Het vorige boek wat ik over dit onderwerp van deze schrijfster las, Achter Mekka, vond ik vrij moeilijk en moeizaam, dit boek las aanzienlijk vlotter. Udink heeft een manier van schrijver dit het midden houd tussen een enigszins ironische beschouwende ondertoon, en betrokkenheid. En is vooral kritisch.
Ze schrijft over haar vijf jaar in Pakistan als ambassadeursvrouw. En ik denk geen enkel vrouw die dit leest ontkomt aan de gedachte hoe blij je moet zijn dat je in het Westen geboren bent.
Eerwraak, armoe, mishandeling, rechteloosheid, uithuwelijking, ongelijkheid, het houd niet voor de Pakistaanse vrouw. Vooral niet als je in een lage kaste geboren bent. En dat in een wereld voor corrupties en sektarische geweld . Wat mij ook erg schokte was dat ook dat niet alleen de vrouwen rechteloos zijn, Iets waar je min of meer op voorbereid als je een boek over Pakistan leest, maar dat je ook als jongetje , zeker weer in de laagste kastes, grote risico’s loopt op uitbuiting, verkrachting en prostitutie.
Tussen al deze treurigheid door staan ook hoofdstukken over haar dagelijkse tocht snelwandelen, en een mooi laatste hoofdstuk over haar 15 jarige dochter die in dit vrouwonvriendelijke land en te midden van ontvoeringgevaar gewoon puber is.
Al met al toch geen boek waar je vrolijk van wordt, maat wel een boek dat de moeite waard is voor mensen die meer willen weten over de Pakistaanse cultuur.
Wil