Leestafel forum

Samenvatting: Onze harten zijn zwerfhonden die nooit een thuis zullen vinden.
Paul en Ava, allebei eind twintig, ontmoeten elkaar op een precair moment in hun leven. Paul is nog van slag door zijn onverwachte scheiding, Ava heeft – in haar voortdurende verlangen naar passie – voor de zoveelste keer en nu voorgoed haar vriend verlaten. Ze vinden steun bij elkaar, een noodalliantie die uitgroeit tot een hechte vriendschap, waarbij ze elkaar helpen in hun wanhopige zoektocht naar wat liefde zou moeten zijn. Paul volgt de weg van contactadvertenties, Ava laat zich leiden door haar gevoelens. Uit eindelijk komen ze tot dezelfde conclusie: liefde is niet maakbaar. Maar wat met vriendschap?
Na De Engelenmaker, Post voor mevrouw Bromley en Maan en zon verrast meesterverteller Stefan Brijs de lezer opnieuw. Elke roman uit zijn oeuvre is totaal anders dan de vorige, maar toont steeds de mens in al zijn kwetsbaarheid. Zonder liefde is een prikkelende, spannende, soms vermakelijke, vaak schrijnende roman over vriendschap, liefde, lust en bedrog, waarin iedereen er op zijn of haar manier het beste van probeert te maken – of misschien wel net niet.

Het hele boek heb ik zitten wachten tot er iets daadwerkelijks gebeurde, maar het kabbelt maar door. Ava is op zoek naar een onmogelijke liefde, eentje die tot haar dood gepassioneerd zal blijven. Daarnaast accepteert ze geen andere mening dan haar eigen. Paul zou met minder tevreden zijn. Hij zoekt vooral geborgenheid. Hun vriendschap is tot op zekere hoogte perfect. Ze hebben dezelfde interesses en kunnen goed met elkaar praten. Helaas is dat niet genoeg voor een liefdesrelatie. Paul probeert een aantal vrouwen via een contactadvertentie, maar de vrouwen zijn niet aantrekkelijk genoeg, omdat Paul ze toch vergelijkt met Ava. Kortom allebei zoeken ze de ideale partner en allebei blijven ze met lege handen achter. Tamelijk saai verhaal.

Ik heb al vaker gehoord dat dit niet het beste van Brijs is. En mij staat ook de titel tegen. Plus nu jouw ervaring...Nou, hoeft niet op de plank bij de andere Brijs-boeken.

Het verhaal op zich, dat ben ik met je eens, er gebeurt weinig. Maar de kracht van Brijs zit denk ik in wat er juist niet verteld wordt. En hij beschrijft het mooi.
Het verbaasde mij dat de twee hoofdpersonen nog zo jong zijn, nog net geen dertig! Ze 'klinken' als bezadigde vijftigers. Dat is misschien wel een deel van het thema dat Brijs wil vertellen: dat er in deze uitgekauwde wereld nauwelijks iets nieuws te beleven valt, alles is al ontdekt. Het is niet spannend meer. Liefde zoeken, het is al iets wat volgens mij niet kan, maar als het je dan overkomt en je weet niet hoe er mee om te gaan, dat is pure armoede.
Dat zegt Brijs.

Voor het eerst in mijn leven weet ik me van dit boek niets, maar dan ook niets, meer te herinneren. Ik wist niet meer dat ik het gelezen had en dan nog wel zo kort geleden. De samenvatting zegt me niets en mijn reactie ook niet. Rare gewaarwording.....

Overkomt mij heel vaak. Nog vaker herinner ik me het einde van een verhaal niet. Dit boek heb ik gisteren dichtgeslagen en vanmorgen moest ik nakijken hoe het afliep. Voor mij heel normaal.
Maar ja Berdine, het is wel een teken aan de wand. Het boek deed jou dus niets. Ik verwachtte er niet veel van, gezien de titel en jouw verhaal hier, maar het bleek toch een echte Brijs te zijn en zijn manier van vertellen bevalt mij. Ook in dit boek.