Leestafel forum

Samenvatting: Slavenka Drakulić (1949) is inmiddels goed bekend bij de Nederlandse lezers door haar kritische essays over de dramatische gebeurtenissen op de Balkan tijdens de burgeroorlog in voormalig Joegoslavië ('Balkan -Express'). Ze is ook een getalenteerd schrijfster van romans ('Marmeren Huid', 'De vrouw die haar minnaar opat'). In haar nieuwste roman spreekt ze voor de vele zwijgende slachtoffers van de Joegoslavische burgeroorlog. Aan de hand van oorlogsgetuigenissen schildert ze het portret van een jonge Bosnische moslimvrouw, S., die niet alleen de verschrikkingen van de oorlogskampen heeft meegemaakt, onteerd is, vernederd en meermalen verkracht, maar ook met de gevolgen van de verkrachtingen moet leven, want ze draagt een 'oorlogsbaby' in haar buik. Drakulic bouwt een indrukwekkend psychologisch portret op van de verschrikkingen van de oorlog en de verwoesting van een menselijke ziel. Tot uiteindelijk moederliefde overwint: wat aanvankelijk alleen haat voor dit 'indringertje' is, wordt liefde en genegenheid. Daarmee is het oorlogstrauma overwonnen en kan de heldin, inmiddels als asielzoeker in Zweden, naar de toekomst kijken.

Zeer aangrijpende en erg goed geschreven psychologische roman. Drakulić maakt de tweespalt in S. heel invoelbaar. Het leven voor en na de oorlog zijn twee niet met elkaar te rijmen werelden. Iemand die de verschrikkingen van een kamp niet heeft meegemaakt kan het niet begrijpen. Uitleggen heeft geen zin. S. is een intelligente jonge vrouw en weet haar gevoelens exact te analyseren. Ze gaat diep in op wat een kamp met een mens doet, wat oorlog met hem doet.
Het boek boeit van begin tot eind. Het laat je niet los.

Mij wel. Ik heb het ooit geprobeerd te lezen. Het is al zo lang geleden dat ik niet meer weet waarom, maar ik heb het niet uitgelezen.

Misschien te heftig?

Zou kunnen. Ik lees dat inderdaad niet graag, als het gedetailleerd beschreven wordt.

Dat wordt niet gedetailleerd beschreven, maar wel haar gevoelsleven. Er worden wel gruwelijkheden genoemd. En je kunt je er wel een beeld bij vormen.
Ik kan me voorstellen dat als je de eerste bladzijden leest, je vermoedt dat er alleen maar ellende op je af komt. Dat klopt wel. Omdat het goed geschreven is, niet melodramatisch, objectief en toch niet afstandelijk, hield het boek mij in zijn greep.

Je kan altijd zo lekker kort en krachtig je mening geven Berdine. Het lijkt mij ook een heftig verhaal. Een boek dat nog nazindert als je het gelezen hebt. Die tweespalt lijkt me vreselijk, weten dat het kind er niets aan kan doen maar ook weten hoe het kind verwekt werd. Ook boeiend om te lezen natuurlijk!

Dettie

Die tweespalt gaat vooral over het leven voor en na de oorlog. In het kamp kan ze zich haar vorige leven niet meer voorstellen. Ze wijdt ook geen enkele gedachte aan b.v. spullen die ze heeft moeten achterlaten. Alleen het onzekere lot van haar ouders en zuster houden dat leven nog in stand. Wat de baby betreft, dat is een ziekte die ze met zich meedraagt. Die gaat ze afstaan.
In haar dromen ontdekt ze een van de mogelijke vaders van het kind op straat. Ze steekt hem een mes in de buik, maar de man kijkt haar stomverbaasd aan. Hij herkent haar niet en daarmee heeft haar wraak geen zin. Ze besluit dat het kind accepteren een betere wraak is op de oorlog. Ze zal geen nieuw slachtoffer maken en een vader voor het kind verzinnen.
Dit is een echt goed doordacht verhaal, geen oppervlakkige, meelij opwekkende aanklacht.
Desondanks niet geschikt voor jou, denk ik.