Gianni Farinetti - In de beste families

[berdine]

Achterflap: Zoals elk jaar vieren de steenrijke Guarienti's, een Piemontese familie, het kerstfeest in Nice, waar Cesare, de pater familias, een riant buitenhuis bezit. Cesare is echter een meedogenloze man, die zijn verwanten met harde hand regeert: zijn vrouw Anna, zijn geliefde Adriana, de kinderen Sebastiano en Silvia, zijn zuster Nini, zijn onbehouwen neefje Eduardo en vanzelfsprekend een hele stoet bedienden.Het wekt daarom geen verbazing dat achter de façade van familiaire genegenheid en eensgezinsheid menigeen een ongebreidelde haat jegens de familiedespoot koestert. Het bericht over de mysterieuze dood van een oude dame lijkt la famiglia nog amper te verstoren, maar wanneer Cesare op een oude foto stuit, wordt hij getroffen door een verschrikkelijk besef: hier is een moord gebeurd, en hijzelf zal het volgende slachtoffer zijn. In de beste families is een weergaloze mengeling van een klassieke whodunit (waarin de rijke Italiaanse keuken een glansrol vervult) en een verfijnde zedenschets van de beau monde, geschreven in een even rijke als minutieuze stijl. Gianni Farinetti (1953) was aanvankelijk als architect werkzaam, maar heeft zich geheel op het schrijven en filmen toegelegd. Hij woont in Turijn. Met In de beste families won hij de Italiaanse debuutprijs.

Dat ik nog nooit gehoord heb van deze schrijver! Een manco in mijn leesloopbaan! Wat een geweldig boek! Het wel en wee van een stinkend rijke familie met een hoop sores, iets als Downton Abbey maar dan aan het eind van de 20ste eeuw. Het verhaal speelt zich als een film voor je af in hele korte scenes. Er wordt voortdurend gewisseld van het ene personage naar het andere, dat houdt je lekker scherp. De dialogen zijn levendig, de auteur geeft ook een enkele keer zelf commentaar (tussen haakjes) en omdat het allemaal zo precies beschreven wordt - als een filmscript af en toe - zie je het zó voor je ogen gebeuren. De karakters zijn mooi uitgewerkt en het boek is erg humoristisch, niet in de laatste plaats door de schrijfstijl.
Het is vooral een psychologische roman, ook al komt er moord in voor. Dat feit voegt nog een paar grammetjes spanning toe aan het geheel, als je tenminste niet eerst de Biblion-recensie leest, die haarfijn de clou uit de doeken doet!

[Dettie]

Ja ik werd nieuwsgierig en heb de recensie van Biblion gelezen, hoe bestaat het dat ze dit zomaar publiceren. Dan is de hele spanning eraf.
Het is al wel een 'oud' boek, uitgegeven in 1998, misschien dat toen de clou verraden wel mocht? Toen was Biblion nog niet online denk ik en alleen in te zien voor Bibliotheken. (Zeker weten doe ik het niet)

Dettie

[berdine]

Nou gaat het in dit boek niet zozeer om de spanning, maar je wilt toch wel weten of de oude dame wel of niet vermoord is en door wie dan. En of de familietiran wel of niet vermoord gaat worden. Het is maar een deeltje van een verhaal dat voornamelijk over de onderlinge verhoudingen gaat en de contacten daarbuiten, maar toch. Ja het is een oudje, maar daar merk je niets van! Ik ben blij dat het op mijn pad kwam.

[Dettie]

Nee, spanning is inderdaad het verkeerde woord. Ik kom even niet op een ander woord.
Vaak zijn 'oudere' (zo oud is 1998 niet) boeken heerlijk om te lezen, er zit nog niet zo'n haast in. Je kunt dan zo heerlijk meeleven met alles en iedereen.

Dettie