Caroline Brothers - Achterland

[Marjo]

Korte inhoud:
In Achterland vertelt Brothers het verhaal van twee Afghaanse broers, Aryan (14) en Kabir (8), die uit Kaboel wegvluchten, nadat bij verschillende aanslagen hun oudere broer en vervolgens hun beide ouders zijn gedood.
De roman wordt verteld vanuit het perspectief van Aryan, die zijn broertje als een soort mantra deze stedenreeks uit het hoofd laat leren: 'KaboelTeheranIstanboelAtheneRomeParijsLonden'.
Als Achterland begint zijn de broers zojuist de Turks-Griekse grensrivier overgestoken. Wat ze dan al allemaal hebben doorgemaakt, wordt gaandeweg duidelijk, in dikwijls nachtmerrieachtige flashbacks. In Griekenland worden ze door een chauffeur afgezet bij een boer ('Hier is je waar'), die de jongens exploiteert als landbouwslaven.

Dit verhaal is schokkend. We weten het allemaal, er wordt veel over geschreven en verteld, maar als het door Caroline Brothers toegespitst wordt op twee jonge jongens, die onbeschermd door de wereld trekken en niet kunnen ontkomen aan hun lot, wordt het nog indringender.
Al die mensen daar in Calais, en op andere plekken, ze hebben dromen, net als wij, maar voor hen is er geen uitzicht. Is het dan gek dat ze doordraaien?
Niet dat dat goed gepraat wordt - en dat doe ik ook niet - maar het is zo begrijpelijk...

[Dettie]

Het lijkt me heftig!

Bij Bol schrijft iemand die het boek gelezen heeft:

"Je krijgt tijdens het lezen echt meer begrip over de echte vluchtelingen, zelfs als je , zoals ik, kritisch bent over de vluchtelingen! Zeker voor de minderjarigen blijkt het een drama. een vlucht vol ontberingen en gevaren. Zo had ik het nog nooit bekeken..."

Als je dit weet te bereiken met je verhaal dan is het goed. Het maakt kennelijk dat mensen toch erover gaan nadenken in plaats van kritiek leveren op 'die vluchtelingen'.

Dettie

[berdine]

Hoe kun je je nou zoiets niet realiseren? Je hoeft je toch maar voor te stellen wat je zelf zou doen als je ineens op straat zou staan met een vijandige wereld om je heen.
Deze verhalen zijn altijd heftig. Zelfs als je vlucht zonder problemen zou verlopen, het idee dat je alles moet achterlaten en misschien nooit meer terug kunt. Het was toch je thuis. Het onzekere van je toekomst. Ik prijs me vaak gelukkig....

[Marjo]

Ja, dat doe ik ook.
Maar niet alle asielzoekers zijn zoals deze twee jongens. Ik heb ook het boek van Arthur Umbgrove gelezen. Zal ik ook nog wel wat over plaatsen.

[Dettie]

Ja daar ben ik dan wel benieuwd naar. (boek Umbgrove) Ik vraag me, net als berdine, ook af hoe mensen zich niet kunnen inleven in de situaties waarin asielzoekers verkeren. Wat ik zag om me heen is vooral dat de familie, met name de ouders, enorm gemist wordt. Je doet het niet zomaar om alles achter te laten in de wetenschap dat je ze waarschijnlijk nooit meer zal zien.

Dettie

[Marjo]

Dat iemand dit niet zomaar doet staat vast. Umbgrove stelt dat motieven en achtergronden niet onomstotelijk waar zijn, en niet altijd voldoende bewijsbaar. Zodat welk asielbeleid je ook toepast, dat altijd zal falen.