Jean-Philippe Blondel - De trein van 6.41
Geplaatst: 18 nov 2018, 16:50
Cécile zit vermoeid in de vroege maandagochtendtrein nadat ze het weekend bij haar ouders heeft doorgebracht. Ze ergert zich dat ze niet op zondagavond is teruggereisd naar man en kind. De bezoekjes aan het ouderlijk huis zijn altijd behoorlijk stressvol en dan is zo'n drukke ochtendtrein het laatste wat je kunt gebruiken. In de goed bezette coupe is naast haar nog een plaatsje vrij. Maar al snel wordt deze ingenomen door een man die ze direct herkent: Philippe Leduc, met wie ze dertig jaar geleden een korte relatie had. Een relatie die bruut eindigde met een vernederende ervaring tijdens wat een romantisch weekeinde Londen had moeten worden.
Ook Philippe heeft Cécile gelijk herkend. Wat te doen in de anderhalf uur die rest tot het eindstation? Philippe en Cécile, beiden teruggeworpen op hun herinneringen, zwijgen. Wat zouden ze in vredesnaam tegen elkaar kunnen zeggen? Terwijl de lezer toegang krijgt tot de meest private gedachten nadert de eindbestemming.
Heel mooi verteld, je wisselt steeds van personage en duikt diep in hun gedachten.
Het lijkt me heel vreemd om op deze manier iemand na zoveel jaar tegen te komen. Wat doe je dan?
En nu weer aan de recensieboeken...
Ook Philippe heeft Cécile gelijk herkend. Wat te doen in de anderhalf uur die rest tot het eindstation? Philippe en Cécile, beiden teruggeworpen op hun herinneringen, zwijgen. Wat zouden ze in vredesnaam tegen elkaar kunnen zeggen? Terwijl de lezer toegang krijgt tot de meest private gedachten nadert de eindbestemming.
Heel mooi verteld, je wisselt steeds van personage en duikt diep in hun gedachten.
Het lijkt me heel vreemd om op deze manier iemand na zoveel jaar tegen te komen. Wat doe je dan?
En nu weer aan de recensieboeken...