Kate Walbert - De tuinen van Kyoto

[berdine]

Achterflap: Ik had een neef Randall die sneuvelde op Iwo Jima. Zo begint Kate Walberts prachtige, hartverscheurende roman over een jonge vrouw, Ellen, die opgroeide in de lange schaduw van de Tweede Wereldoorlog. Veertig jaar later vertelt ze haar dochter over deze periode, beginnend met de dood van haar favoriete neef Randall, met wie ze feestdagen, geheimen en vermoedelijk ook de liefde deelde. Als Ellen na de dood van Randall een pakje krijgt met een dagboek en een boek genaamd 'De tuinen van Kyoto', worden de raadsels in het leven van Randall eindelijk opgehelderd. Ellen voelt zich meer dan ooit met hem verbonden. Totdat de lezer zich gaat afvragen welke geheimen Ellen zelf met zich meedraagt. In haar meeslepende, lyrische stijl weet Walbert verschillende verhalen met elkaar te verweven. Een liefde vol leugens, een man die gekweld wordt door vreselijke oorlogservaringen - deze verhalen komen samen op een onverwachte manier, voordat de waarheid aan het licht komt.

Dat klinkt aanlokkelijk nietwaar? Helaas valt het nogal tegen met dat hartverscheurende en de opgehelderde raadsels. Wat wel klopt is die liefde vol leugens. Ellen vertelt haar verhaal aan haar dochter, die zwijgend 300 pagina's aanhoort. Waarom, dat wordt later duidelijk. Ellens leven bestaat uit een mix van realiteit, fantasie en leugens, zodanig dat je geen medelijden met haar kunt hebben, want misschien heeft ze het gewoon verzonnen. Verder had ze ook haar ouders om hulp kunnen vragen. Uit niets blijkt dat dat tevergeefs zou zijn geweest, al heten haar ouders het hele boek door "moeder en papa", een curieuze combinatie. "De tuinen van Kyoto", dat klinkt wel heel mooi en het komt ook steeds in het boek terug, maar de betekenis wordt niet duidelijk.
Kortom een boek met hooggegrepen aspiraties, die niet uit de verf komen.

[Dettie]

De titel kwam me bekend voor en klinkt inderdaad erg mooi, zou mij ook aanspreken tenminste.
Het is al een 'oudje' zag ik, van 2001.

In de recensie van Biblion staat:
De Tuinen van Kyoto komen telkens om een andere symbolische reden in haar herinneringen terug en versterken de leugen en het hartverscheurende verdriet dat zij heeft meegedragen. Het verhaal is in sobere taal geschreven, het echte drama zit achter de regels. De burgerlijke bekrompenheid tijdens de oorlogsjaren wordt treffend weergegeven.

Jij zag de symbolische betekenis er ook niet in Berdine?
En dat vragen om hulp... is het niet zo dat in de jaren na de Tweede Wereldoorlog nog veel dingen taboe waren. Nu worden veel dingen veel openhartiger besproken. Is dát niet een van de oorzaken van geen hulp vragen? Of verzin ik het nu waar je bijstaat

Dettie

[berdine]

Ik zag ook het drama achter de regels niet, omdat wat Ellen vertelt vaak gefantaseerd is, zodat je niet weet of het wel werkelijk zo gebeurd is. Het drama komt er ook niet uit in haar daden, dus heeft ze er wel verdriet van? Het verhaal is zó sober verteld, dat er een heleboel niet duidelijk is. Het is té afstandelijk geworden.
Ik heb het overigens nog niet gehad over onduidelijke situaties, dat je steeds terug moet bladeren omdat je Hè?? denkt, om vervolgens te concluderen dat iets er ook werkelijk niet staat. Dat laat je na een tijdje maar achterwege, maar het helpt niet om geraakt te worden door het verhaal.