Philippe Lançon - De flard
Geplaatst: 06 jun 2020, 14:37
'Parijs, 7 januari 2015, de dag dat terroristen Charlie Hebdo binnenvielen en elf mensen op beestachtige wijze vermoordden. De jihadisten hadden de journalisten in het vizier vanaf de publicatie van karikaturen van Mohammed. Ondanks de bedreigingen waren de medewerkers die dag gewoon aan het werk gegaan.
Philippe Lançon raakte zwaargewond, een groot deel van zijn gezicht was hij kwijt. Pas een jaar later kon hij een pen oppakken om zijn verhaal te vertellen, vanaf de aanval tot aan 13 november 2015, de aanslag op de Bataclan. Hij schrijft zonder pathos of zelfmedelijden, wat de emotionele diepte van zijn herinneringen vergroot.
Een schot met een kalasjnikov door één van de broers vaagde de onderkaak van Lançon weg, alsmede dertien tanden.
In zijn boek verhaalt Lançon eerst uitvoerig en op ingetogen toon over de aanslag, het gevoel overrompeld te worden door gebeurtenissen die zich sneller ontrollen dan de hersenen kunnen bijhouden, alvorens daarna weer gelijke tred met het leven te krijgen – een proces dat maanden in beslag neemt.
Het grootste deel van het boek is gewijd aan de lichamelijke en psychologische reconstructie van Lançon. Tweeëntwintig operaties, waarvan dertien voor de kaak alleen, waren nodig om hem weer enigszins bedrijfsklaar te krijgen. '
Wat ik verwacht had, dat Lançon meer in zou gaan op de achtergrond van de daders, dat doet hij dus niet. Het is zuiver zijn persoonlijke verhaal.
Pittig om te lezen, eerst de aanslag, daarna al die operaties. Zijn wanhoop en hoop, de nieuwe contacten (bewakers, artsen en verzorgenden)
Het boek eindigt als in november van hetzelfde jaar de aanslag in de Bataclan volgt.
Philippe Lançon raakte zwaargewond, een groot deel van zijn gezicht was hij kwijt. Pas een jaar later kon hij een pen oppakken om zijn verhaal te vertellen, vanaf de aanval tot aan 13 november 2015, de aanslag op de Bataclan. Hij schrijft zonder pathos of zelfmedelijden, wat de emotionele diepte van zijn herinneringen vergroot.
Een schot met een kalasjnikov door één van de broers vaagde de onderkaak van Lançon weg, alsmede dertien tanden.
In zijn boek verhaalt Lançon eerst uitvoerig en op ingetogen toon over de aanslag, het gevoel overrompeld te worden door gebeurtenissen die zich sneller ontrollen dan de hersenen kunnen bijhouden, alvorens daarna weer gelijke tred met het leven te krijgen – een proces dat maanden in beslag neemt.
Het grootste deel van het boek is gewijd aan de lichamelijke en psychologische reconstructie van Lançon. Tweeëntwintig operaties, waarvan dertien voor de kaak alleen, waren nodig om hem weer enigszins bedrijfsklaar te krijgen. '
Wat ik verwacht had, dat Lançon meer in zou gaan op de achtergrond van de daders, dat doet hij dus niet. Het is zuiver zijn persoonlijke verhaal.
Pittig om te lezen, eerst de aanslag, daarna al die operaties. Zijn wanhoop en hoop, de nieuwe contacten (bewakers, artsen en verzorgenden)
Het boek eindigt als in november van hetzelfde jaar de aanslag in de Bataclan volgt.