Ahmad Al Malik - Met Safaa komt de regen

[berdine]

Samenvatting: In een klein dorpje in het noorden van Soedan duikt een oude man op. Hij heeft het land een aantal decennia als dictator geregeerd. Met behulp van een oude kaart zoekt hij naar het huis waar hij is opgegroeid. Het huis is echter ten prooi gevallen aan de oprukkende woestijn. Verloren in zichzelf, op de rand van geheugenverlies, dwaalt de oude man rond. Bedroefd en eenzaam zoekt hij bewijzen voor zaken die hij is vergeten.
Hij herinnert zich de gebeurtenissen die hem tot een machtig man maakten. Veel mensen joeg hij tegen zich in het harnas en uiteindelijk leek Safaa, een jonge studente, zijn enige vertrouweling. Hij stelde haar vader aan als minister van Sociale Zekerheid en haar als diens assistente, zodat hij haar vaak kon ontmoeten. Toen verdween Safaa spoorloos.

Oeps, zelfs de achterflap weet niet precies te verwoorden waar dit boek over gaat. Safaa was niet bepaald zijn vertrouweling, maar wel zijn beoogde echtgenote. Safaa gaat er op tijd vandoor, evenals later prinses Minissari ("Ze is opgelost in de wind, meneer de president!" Ongetwijfeld teruggekocht door haar familie. Leve de corruptie!) of het schoolmeisje Fatima Abderrahman Sati. Dit is nog een gemakkelijke naam. Anderen heten Soeleiman Wad Hadj Ali de Hinkepoot, Al-Hadja Fatima Bitt Hadj al-Zein of Aboe Bakr Mohammad Osman al-Noer.

Het is het verhaal van een dictator, die zonder verstand van zaken, de uitvoering van zijn beleid overlaat aan andere ondeskundigen. Op het ministerie wordt vooral geslapen, gedronken, feest gevierd en het land verdeeld tussen diegenen die het meest bieden. De president wordt ondertussen gerustgesteld: "Het gaat goed met het land!", terwijl de geluiden van de demonstraties van buiten het paleis binnendringen. Het land gaat ten onder aan droogtes, overstromingen, corruptie en inflatie. De president vertrouwt de berichten soms niet helemaal, maakt een inspectietocht door het land, ziet de problemen en de ellende, maar aangezien oplossingen te moeilijk zijn, dompelt hij zich onder in feesten of de krant. En hij benoemt maar weer eens een nieuwe minister van Financiën.
Het is een schrijnend verhaal, maar het is zo'n 100 pagina's te lang. Teveel van hetzelfde. Ook bevat het boek achterin een woordenlijst van 9 pagina's! Als je elk woord zou opzoeken kom je nooit in het boek. Een heleboel van die woorden zijn beschrijvingen van de betreffende boom, de ligging van de plaats en de beschrijving van een dans of muziekinstrument. Het is feite niet ter zake doende.
Pluspunt is het verhaal zelf, de verschrikkingen die soms met achteloze humor worden neergezet en de stille ellende tussen de regels.

[Dettie]

Toch klinkt het wel goed. Ik zou me wel scheel ergeren aan het bewind van de dictator en zijn handelswijze. Maar jou kennende zal je niet voor niets 'mopperen'. Veel Afrikaanse landen worden zo geregeerd maar ingrijpen lukt niet of durft men niet.

Dettie