Samenvatting: Een schrijver belandt in het ziekenhuis en moet daar noodgedwongen de kamer delen met een man die nooit zwijgt. Hij kan niet anders dan luisteren naar een markant levensverhaal. Hij heeft geen verweer tegen een onstuitbare woordenvloed die doorspekt wordt met een uitermate onverdraagzaam gedachtegoed dat de kiem is voor een gekwetst bestaan.
Deze roman werd geschreven in de taal die Vlaminck eigen is: een Vlaams volksidioom waarin burleske humor ernst omkadert.
Mooi opgebouwd verhaal. Afwisselende hoofdstukken, die zich óf in de ziekenkamer afspelen, óf een chronologische beschrijving geven van het leven van de "berg mens". Grappig dat in de ziekenkamer de schrijver als zichzelf in gezelschap verkeert van zijn hoofdpersonage. Veel dialoog is er niet. De man praat en praat en laat zich niet stoppen. Langzaam ontvouwt zich het leven van die man. Hij vertelt niet alles en zeker niet zoals het echt was. Hij doet zich soms mooier voor dan hij is. In de hoofdstukken die met maand en jaar getiteld zijn en juist veel dialoog bevatten, kom je de echte waarheid te weten. Het boek heeft vaart en het prachtige Vlaams camoufleert met humor de tragische inhoud.
Na Suikerspin zijn beste roman.
Erik Vlaminck - Een berg mens onder witte lakens
Re: Erik Vlaminck - Een berg mens onder witte lakens
O jee, nog beter? Dit is ook een schrijver waar ik alles van wil lezen.
Re: Erik Vlaminck - Een berg mens onder witte lakens
Nee, niet beter. Schrijf ik dat verkeerd? Ik bedoel: Suikerspin is de allerbeste, maar daarna komt deze. Ik vind deze dus beter dan 'De zwarte brug' en 'Brandlucht'.
Erik Vlaminck - Een berg mens onder witte lakens
Weer een hele mooie Vlaminck!
Korte inhoud:
'Een schrijver belandt in het ziekenhuis en moet daar noodgedwongen de kamer delen met een man die nooit zwijgt. Hij kan niet anders dan luisteren naar een markant levensverhaal. Hij heeft geen verweer tegen een onstuitbare woordenvloed die doorspekt wordt met een uitermate onverdraagzaam gedachtegoed dat de kiem is voor een gekwetst bestaan.'
Vooral dat laatste heeft Vlaminck goed gedaan. De 'mens' is zo'n man die overal negatief op reageert. Niets gaat goed en het is altijd de schuld van een ander. Behalve die ene keer, en daar moet hij mee in het reine zien te komen. Wat niet lukt.
Hij houdt van zijn vrouw, maar kan het niet tonen. Als het niet meer lekker loopt vindt hij troost bij een ander. Die tot zijn verbijstering later goed bevriend raakt met zijn vrouw! Maar meteen is dat weer een teken voor hem: bij de ander gaat het altijd beter dan bij hem. Hij is altijd de dupe. De dupe van de overheid met hun regels die hem niet uitkomen, want hoe kan hij rondkomen als hij volgens die regels moet werken en leven? De dupe van de vreemdelingen in zijn land. Hij voelt zich altijd de underdog. De wereld om hem heen verandert, en hij kan dat niet aan.
Vlaminck maakt dat je begrip krijgt voor de man, al ben je het niet eens met zijn manier van leven.
Mooie taal, veel humor en prachtige dialogen en monologen.
Korte inhoud:
'Een schrijver belandt in het ziekenhuis en moet daar noodgedwongen de kamer delen met een man die nooit zwijgt. Hij kan niet anders dan luisteren naar een markant levensverhaal. Hij heeft geen verweer tegen een onstuitbare woordenvloed die doorspekt wordt met een uitermate onverdraagzaam gedachtegoed dat de kiem is voor een gekwetst bestaan.'
Vooral dat laatste heeft Vlaminck goed gedaan. De 'mens' is zo'n man die overal negatief op reageert. Niets gaat goed en het is altijd de schuld van een ander. Behalve die ene keer, en daar moet hij mee in het reine zien te komen. Wat niet lukt.
Hij houdt van zijn vrouw, maar kan het niet tonen. Als het niet meer lekker loopt vindt hij troost bij een ander. Die tot zijn verbijstering later goed bevriend raakt met zijn vrouw! Maar meteen is dat weer een teken voor hem: bij de ander gaat het altijd beter dan bij hem. Hij is altijd de dupe. De dupe van de overheid met hun regels die hem niet uitkomen, want hoe kan hij rondkomen als hij volgens die regels moet werken en leven? De dupe van de vreemdelingen in zijn land. Hij voelt zich altijd de underdog. De wereld om hem heen verandert, en hij kan dat niet aan.
Vlaminck maakt dat je begrip krijgt voor de man, al ben je het niet eens met zijn manier van leven.
Mooie taal, veel humor en prachtige dialogen en monologen.
Re: Erik Vlaminck - Een berg mens onder witte lakens
Over de kolonies van weldadigheid gesproken: dat bestond in België ook, in Merksplas. De hoofdpersoon - niet de verteller dus - van dit boek wordt daar ook opgevangen als hij geen huis of have meer heeft. Hij ontmoet daar iemand die zijn leidsman wordt,(al helpt die hem niet van van ideeën af) en heeft het er prima naar zijn zin.
Re: Erik Vlaminck - Een berg mens onder witte lakens
Ja ik weet dat die kolonies ook in België bestonden. Het blijft boeiend hoe mensen dat toentertijd ondergingen. De een werd er inderdaad beter van en de ander had overal maling aan en deed precies wat hij/zij zelf wilde en werd uiteindelijk weer weggestuurd of kwam in een strafkolonie terecht.
Lastig als iemand altijd het negatieve ziet in alles of anderen de schuld geeft.
Het klinkt wel als een mooi verhaal.
Dettie
Lastig als iemand altijd het negatieve ziet in alles of anderen de schuld geeft.
Het klinkt wel als een mooi verhaal.
Dettie
Re: Erik Vlaminck - Een berg mens onder witte lakens
En Berdine had er al over geschreven! Daar had ik geen erg in.
Re: Erik Vlaminck - Een berg mens onder witte lakens
Ja dat gebeurt wel vaker. Jij en Berdine lezen regelmatig dezelfde boeken.
Je kunt rechtsboven op het forum even zoeken of er al iets staat door de titel of schrijversnaam in te voeren en dan zie je dat vanzelf.
Dettie
Je kunt rechtsboven op het forum even zoeken of er al iets staat door de titel of schrijversnaam in te voeren en dan zie je dat vanzelf.
Dettie
Re: Erik Vlaminck - Een berg mens onder witte lakens
Ik zal proberen er aan te denken.
Re: Erik Vlaminck - Een berg mens onder witte lakens
Braaf 
Dettie
Dettie