Imogen Hermes Gowar - De meermin en de courtisane

[berdine]

Samenvatting: In "De meermin en de courtisane' van Imogen Hermes Gowar krijgt koopman Hancock op een septemberavond in 1785 urgent bezoek van een van zijn kapiteins: hij heeft diens schip verkocht in ruil voor een meermin, dat onweerstaanbaar mysterieuze wezen van de zee. Geruchten verspreiden zich razendsnel door de haven, koffiehuizen, salons en bordelen: iedereen wil het wonder aanschouwen! Door de meermin dringt Hancock zelfs door tot de fine fleur van Londen en op een opulent feest ontmoet hij Angelica Neal, oh, de meest begerenswaardige aller vrouwen … en een zeer vaardige courtisane. Hun onwaarschijnlijke liaison stuurt hun leven een riskante kant op. In deze verrukkelijke, uiterst geslaagde debuutroman met veel oog voor schitterende details onderzoekt Imogen Hermes Gowar wat klasse, familie en vrouw zijn betekenden in het Londen van de achttiende eeuw.

Prima roman voor een lezer die zich niets aantrekt van logica en realistische karakters. Het verhaal gaat vlot genoeg. Het bevat veel historische gegevens, al heb ik mijn twijfels over de juistheid van enkele details. De karakters kloppen echter voor geen meter. Ze draaien als windvanen mee op de luimen van de auteur. De "genereuze" koopman Hancock wijst zijn trouwe timmerman zonder blikken of blozen de deur, wanneer hij - opeens rijk geworden - zijn plannen heeft veranderd en de man niet langer nodig heeft. Pas na veel gesmeek en "we hebben kinderen die we te eten moeten geven" mag de man met zijn ploeg een andere klus doen. Een hoofdstuk verder schenkt Hancock handenvol geld aan scholen, ziekenhuizen e.d..
Met de courtisane is het nog erger gesteld. Zij verandert binnen een week van een pruilend, ijdel en kinderachtig wezen - een soort Scarlett O'Hara in het kwadraat - in een ingetogen, zuinige en sobere huisvrouw.
Het verhaal is onvoorspelbaar omdat wat op de ene pagina wit is, op de andere als zwart wordt beschreven. Het fladdert alle kanten uit.
Hancock raakt totaal verslingerd aan de meermin, om er een tel later volkomen van af te zijn. Het liefdesverhaal is van bouquetboekjes-niveau. De misverstanden trouwens ook. Je leest door omdat je wilt weten hoe het afloopt en het gemakkelijk leest.
Maar, trek je niets aan van dit gezeur. Ik sta alleen in mijn mening. Het doet me wel pijn dat het ergens vergeleken wordt met "Lelieblank, scharlakenrood" dat een vele malen hoger literair gehalte heeft.

[Marjo]

Jij denkt dat mensen als die koopman niet bestaan? ik denk het wel.

[berdine]

Het is niet alleen die koopman, de courtisane is nog veel erger en de anderen reageren ook voortdurend tegenstrijdig en onrealistisch. Een klein voorbeeld: een geliefde van de courtisane gaat er spoorslags vandoor als hij tot de ontdekking komt dat hij niet de eerste is, dat er meer mannen in haar leven zijn geweest. Het wemelt van dit soort gedrag.
Ik begrijp dat er mensen zijn die wel eens anders reageren dan je normaal van hen zou verwachten. Maar dat rondtollen! Het is de manier waarop ze haar personages laat praten en denken. Het is altijd lastig uit te leggen als de ander het niet gelezen heeft.
Maar zoals gezegd, niemand schijnt zich eraan te storen.

[Marjo]

Ik begin er maar niet aan...

[berdine]

Gelijk heb je...