Dylan en wij zonder Amerika
Wouter van Oorschot

In biografenland zijn er grofweg twee stromingen. De eerste pelt het leven van het object uit tot zijn eetgewoontes aan toe. De tweede stroom richt zich vooral op het werk van de hoofdpersoon. Wouter van Oorschot heeft een andere vorm gekozen.

Dat Wouter van Oorschot een bewonderaar is van Bob Dylan (Robert Zimmermann) maakt hij duidelijk in het voorwoord van dit boek.
Het boek heeft de opbouw van een luxe maaltijd in een chique restaurant. De hoofdstukken zijn genoemd naar de delen van zo’n maaltijd: Entreé, Premier Plat, Entremets, Plat de Résistance, Dessert, Aperatif,  Pousse-Café.

Het boek is verder voorzien van QR-codes waardoor de argeloze lezer door ze aan te klikken, de liedjes kan meemaken. Vreemd genoeg gaat de lijst tot 1989 wat het boek een vreemde alt-modische bijsmaak geeft. Misschien verschijnt er een deel II?

Het leven van Wouter van Oorschot staat centraal, zijn verliefdheid, zijn geëngageerdheid, de geschiedenis en dan komt Bob Dylan daar als een geest achteraan gehinkt. Het is vermakelijk, origineel, maar ook wel erg autobiografisch. Het boek had eigenlijk moeten heten: Wouter Dylan.
In een eerder boek van Wouter van Oorschotc Verkleed als mens, schetst Wouter zijn jeugd in het gezin waar hij opgroeide, vader de beroemde/beruchte uitgever Geert van Oorschot, de ziekelijke moeder en als dieptepunt de (waarschijnlijk onbedoelde) zelfmoord van zijn broer. Is Bob Dylan eindelijk de broer, die Wouter zelf nauwelijks had?

Dit terzijde, maar zijn we echt zo geïnteresseerd in Wouter van Oorschot of hadden we toch wellicht meer willen horen over Bob the Man? De meeste kenners van Dylans leven worden door Wouter weggezet als Bobcats of zeurpieten. Het woord close-reading valt. Zelf doet Wouter bijna niets anders en hij omzeilt klippen als het motorongeluk van ome Bob, dat waarschijnlijk nooit plaats vond. Bob zat gewoon in een rehab om van zijn verslaving af te komen.

De stelling waar het hele boek op leunt, is dat Bob niet echt een Amerikana-artiest is, maar zich daarvan loszong. Een geniale onafhankelijke artiest. De songs van Dylan staan - op zijn minst - bol van Amerikaanse landschappen, auto’s gangsters etc. Dat mag je best Amerikana noemen. Doet het ertoe?

Verder was Van Oorschot een van de eersten, die ervoor pleitte om Dylan de Nobelprijs voor Literatuur te geven. Wat ook gebeurde na wat gesteggel, Dylan zou de prijs niet willen, hem niet komen ophalen maar het kwam goed. De singer/songwriter werd opeens een literator van formaat.

Toch is het een prestatie van jewelste dat Wouter van Oorschot in een soepele stijl zijn idool in het zonnetje weet te zetten. Een uitgebreid namenregister zit bovendien goed in elkaar. Wie door wat teveel autobiografische feitjes heen kan lezen een interessant en opmerkelijk boek.

ISBN 9789044655179| Softcover | blz.277 | Uitgeverij Prometheus | 27 februari 2024

© Karel Wasch, juni 2024

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER