ook verteld worden.

[Marjo]

Ik heb nog nooit iets van hem gelezen, moet ik bekennen.

[Dettie]

Ha, in gedachte riep ik al gelijk, jawel Marjo! Tóibín staat op de site! Maar Joanazinha, Berdine, Annemarie en ik hebben Tóibín gelezen, jij dus inderdaad niet haha. (eigenwijs ben ik hè)
Ik vond Nora van hem wel een prachtig boek overigens.

Dettie

[berdine]

Nora, Brooklyn, De meester, In lichterlaaie, allemaal prachtig, maar Het verhaal van de nacht heb ik weggedaan en De lege familie kon ik ook niet zo waarderen. Het zuiden, een oudje, staat nog in mijn kast. Ik kan me het verhaal niet herinneren, maar ik heb het bewaard en later andere boeken van hem gelezen, dus dat vond ik vast ook mooi.