Anonieme recensie, zoals die bij Bol.com staat vermeld : De hoofdpersoon, de onsmakelijke luie dikzak Ignatius J. Reilly, verschanst zich al zes jaar op zijn kamer bij moeder thuis om daar een pessimistische cultuurgeschiedenis te schrijven. De ellende begint als Ignatius, om een schade veroorzaakt door zijn halfzatte moeder te vergoeden, de grote wereld ingeschopt wordt om een baantje te zoeken. Een hecht geconstrueerde, binnen zijn eigen absurde raam volkomen geloofwaardige, klassieke klucht. Een van de charmes van het boek is het overweldigende aantal uitgewerkte, prachtig absurde bijfiguren. Tegelijkertijd ook een wat triest boek, vooral door de geschiedenis erachter: Toole (1937-1969) pleegde zelfmoord toen hij zijn debuut niet kwijt kon. Dankzij zijn moeder werd het in 1980 alsnog gepubliceerd en tot een postume Amerikaanse successtory: een bestseller en in 1981 de Pulitzerprijs. De oude vertaling uit 1981 van deze roman vol in het dialect van New Orleans pratende zonderlingen, afkomstig uit verschillende maatschappelijke klassen, voldeed niet meer. Deze nieuwe uit 2000 doet veel meer recht aan het origineel, al is het eigenlijk een onmogelijke opgave. Het boek werd verfilmd.
Ik vermeld hierboven de recensie i.p.v. de samenvatting, omdat die meer recht doet aan het verhaal. Het is een geweldig boek, een tragikomedie, een absurde klucht. Ignatius is een opgeblazen, zelfvoldane, werkschuwe figuur, die een spoor van chaos trekt, waar hij maar gaat en in welke situatie hij ook terecht komt. Maar ook de hele schare abnormale figuren om hem heen maken dit boek een feest om te lezen. Wat te denken van de 80-jarige juffrouw Trixie, die niet met pensioen gestuurd mag worden van de vrouw van de directeur, omdat "ze zich gewaardeerd moet blijven voelen" of agent Mancuso die voor straf, elke dag in een andere vermomming de straat op moet totdat hij iemand heeft gearresteerd. Toole zet een heleboel lijnen uit, laat ze volledig door elkaar lopen en weet ze gaandeweg keurig aan elkaar te knopen. Het verhaal speelt zich af in New Orleans en in het voorwoord (door Tristan Egolf, die wrang genoeg een paar jaar later óók zelfmoord pleegde) wordt gezegd dat het boek een mooi beeld geeft van deze stad.
Het boek is niet verfilmd. Er zijn diverse pogingen ondernomen, maar de beoogde hoofdrolspeler ging steeds dood (maar liefst 4!), naast allerlei andere rampen (hoofd filmcommissie vermoord, orkaan Katrina) die de totstandkoming van de film verhinderden. (Dit werpt meteen een ander licht op de zelfmoord van Egolf.) Alleen het toneelstuk had succes. En het boek natuurlijk.
(Renate, dit boek staat op je David Bowie-lijst van je uitdaging van vorig jaar!)
John Kennedy Toole - Een samenzwering van idioten
Re: John Kennedy Toole - Een samenzwering van idioten
Ziet er leuk uit. Weer zoveel boeken om te lezen, maar eerst wachten tot ik weer boeken uit de bibliotheek kan halen. Tot die tijd heb ik ook nog wel genoeg te lezen. Ik knaag me in ieder geval door het eerste boek van het eerste deel van de zeer uitvoerige Beatles biografie heen.
Re: John Kennedy Toole - Een samenzwering van idioten
Wat klinkt dit leuk! Vooral omdat er zo veel bijzondere personages in het boek opgenomen zijn. Jammer dat de film er nooit gekomen is. Je zou trouwens ook een film kunnen maken over de pogingen dit boek te verfilmen!
Re: John Kennedy Toole - Een samenzwering van idioten
Ja, zeg dat wel. Ik betwijfel wel of de film recht zou hebben gedaan aan het boek. Die Amerikanen maken er al gauw een flauwe dijenkletser van. Ik zag het meer als een Britse komediereeks op t.v., maar dat wordt dan weer lastig met de couleur locale van New Orleans.
Re: John Kennedy Toole - Een samenzwering van idioten
Dat is ook wel weer zo. Dat zou zonde zijn van zo'n leuk verhaal. Amerikaanse humorfilms zijn vaak behoorlijk flauw. Gelukkig is het boek (en het toneelstuk) alleen ook goed genoeg!