Annotatie: In het leven van een man die aan de rand van een bos opgroeide blijven bomen een rol van betekenis spelen.
Een langere omschrijving van deze novelle (90 pagina's) kan ik niet vinden. Aanvankelijk in een kinderlijke stijl geschreven, groeit de stijl met het jongetje mee naar volwassenheid. Dan begint het erg op Voskuil te lijken, maar dit boek is van 1953. Korte droge zinnetjes in detail over niks bijzonders. Zoals de omschrijving aangeeft is het jongetje Aart gebiologeerd door de bomen van het bos nabij zijn huis. Voor hem zijn ze niet statisch, ze lopen met hem mee, ze luisteren en begrijpen. Als het pas begonnen studentenleven, of eigenlijk moet het nog aanvangen, hem benauwd vlucht hij terug naar zijn bomen.
Voorbeeld van een dialoog:
Waar zullen we heen gaan? vroeg Aart
'k Weet niet, zei het meisje. 'k Wil niet zo ver.
Hoe niet ver? vroeg Aart. Een half uur die kant uit?
O jé, zei het meisje. Veel te ver.
Dichtbij is een open plek in het bos, zei Aart.
Waar is dat? vroeg het meisje.
Nog een eindje verder door, zei Aart. Een minuut of vijf. Het is die plek, waar die twee bomen staan met een knik in de stam.
Dat weet ik niet, zei het meisje. Als het maar niet te ver is.
We zijn er zo, zei Aart.
En dat gaat zo nog even door. Ik zie hier zó Nicolien voor me...
Gaandeweg, toen het minder op een kinderboek begon te lijken, boeide het mij steeds meer. Telkens verwacht je dat er iets bijzonders gaat gebeuren en telkens loopt de situatie met een sisser af. Het boek moet het van zijn stijl hebben. De karakters stellen niet veel voor. Alleen Aart leer je een beetje kennen.