De eigenaar van een kunstgalerij wordt op een gruwelijke manier vermoord. De moord op zich is niet wat het zo gruwelijk maakt maar wel de manier waarop het slachtoffer "geëtaleerd" wordt. Als een surrealistisch schilderij. Kort daarop wordt er nog iemand vermoord en op een surrealistische manier tentoongesteld. Pendragon moet op zoek naar de moordenaar en het verband met de vorige moord.
Het verhaal begint goed. Je wordt meteen bij de keel gegrepen door de beschrijving van het tentoonstellen van de galerij-eigenaar. Maar dat blijft niet zo. Ik weet niet of het kwam omdat ik net daarvoor zo aangegrepen was door het verhaal van Nesbo (de sneeuwman) of dat het gewoon de manier van beschrijven was maar ik werd niet echt geraakt door het verhaal.
De stukjes tussenin die de link moeten leggen van ergens 1800 en Jack de Ripper en de moorden die in het heden gebeuren zijn naar mijn mening bladvulling.
Waar ik bij "de sneeuwman" het gevoel had dat ik in het verhaal gezogen werd net alsof ik er zelf bijstond had ik nu het gevoel dat het wat erg aan de oppervlakte bleef.
Het verhaal op zich was spannend genoeg maar het bleef allemaal te veraf.