Jacques Roubaud - De ontvoering van Hortensia

[berdine]

Samenvatting: Na de vertaling van 'De mooie Hortensia' (a.i. 92-20-214-4) is dit het tweede deel in een serie van drie romans die de Franse auteur Jacques Roubaud schreef rond een mooie filosofiestudente. De intrige is zelf al een pastiche van een speurdersroman: er moet een moord op een hond worden opgelost en daarbij is een zestal Poldevische prinsen in het spel. De auteur begint met de Verteller te ontslaan, die zich in het eerste deel te veel vrijheden heeft veroorloofd, en betrekt de lezer persoonlijk in zijn verhaal en misschien meer nog in de mogelijke zijpaden die zich herhaaldelijk voordoen. Zo is er de briefwisseling met een barse uitgever, maar ook, omdat er een pubermeisje in voorkomt, het verslag van een popconcert. In het boek past zelfs het recept voor een stoofschotel. Hoewel deze roman wat eenvoudiger in elkaar zit dan de vorige, werkt het genoegen waarmee de schrijver de ene verrassing na de andere bedacht heeft, weer heel aanstekelijk. En ook de wiskundig minder goed onderlegde lezer komt volop aan z'n trekken, mits hij van raadsels houdt.
(Biblion recensie, J.F. Vogelaar.)

Bijzonder origineel boek. De continue zijpaden van de Auteur doen het verhaal niet opschieten, maar dat is ook niet bedoeling. De Lezer wordt voortdurend aangesproken en zodoende is het ook mijn schuld dat de hond vermoord wordt. Ik liep tenslotte op zijn verzoek achter de Auteur aan en heb de poort open laten staan! Verder moest ik zelf goed opletten want de Auteur had echt geen tijd om mij steeds alles uit te leggen.
De Uitgever kreeg een veeg uit de pan, want de Auteur mocht van de Uitgever Hortensia niet meer beschrijven. Blijkbaar had hij dat in het eerste boek al te uitbundig gedaan. Zodoende weten we maar bij benadering hoe Hortensia eruit ziet. Dan heeft de Uitgever ook nog eens 47 pagina's dialoog tussen onze speurder en de Poldevische inspecteur geschrapt en aangezien daar nu net een heleboel details in stonden, kan de Auteur geen verantwoordelijkheid nemen voor de samenvatting van een halve pagina die de Uitgever in elkaar geflanst heeft.
Dit is maar een kleine greep uit de geintjes waarmee het boek overdadig gelardeerd is. In het begin vond ik het een beetje té, maar gaandeweg kreeg het verhaal me toch in zijn greep.
Roubaud verwijst een paar keer naar Raymond Queneau en Georges Perec, geestverwanten, die ook bedreven zijn in het spelen met stijl.
Ik vond het een goed boek, maar het is zeker niet ieders "kopje thee".

[Dettie]

Ha, daar is het boek!

Het klinkt wel heel apart Berdine! Erg grappig dat spelen met de lezer en de auteur.
(Het trekt me momenteel niet om te lezen maar het klinkt wel heel bijzonder.)

Dettie

[Marjo]

Eens met Dettie, het klinkt heel apart, grappig ook.