John Grogan - Marley & ik

[Dettie]

Het verhaal van John en zijn hond, de lieve maar ook sloopzuchtige labrador Marley.

Lees het verslag, klik hier http://www.leestafel.info/john-grogan

Dettie

[Marjo]

Dit is nou helemaal niet een boek wat ik van jou verwacht zou hebben!
En je vond het nog leuk om te lezen ook, dat is wat.
Is het meer als vermaak dan als lering bedoeld denk je?

[PetraO.]

Lijkt me een heerlijk boek. Tja, ik heb 4 katten en 2 honden, en die slopen ook van alles. Uiteindelijk vergeef je ze dat.

[Dettie]

Het is gewoon een vermakelijk boek. Iemand heeft een hond en vertelt daarover op een heel leuke manier.
Het is een lekker weglees boek met op het eind een traantje wegpinken natuurlijk want ook honden hebben niet het eeuwige leven.
Maar ik kan het iedereen aanraden om te lezen.


Dettie

[Joanazinha]

Ik heb het boek op de een of andere manier een keer in handen gekregen en al in 2009 geregistreerd voor bookcrossing maar nog nooit gelezen. Na een thriller is het meestal leuk om wat luchtigers te lezen, dus deze uit de kast gepakt (past ook mooi in mijn leesuitdaging ).

[Annemarie]

O, het is zo'n leuk boek! k heb erg gelachen maar ook flink gesnikt.

[Renate]

Tja, een hond moet je natuurlijk wel vanaf het begin opvoeden en consequent zijn.

[Marjo]

Hé, dit heb ik pas ook gelezen (nee, geen verslag) en ik was blij dat die labrador van mij zo niet is.
Opvoeden en consequent zijn hielp bij deze hond helemaal niets.

Wat mij verbijsterde was het einde: ze nemen weer zo'n hond!

[Renate]

Je moet in ieder geval vanaf het begin beginnen. Ik weet niet of het altijd helpt, maar als je hun gedrag eerst gewoon schattig vindt, dan werkt het later waarschijnlijk niet meer.

[berdine]

Als ik het verslag zo lees, werd uiteindelijk de hond op cursus gestuurd i.p.v. de baasjes. Dan zal het niet echt helpen....

[Renate]

Ja, de baasjes moeten het uiteindelijk ook leren.

Ik kan me herinneren dat een oude vriendin van m'n moeder een grote hond had. Of dat nu een labrador was, of iets anders, dat weet ik niet meer, maar het beest was absoluut niet opgevoed. Men kon er dus niet mee wandelen, want dan trok hij het baasje omver, zodra hij iets zag dat z'n belangstelling wekte, zoals een andere hond. Natuurlijk liep je ook het risico dat de hond tegen je opsprong (niet echt aan te raden bij een hond van dat formaat). Eten werd aan een bar gedaan, zodat de hond er minder gemakkelijk bij kon. Nou ja, dat hielp maar weinig, want als hij op z'n achterpoten stond, kwam hij wel boven de bar uit. Bij het eten van een boterham uit het vuistje was binnen de kortste keren de boterham in de maag van de hond verdwenen. Maar ja Victor (de hond) wilde ook zo graag een stukje.

Een familielid beperkte zich tot kleine hondjes, die overigens wel in wandelende rolmopsjes veranderden. Toen een dierenarts op een verjaardag hoorde wat de hond allemaal naar binnen kreeg, merkte hij op dat dit helemaal niet goed was. Dit was natuurlijk een schop tegen het verkeerde been van het vrouwtje.

[Marjo]

Ha, net als in operatie red de goudvis!!
In de cursussen die ik ken worden de baasjes samen met de hond opgevoed. Dat kan toch ook niet anders? Ze zijn er samen.

[Renate]

Inderdaad lijkt het me iets voor baas en hond samen.

[Annemarie]

Deze staat nog steeds in mijn boekenkast. Er is trouwens ook een film van.