Albert Vigoleis Thelen - De zwarte heer Bazetub
Geplaatst: 10 jun 2019, 12:52
Samenvatting: In De zwarte heer Bazetub neemt Albert Vigoleis Thelen de lezer mee in een even avontuurlijke als vermakelijke odyssee. Vigoleis, de verteller uit Thelens bejubelde Het eiland van het tweede gezicht, krijgt de opdracht als tolk op te treden voor de Braziliaanse professor Da Silva Ponto, die een toespraak moet houden bij het Vredespaleis in het naoorlogse Den Haag.
De twee mannen dwalen door Amsterdam en Den Haag en tuimelen van de ene spraak- en plaatsverwarring in de andere. Ondertussen raakt de vredesconferentie van de professor steeds verder uit het zicht en bewandelt Vigoleis honderden zijpaden om zijn opdrachtgever gerust te stellen. Waar ze komen laten ze een spoor van verwarring na. Professor 'Bazetub' - een grote liefhebber van een warm bad in the bathtub, maar dit is een érg moeilijk woord voor hem - heeft zijn missie al lang uit het oog verloren. Vigoleis loodst hem door het verregende Amsterdam, zorgt dat hij anarchistische fietsers overleeft en regelt voor de befaamde professor zelfs een extra trein naar Den Haag voor een zitting in het Vredespaleis. En wat doet hij zijn best om zijn rol als privésecretaris tot het verrassende slot dapper te blijven spelen!
De heer Bazetub, de retorisch bevlogen rechtsgeleerde en minister Manuel Francisco Pinto Pereira (1889-1956), dwaalde daadwerkelijk met tolk Albert Vigoleis Thelen door de randstad. Dankzij privésecretaris Vigoleis tuimelen wij met deze Don Quichote en Sancho Panza van de twintigste eeuw door het naoorlogse Nederland. Een vertelkunstig meesterstuk over identiteit, waarheid en verwarring dat na bijna zestig jaar verbazend actueel is.
Een prachtig boek! Een stilistisch juweel. Ondanks de breedsprakigheid van Vigoleis en alle zijpaden leest het als een trein. Het is een dikke pil, hoewel Vigoleis zich dikwijls met bewonderenswaardige zelfkennis inhoudt en er voor kiest om iets dan maar niet te vertellen. Het staat vol grappige taalvondsten zoals: De Zwitser zat al midden in die kamer, en blijkbaar voelde hij zich ondanks zijn nadrukkelijke Zwitserse taalvergletsjering niet minderwaardig....en grappige anekdotes; de beschrijving van de fietsers in Amsterdam is haast hilarisch. Daarnaast heeft de auteur veel kennis in huis, die hij bijna achteloos over de lezer uitstort.
Het duurt een hele tijd voor je door krijgt dat het geen hedendaags boek is. Ongetwijfeld is dat ook de verdienste van de vertaler, Wil Boesten. Een boek voor iedereen die van taal en originaliteit houdt!
De twee mannen dwalen door Amsterdam en Den Haag en tuimelen van de ene spraak- en plaatsverwarring in de andere. Ondertussen raakt de vredesconferentie van de professor steeds verder uit het zicht en bewandelt Vigoleis honderden zijpaden om zijn opdrachtgever gerust te stellen. Waar ze komen laten ze een spoor van verwarring na. Professor 'Bazetub' - een grote liefhebber van een warm bad in the bathtub, maar dit is een érg moeilijk woord voor hem - heeft zijn missie al lang uit het oog verloren. Vigoleis loodst hem door het verregende Amsterdam, zorgt dat hij anarchistische fietsers overleeft en regelt voor de befaamde professor zelfs een extra trein naar Den Haag voor een zitting in het Vredespaleis. En wat doet hij zijn best om zijn rol als privésecretaris tot het verrassende slot dapper te blijven spelen!
De heer Bazetub, de retorisch bevlogen rechtsgeleerde en minister Manuel Francisco Pinto Pereira (1889-1956), dwaalde daadwerkelijk met tolk Albert Vigoleis Thelen door de randstad. Dankzij privésecretaris Vigoleis tuimelen wij met deze Don Quichote en Sancho Panza van de twintigste eeuw door het naoorlogse Nederland. Een vertelkunstig meesterstuk over identiteit, waarheid en verwarring dat na bijna zestig jaar verbazend actueel is.
Een prachtig boek! Een stilistisch juweel. Ondanks de breedsprakigheid van Vigoleis en alle zijpaden leest het als een trein. Het is een dikke pil, hoewel Vigoleis zich dikwijls met bewonderenswaardige zelfkennis inhoudt en er voor kiest om iets dan maar niet te vertellen. Het staat vol grappige taalvondsten zoals: De Zwitser zat al midden in die kamer, en blijkbaar voelde hij zich ondanks zijn nadrukkelijke Zwitserse taalvergletsjering niet minderwaardig....en grappige anekdotes; de beschrijving van de fietsers in Amsterdam is haast hilarisch. Daarnaast heeft de auteur veel kennis in huis, die hij bijna achteloos over de lezer uitstort.
Het duurt een hele tijd voor je door krijgt dat het geen hedendaags boek is. Ongetwijfeld is dat ook de verdienste van de vertaler, Wil Boesten. Een boek voor iedereen die van taal en originaliteit houdt!