Erik Vlaminck - De zwarte brug
Geplaatst: 14 apr 2016, 12:11
Flaptekst: Leo Lenaerts sterft in de zomer van 2015 op nog geen 200 meter van de plek waar ooit zijn ouderlijk huis stond. Het idyllische dorp Lillo waar hij opgroeide werd opgeslokt door de grote stad en letterlijk van de kaart geveegd. Een gedwongen leven in anonieme stedelijkheid heeft Leo getekend en ontworteld. Zijn stem werd niet gehoord, zijn verzet was nutteloos, zijn onmacht werd rancune en ten slotte redeloze woede. Met alle gevolgen van dien.
In dit boek vechten wanhoop, onbehouwen vriendschap, sarcastische humor en verdrongen weemoed voortdurend om voorrang. De zwarte brug is de schets van het leven van een onopvallend maar potentieel gevaarlijk man.
Weer een goed boek van Vlaminck. Het verhaal van de sociaal onhandige Leo is mooi opgebouwd. De hoofdstukken die zijn leven beschrijven worden afgewisseld met korte ingezonden brieven, die Leo in zijn laatste jaren aan de krant schreef en met enkele hoofdstukken waarin mensen die hem gekend hebben aan de schrijver vertellen wat ze van hem weten. Vlaminck heeft zijn persoonlijke ervaringen met de schrijnende toestanden in de psychiatrische ziekenhuizen in de jaren 60 verwerkt in dit boek. Daarnaast komen we een oude bekende uit Suikerspin, Modest Verreycken, tegen en ook Roger Van de Velde, een van de grote Vlaamse schrijvers, die ten onrechte in de vergetelheid is geraakt. De ontknoping aan het eind is minder verrassend dan in Suikerspin, maar evengoed heb je als lezer toch iets anders in gedachten.
In dit boek vechten wanhoop, onbehouwen vriendschap, sarcastische humor en verdrongen weemoed voortdurend om voorrang. De zwarte brug is de schets van het leven van een onopvallend maar potentieel gevaarlijk man.
Weer een goed boek van Vlaminck. Het verhaal van de sociaal onhandige Leo is mooi opgebouwd. De hoofdstukken die zijn leven beschrijven worden afgewisseld met korte ingezonden brieven, die Leo in zijn laatste jaren aan de krant schreef en met enkele hoofdstukken waarin mensen die hem gekend hebben aan de schrijver vertellen wat ze van hem weten. Vlaminck heeft zijn persoonlijke ervaringen met de schrijnende toestanden in de psychiatrische ziekenhuizen in de jaren 60 verwerkt in dit boek. Daarnaast komen we een oude bekende uit Suikerspin, Modest Verreycken, tegen en ook Roger Van de Velde, een van de grote Vlaamse schrijvers, die ten onrechte in de vergetelheid is geraakt. De ontknoping aan het eind is minder verrassend dan in Suikerspin, maar evengoed heb je als lezer toch iets anders in gedachten.