R.A. Basart - De verzoening

[berdine]

Korte inhoud: Op een dag krijgt dr. Ini Pardijs een pakje met daarin een pistool. Wie het heeft gestuurd en waarom, is een raadsel. Zo begint een caleidoscopisch verhaal over een vader en een zoon die lichtjaren van elkaar verwijderd zijn geraakt. Over het schoolhoofd van het Heilig Hart College die zijn onwillige onderdanen een nieuw leerplan door de strot moet duwen. Over de mooie postbezorgster in het oranje hesje, fotograaf Bob Tak ('een naam als twee snelle stompen in de maagstreek'), en vele andere personages die elkaar passeren als schepen in de nacht. Maar bovenal is De verzoening een boek over geloof: in de Schepper, in de mens die zich zo graag wil verheffen, maar vooral in de literatuur.

Verwarrend verhaal over een groot aantal personen, waarvan een aantal elkaars pad kruist. De gebeurtenissen zijn voornamelijk absurd. In het begin kun je er geen touw aan vast knopen. Er zijn scenes waarvan het kwartje een tijdje later valt, maar een heleboel blijven gewoon in de lucht hangen. Zodoende krijg je niet meteen - of helemaal geen - binding met de hoofdpersonen. Iets over de helft volg je het pad van de volwassen zoon en dan gaat het een tijdje vlot en logisch, wel absurd, maar logisch en wordt het zelfs even spannend. Maar dan laat de auteur die lijn weer schieten, voert een heleboel nieuwe figuren op en begint aan nieuwe verwikkelingen. Om het extra verwarrend te maken hebben sommige mannen een vrouwennaam en omgekeerd. De namen op zich zijn trouwens de moeite waard. De mooiste is wel Hans Diengotgaf (vrouw). Voor het verhaal moet je dit boek niet lezen. Qua stijl is het echter heel bijzonder. Basart speelt met de taal als een cabaretier. Als iemand een antwoordapparaat inspreekt en zegt "Ik denk niet ...." en dan afbreekt, concludeert de eigenaar van de telefoon "Ah, een doener!" En als het schoolhoofd een hele groep ontevreden ouders te woord moet staan, dan staat hij klaar met kluitjes en riet. Dat soort woordspelingen zijn legio en nergens flauw. Ook de verwikkelingen zijn vaak kluchtig zonder flauw te worden. Ik heb heel vaak moeten lachen. Alleen.... ik miste een verhaal. Toen er op een gegeven moment wat eindjes aan elkaar geknoopt werden verwachtte ik dat er op alle vragen een antwoord zou komen. Dat gebeurt dus niet en zo dooft het boek zoetjes uit.

[Annemarie]

Jammer dat er een echt verhaal ontbreekt. De stijl spreekt me daarentegen zeker aan.

[Dettie]

Nog knap dat je het uitgelezen hebt dan.

Ik dacht misschien is het een oud boek, het is een tijdje mode geweest om in dergelijke stijl te schrijven maar het boek is van mei 2016.
"De meest geestverwarmende, hilarische en troostrijke roman die je dit jaar zult lezen. " Staat er bij de uitgever. Maar ik begrijp dat jij dat er niet uithaalt? Wel mogelijk het hilarische, maar het geestverwarmende en troostrijke?

(Er staan hier een hele serie recensies https://www.lebowskipublishers.nl/boek/ ... T9076.html Die allemaal behoorlijk positief zijn. Maar nu zijn recensies van ongrijpbare verhalen vaak positief )

Dettie

[berdine]

Het was absoluut geen opgave om het uit te lezen. Er zijn hele stukken die gewoon lekker absurd zijn. Zo'n lijn volg je dan en geniet van de woordspelingen. Dan wisselt het perspectief, moet je er weer even "in" komen en vervolgens gaat het weer vlot. Duikt er opeens weer iemand op uit een vorig fragment en denk je "Aha, zat dat zo?" Maar een paar stukken over ene Mau (geloof ik) Blut, docent aan het college, zijn niet te volgen en draaien ook nergens op uit. Pas op het allerlaatst als Basart weer een heel nieuw blik personen opentrekt naast een stuk of wat figuren, die al eerder optraden en je in de gaten krijgt dat er geen allesverbindende conclusie gaat komen, verlies je je interesse. Maar dan ben je al op 30/20 pagina's van het eind. Wel weer leuk dat hij dat deel als een soort dagboek schrijft, met de heilige van de dag als datum. Dat snap je ook niet meteen, wat doen die heiligen telkens tussen de stukjes? Er zijn veel dingen waar je even over moet nadenken. Dit boek is een bijzondere leeservaring, het leest vlot, maar het was volmaakt geweest zonder die vreemde onopgehelderde scenes en de losse eindjes. Goh, wat zou je over dit boek kunnen discussiëren! Wat iedereen eruit zou halen en welke verklaringen men zo al kan bedenken. We zouden 20 pagina's vullen!

Hilarisch dat klopt; geestverwarmend, daarmee bedoelen ze misschien de taalvirtuositeit van Basart; maar troostrijk, nee. En ik ben toch ook behoorlijk positief?